Mireille Geus
Een makkelijk kind
Nu lijkt er een kans te zijn om de vriendschap weer te herstellen: Parel heeft haar meegevraagd voor een korte vakantie in de Ardennen. Ze gaan er op een huis passen, heeft Parel geregeld. Niet dat ze de bewoners kent, er is alleen mailcontact geweest. Ze moest een verhaal vertellen om uitverkoren te worden! Vreemd wel, maar wat maakt het uit: dit is een goedkope vakantie, die kans gaan ze met twee handen aangrijpen. Al snel blijkt dat er in Parels leven dingen gebeurd zijn die ze nooit aan Willemijn verteld heeft. Willemijn denkt dat het met goede gesprekken daar in dat huis in de Ardennen wel goed zal komen.
Maar eenmaal aangekomen bij de villa – gebracht door de vader van Parel, waarom reed ze niet zelf? – blijkt de situatie vrij vreemd. De twee bewoners ontvangen hen wat geïrriteerd, geven een summiere beschrijving en zeggen als terloops:
‘We willen dat jullie voor ons kind zorgen. Het is een lieverd, ligt nu al in bed, maar morgenochtend moeten jullie even een blad met ontbijt voor de deur zetten...’ En weg zijn ze, de twee vriendinnen verbaasd achterlatend. Een kind? Daar was nooit over gesproken? En hoe oud is dat kind dan? Is het een jongen of een meisje? Maar het is stil in huis, en ze vergeten het voorlopig. We zien het morgen wel, zegt Parel.
Maar ’s morgens blijkt de kamer leeg. Geen kind te zien.
Wat dan volgt is een bizar verhaal, haast als een verhaal zoals Parel ze altijd verzint. Willemijn weet nooit of het echt is of niet. Maar is hun avontuur in de Ardennen wel echt eigenlijk? Als je het geheel terugkoppelt naar het begin, de eerste alinea’s waarin Willemijn de tram in stapt, en het idee heeft dat er iets gebeurd moet zijn - er heerst een vreemde sfeer, iedereen doet anders dan mensen normaal in de tram doen - dan staat ineens het hele verhaal op losse schroeven. Vooral omdat er dingen zijn die gewoon niet kloppen. Ze ondernemen heel lang niets, terwijl er toch een kind verdwenen is. En doen ze iets, of althans Willemijn, want wat Parel precies gedaan heeft, weten we niet, maar als Willemijn naar de politie is gegaan, doen ze de poort niet open als die komen kijken. Ze reageren heel vreemd de dames.
Dit debuut van Mireille de Geus is ook vreemd. De vraag of er een kind was wordt wel beantwoord. Maar de vraag of er eigenlijk wel een vakantie in de Ardennen was niet... Het verhaal is als een sprookje, met losse draadjes. Of toch niet?
ISBN 9789046820797 | Paperback | 271 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2016
© Marjo, 07 november 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Een makkelijk kind
De twee vriendinnen, Willemijn en Parel, zijn uitgekozen, na strenge selectie, om een week op de luxe villa met sauna te passen. Vol voorpret reizen ze af naar België. Willemijn is gek op Parels humor en fantasie, zij kan als geen ander verhalen bedenken. Ze ziet zich al helemaal zitten in die mooie villa.
Als ze aankomen staat het echtpaar al reisklaar en tussen neus en lippen door melden ze nog even dat hun zoontje thuisblijft, hij ligt boven te slapen. Ze moeten hem maar met rust laten en de volgende dag pas laat in de ochtend wakker maken, het kind heeft namelijk een vreselijk ochtendhumeur. En weg is het echtpaar, de twee meiden verbijsterd achterlatend. Dat was de afspraak niet maar vooruit het moet dan maar.
De villa is ongelofelijk luxe en ook voor de inwendige mens is meer dan het nodige aanwezig, de koelkast zit vol en er staan een flink aantal flessen wijn voor de vriendinnen klaar, ze mogen nemen wat ze willen. Dat is feest! Zelf heb je dan al het onbestemde gevoel dat er iets niet klopt. Hoe kunnen die mensen zo ineens hun jonge kind aan die twee meiden overlaten? Het gekke is dat Willemijn en Parel ook niet de minste behoefte hebben om even te kijken hoe het met de jongen is. Ze nemen 's avonds een stevig glas wijn en zelfs de volgende ochtend laten ze het kind extreem lang met rust. Ze gaan zwemmen in het meer dat voor het luxe huis ligt en om vier uur 's middags besluiten ze het kind eindelijk wakker te maken. Zelf zat ik al met gekromde tenen, hoe bestaat het dat ze zo lang wachten, dacht ik geërgerd.
Maar dan komt de klapper, het kind ligt niet in zijn bed! Wel een pop. Paniek alom. Waar is het kind? Wat moeten ze doen? De ouders bellen? De politie bellen? Dan volgt het knappe van het verhaal. Mireille Geus weet namelijk heel aannemelijk te maken waarom de twee vriendinnen dat niet doen. Natuurlijk zijn ze er constant mee bezig in hun hoofd, ze zoeken het hele huis door, maar nergens is er een kind te bekennen. Door het hoge hek kan hij niet gegaan zijn, die maakt teveel lawaai, zou hij in het meer...? Als lezer wil je de twee wel door elkaar schudden. Doe iets! denk je. Aan de andere kant houden ze zoektochten die ze al tien keer gehouden hebben, het wordt bijna onzinnig als ze wéér op dezelfde plekken gaan zoeken. Maar toch... het is allemaal ook zo logisch waarom ze juist heel veel wel én niet doen.
Ondertussen praten de vriendinnen heel wat af, wat Willemijn ook gehoopt had. Ze praten over Willemijns oma, ze praten openhartig over hun vriendjes - en wat ze ermee uitspoken - en vooral over de onuitgesproken zaken die zich tussen Willemijn en Parel afgespeeld hebben waardoor de vriendschap de laatste tijd vrij stroef verliep. Het zijn soms intense en emotionele discussies en soms heel humoristische gesprekken.
En dan breekt de dag aan dat de ouders terug zullen komen...
Het verhaal ontrolt zich bijna als een thriller, Mireille Geus zet ons constant op het verkeerde been en speelt met alle personages en gevoelens. Hoewel er wel langzamerhand een vermoeden rijst over de ware gang van zaken is het einde toch heel verrassend.
Mireille Geus heeft een heel eigen, aangename stijl van schrijven. Ze sleurt je het verhaal in en laat je niet meer los tot het einde. Ze schudt je door elkaar, maakt je boos en vrolijk en vooral nieuwsgierig... Waar is dat kind? Heerlijk meeslepend verhaal. Lezen dit boek!
ISBN 9789046820797 | Paperback | 271 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2016
© Dettie, 09 maart 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer: