Mireille Geus
Een makkelijk kind
Nu lijkt er een kans te zijn om de vriendschap weer te herstellen: Parel heeft haar meegevraagd voor een korte vakantie in de Ardennen. Ze gaan er op een huis passen, heeft Parel geregeld. Niet dat ze de bewoners kent, er is alleen mailcontact geweest. Ze moest een verhaal vertellen om uitverkoren te worden! Vreemd wel, maar wat maakt het uit: dit is een goedkope vakantie, die kans gaan ze met twee handen aangrijpen. Al snel blijkt dat er in Parels leven dingen gebeurd zijn die ze nooit aan Willemijn verteld heeft. Willemijn denkt dat het met goede gesprekken daar in dat huis in de Ardennen wel goed zal komen.
Maar eenmaal aangekomen bij de villa – gebracht door de vader van Parel, waarom reed ze niet zelf? – blijkt de situatie vrij vreemd. De twee bewoners ontvangen hen wat geïrriteerd, geven een summiere beschrijving en zeggen als terloops:
‘We willen dat jullie voor ons kind zorgen. Het is een lieverd, ligt nu al in bed, maar morgenochtend moeten jullie even een blad met ontbijt voor de deur zetten...’ En weg zijn ze, de twee vriendinnen verbaasd achterlatend. Een kind? Daar was nooit over gesproken? En hoe oud is dat kind dan? Is het een jongen of een meisje? Maar het is stil in huis, en ze vergeten het voorlopig. We zien het morgen wel, zegt Parel.
Maar ’s morgens blijkt de kamer leeg. Geen kind te zien.
Wat dan volgt is een bizar verhaal, haast als een verhaal zoals Parel ze altijd verzint. Willemijn weet nooit of het echt is of niet. Maar is hun avontuur in de Ardennen wel echt eigenlijk? Als je het geheel terugkoppelt naar het begin, de eerste alinea’s waarin Willemijn de tram in stapt, en het idee heeft dat er iets gebeurd moet zijn - er heerst een vreemde sfeer, iedereen doet anders dan mensen normaal in de tram doen - dan staat ineens het hele verhaal op losse schroeven. Vooral omdat er dingen zijn die gewoon niet kloppen. Ze ondernemen heel lang niets, terwijl er toch een kind verdwenen is. En doen ze iets, of althans Willemijn, want wat Parel precies gedaan heeft, weten we niet, maar als Willemijn naar de politie is gegaan, doen ze de poort niet open als die komen kijken. Ze reageren heel vreemd de dames.
Dit debuut van Mireille de Geus is ook vreemd. De vraag of er een kind was wordt wel beantwoord. Maar de vraag of er eigenlijk wel een vakantie in de Ardennen was niet... Het verhaal is als een sprookje, met losse draadjes. Of toch niet?
ISBN 9789046820797 | Paperback | 271 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2016
© Marjo, 07 november 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Een makkelijk kind
De twee vriendinnen, Willemijn en Parel, zijn uitgekozen, na strenge selectie, om een week op de luxe villa met sauna te passen. Vol voorpret reizen ze af naar België. Willemijn is gek op Parels humor en fantasie, zij kan als geen ander verhalen bedenken. Ze ziet zich al helemaal zitten in die mooie villa.
Als ze aankomen staat het echtpaar al reisklaar en tussen neus en lippen door melden ze nog even dat hun zoontje thuisblijft, hij ligt boven te slapen. Ze moeten hem maar met rust laten en de volgende dag pas laat in de ochtend wakker maken, het kind heeft namelijk een vreselijk ochtendhumeur. En weg is het echtpaar, de twee meiden verbijsterd achterlatend. Dat was de afspraak niet maar vooruit het moet dan maar.
De villa is ongelofelijk luxe en ook voor de inwendige mens is meer dan het nodige aanwezig, de koelkast zit vol en er staan een flink aantal flessen wijn voor de vriendinnen klaar, ze mogen nemen wat ze willen. Dat is feest! Zelf heb je dan al het onbestemde gevoel dat er iets niet klopt. Hoe kunnen die mensen zo ineens hun jonge kind aan die twee meiden overlaten? Het gekke is dat Willemijn en Parel ook niet de minste behoefte hebben om even te kijken hoe het met de jongen is. Ze nemen 's avonds een stevig glas wijn en zelfs de volgende ochtend laten ze het kind extreem lang met rust. Ze gaan zwemmen in het meer dat voor het luxe huis ligt en om vier uur 's middags besluiten ze het kind eindelijk wakker te maken. Zelf zat ik al met gekromde tenen, hoe bestaat het dat ze zo lang wachten, dacht ik geërgerd.
Maar dan komt de klapper, het kind ligt niet in zijn bed! Wel een pop. Paniek alom. Waar is het kind? Wat moeten ze doen? De ouders bellen? De politie bellen? Dan volgt het knappe van het verhaal. Mireille Geus weet namelijk heel aannemelijk te maken waarom de twee vriendinnen dat niet doen. Natuurlijk zijn ze er constant mee bezig in hun hoofd, ze zoeken het hele huis door, maar nergens is er een kind te bekennen. Door het hoge hek kan hij niet gegaan zijn, die maakt teveel lawaai, zou hij in het meer...? Als lezer wil je de twee wel door elkaar schudden. Doe iets! denk je. Aan de andere kant houden ze zoektochten die ze al tien keer gehouden hebben, het wordt bijna onzinnig als ze wéér op dezelfde plekken gaan zoeken. Maar toch... het is allemaal ook zo logisch waarom ze juist heel veel wel én niet doen.
Ondertussen praten de vriendinnen heel wat af, wat Willemijn ook gehoopt had. Ze praten over Willemijns oma, ze praten openhartig over hun vriendjes - en wat ze ermee uitspoken - en vooral over de onuitgesproken zaken die zich tussen Willemijn en Parel afgespeeld hebben waardoor de vriendschap de laatste tijd vrij stroef verliep. Het zijn soms intense en emotionele discussies en soms heel humoristische gesprekken.
En dan breekt de dag aan dat de ouders terug zullen komen...
Het verhaal ontrolt zich bijna als een thriller, Mireille Geus zet ons constant op het verkeerde been en speelt met alle personages en gevoelens. Hoewel er wel langzamerhand een vermoeden rijst over de ware gang van zaken is het einde toch heel verrassend.
Mireille Geus heeft een heel eigen, aangename stijl van schrijven. Ze sleurt je het verhaal in en laat je niet meer los tot het einde. Ze schudt je door elkaar, maakt je boos en vrolijk en vooral nieuwsgierig... Waar is dat kind? Heerlijk meeslepend verhaal. Lezen dit boek!
ISBN 9789046820797 | Paperback | 271 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2016
© Dettie, 09 maart 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Joe & ik
Joe heeft een winkel in tweedehands telefoons en hoesjes, maar omdat die niet zo best loopt - een telefoon is blijkbaar een statussymbool, mensen willen de nieuwste gadget laten zien - organiseert hij pokeravondjes. Illegaal natuurlijk, maar zo redden ze het tenminste. Sjaak is zijn gabber, een beetje louche figuur, met een hart van goud.
Naarmate zijn zestiende verjaardag nadert, krijgt Woelie meer interesse in de vrouwen, in de vorm van zijn overbuurvrouw, en beseft hij steeds beter in wat voor een vreemde situatie hij zich bevindt. Zelf is hij eigenlijk ook niet normaal: waar zijn zijn vrienden? Waarom gaat hij niet op stap? En social media? En dan blijkt dat hij een vorm van pleinvrees heeft. Hij blijft het liefste maar binnen, loert naar de buurvrouw, en kijkt naar de dvd’s met treinreizen (Rail Away) die hij van zijn moeder kreeg. Zijn school geeft hij er nu ook maar aan, hij heeft geen zin meer om dingen uit te leggen.
‘Dat ik naar treinreizen heb gekeken, de hele tijd, begrijp ik van mezelf. Die dag dat ik zo duizelig werd dat ik dacht dat ik doodging maakte ik een foto van mezelf en drukte op freeze. Er was geen voor en achteruit meer. Door naar die dvd’s te kijken kon ik reizen zonder zelf te hoeven gaan. De rest van de wereld was te veel, te hard, te snel, te druk. Toeschouwer was ik, van een nutteloze reis. Precies zoals ik leefde.’
En dan ontdekt hij, via Sjaak, dat zijn vader al maandenlang toenemende buikpijn heeft. Als hij eindelijk bij een dokter komt – niet vrijwillig – blijkt het te laat te zijn. Maar Joe wil niet weten wat er aan de hand is, en hij wil ook niet in het ziekenhuis behandeld worden. Het enige dat hij wil weten is hoe lang hij nog heeft. Die tijd gaat hij besteden aan en met zijn zoon. Reizen.
De reizen door Europa zijn zowel voor Joe als voor Woelie zowel een beproeving als ook een belevenis om nooit meer te vergeten.
Het verhaal wordt verteld in de vorm van flashbacks. Maanden later schrijft Woelie het op, waarbij hij steeds een nieuw begin maakt. Dat maakt het verhaal hortend, maar dat alsmede het feit dat hij bepaalde stappen in het verhaal overslaat, maken het verhaal alleen maar authentieker en overtuigender. De lezer voelt wel aan waar het zal eindigen, maar je weet niet hoe. En bovendien is Woelie er zelf nog, die in de loop van het verhaal zeventien wordt en ingewijd wordt in de liefde. Maar vooral dat andere gebeuren in ieders leven waar je niet omheen kunt, de dood, speelt een grote rol.
Mireille Geus weet het prachtig te brengen. Geen tranentrekkerij, maar wel ontroerend. Geen mooischrijverij, maar toch treffende zinnen die mooi zijn. Filosofietjes over het leven, de dagelijkse gang van zaken als twee mannen een huishouden runnen, en de ontwikkeling van een puber. Dit geheel maakt het een heerlijk boek, waarbij 15+ betekent dat ook volwassenen van dit boek zullen genieten.
‘Ik keek naar mijn overbuurman en wenste dat ik een i-Pad had en gewoon strips kon lezen en niet alles hoefde op te nemen, hoefde te onthouden, omdat dit de laatste keer was of in ieder geval bijna de laatste keer dat ik samen met mijn vader reisde, en ik dus alles wat we zagen en meemaakten moest onthouden, moest vastleggen zodat ik het nooit zou vergeten, mijn hele leven niet, want meer herinneringen kwamen er niet bij. Ik zou het er mee moeten doen. Voor altijd.’
‘Als ik het leer, ben ik toch geschoold.’
Mireille Geus (Amsterdam, 1964) schreef eerder jeugdboeken die bekroond werden, zoals ‘Virenzo en ik’ en ‘Big’. Ze leert volwassenen schrijven op de Schrijversvakschool in Amsterdam.
ISBN 9789047706267 | Paperback | 204 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2014
Leeftijd: 15+
© Marjo, 22 juli 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De andere weg
Ook in het nawoord komt niet meer informatie dan dat het boek gebaseerd is op een brief met de datum 5 oktober 1537. Ene Maeycken schreef aan haar vijftienjarige zoon Adriaan een afscheidsbrief in de wetenschap dat ze op de brandstapel zou sterven. Dat gebeurde in Antwerpen.
Mireille Geus heeft de vrijheid genomen om rond deze Maeycken een ander gezin te verzinnen. In Nederland dus, en nog wel ergens in de buurt van Haarlem.
De Haarlemmermeer was in die tijd meer water dan land, te meer omdat de Tachtigjarige Oorlog woedde en het land onder water was gezet. In die tijd waren de Spanjaarden in het land, en in datzelfde jaar, juli 1573, waren zij er in geslaagd om Haarlem in te nemen. Er moeten haast wel vreemde soldaten geweest zijn en bemoeienis van hun kant, maar daar wordt in het boek niet over gesproken.
Het zal de schrijfster dus alleen te doen zijn om het geloofsverhaal. Maar waarom vertelt ze niet over de ‘hagepreken’ zoals de geheime bijeenkomsten van doopsgezinden genoemd worden?
Jammer, het zijn gemiste kansen. Het hoeft natuurlijk geen geschiedenisboek te worden, maar jonge lezers een beetje porren en hun interesse proberen te vangen? Met minstens tips waar je meer informatie kan zoeken.
De achtergrond die ze schetst klopt wel: hoe het er aan toe ging bij arme mensen, op school en in de kerk.
Haar hoofdpersoon is Nelleken. Zij is twaalf jaar, woont met haar moeder en drie broertjes in een armoedig huisje, haar vader is er niet meer. Wat hem overkomen is wordt niet verteld.
Voor vaders dood waren Nellekens ouders in contact gekomen met het doopsgezinde geloof, en hebben dat omarmd. Ze verwierpen de katholieke regels. Ze wilden dus ook niet meer naar de kerk, en woonden geheime bijeenkomsten bij. Moeder blijft dat doen, na vaders dood, maar nu er geen inkomsten meer zijn, wordt het wel erg moeilijk. De meester op school vraagt om turf - een vorm van schoolgeld die in die tijd gold- maar ook dat hebben ze niet. Meester vraagt ook of ze naar de kerk komen, en één keer krijgt Nelleken haar moeder zo ver, maar dat is dan meteen de laatste keer. Haar moeder blijkt bereid heel ver te gaan voor haar nieuwe geloof. Ten koste van haar kinderen...
Op de gemiste kansen na vind ik het een aardig verhaal. Geus geeft een goed beeld van het dagelijkse leven in de zestiende eeuw - al denk ik echt niet dat een kind in die tijd het woord ’sorry’ bezigde! - en het is heel leuk zoals ze een parallel trekt met wat de meester vertelt over de brieven van zijn neef en zijn hond.
ISBN 9789025751388 | Hardcover | 175 pagina's | Gottmer | september 2013
Leeftijd: 10+
© Marjo, 25 november 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De andere weg
Nelleken woont met haar moeder en drie broertjes in een klein, gehorig huisje in een niet bij naam genoemde stad. Haar vader is een jaar geleden onverwacht overleden en het gezin heeft nauwelijks geld voor eten, kleding of turf. Nellekens jongste broertje is nog maar een baby.
Vlak voor vaders overlijden, waren hij en Nellekens moeder van het katholieke geloof naar het streng verboden geloof van de doopsgezinden overgestapt. Maeyken, Nellekens moeder, heeft daarin het ware geloof gevonden. Kerken zijn er niet,een bijeenkomst moet stiekem bij iemand in huis plaatsvinden of, als dat niet kan, buiten in het veld. Naar een bijeenkomst gaan is erg gevaarlijk, als ontdekt wordt dat mensen doopsgezind zijn, worden ze opgepakt en vaak op een akelige manier, publiekelijk terechtgesteld.
De katholieke buren zijn bezorgd om het vaderloze gezin en proberen op hun manier goed te doen, wat helemaal anders uitpakt dan ze voor ogen hadden.
De twaalfjarige Nelleken is niet blij dat haar moeder zulke grote risico's neemt, wat moeten zij als moeder er niet meer is? Ze vraagt haar moeder evengoed naar de katholieke kerk te gaan maar dat weigert Maeyken. Het is haar geloof niet meer.
Maar iedereen houdt elkaar in de gaten en smoesjes om zondags niet naar de katholieke kerk te gaan kunnen niet eeuwig duren. Nelleken houdt haar hartvast. Ze begrijpt niet waarom haar moeder zo doet. Zij en haar broertjes zijner toch ook nog? Daar moet ze toch ookaan denken? Een verrader slaapt nooit. Maar als Nelleken haar moeder met haar zorgen confronteert, blijkt hoe stevighet nieuwe geloof in moeder geworteld is.
Nelleken,’ zegt haar moeder, Nelleken, alsjeblieft, stop ermee. Zoals jij het zegt, klinkt het alsof we in levensgevaar zijn en ik jullie in gevaar breng door mijn geloof. Zo wil ik niet denken. Je moet doen wat je moet doen. Alles kan altijd misgaan. ‘
Het geloof geeft haar kracht en rust ook al vraagt het grote offers.
Moeder belandt uiteindelijk in de gevangenis en Nelleken bedenkt een plan om haar moeder te redden, maar dat lukt niet.
Dankzij een verzoek van de doopsgezinde gemeenschap aan uitgeverij Gottmer, twee jaar geleden, verscheen uiteindelijk dit boek. "Begrijpen doe ik mijn personage niet, maar voor mijn boek moest ik haar keus aannemelijk maken.” zegt Mireille Geus in een interview.Om eerlijk te zijn straalt het verhaal dit onbegrip ook wel een beetje uit.De schrijfster legt namelijk in dit boek alles wat met het geloven te maken heeft behoorlijk nauwgezet uit, soms zelfs een beetje té uitvoerig.
Maar ze geeft wel erg mooi weer hoe belangrijk het geloof was in ieders leven. Maar het kan Maeyken op een gegeven moment niet meer schelen hoe haar omgeving over haar oordeelt. Het nieuwe geloof is alles voor haar, ze wil alle gevaren trotseren maar ze gaat daarin wel héél ver.
Nelleken probeert te redden wat er te redden valt en vraagt haar moeder vaak naar het waarom, of om een beetje water bij de wijn te doen. In haar antwoorden gebruikt Maeyken bewoordingen en gelovige teksten die Nelleken niet altijd snapt maar sommige dingen zijn ook gewoon niet te begrijpen.
De twijfels, de angst en onzekerheid van Nelleken rond het gedrag en de de houding van haar moeder zijn mooi beschreven. Ook de tijdsgeest, de sfeer, de schrijnende armoede is bijna voelbaar weergegeven.
Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, vooral de twee broertjes van Nelleken zorgen met hun ondeugende streken vaak voor dolle pret, regelmatig zithet hele gezin te hikken van de lach. Ook hebben ze erg gezellige momenten tijdens het eten of zoals de keer dat ze gingen schaatsen en lekker warm ingepakt keken hoe de broertjes hun capriolen uithaalden.
Het is een aangrijpend en heftig verhaal. In haar nawoord schrijft MireilleGeus dat ze het geschreven heeft omdat vandaag de dag nog steeds mensen aan hun geloof ten onder gaan. 'Het is dus een onderwerp van alle tijden en alle mensen.' Dat is ook zo, er is door de eeuwen heen enorm gemoord en geplunderd uit naam van het geloof. Maar of dit boek begrip en inzicht rondom geloven oplevert?
'Ik weet het niet,' zegt Nelleken.
'Wat weet je niet?'
'Waarom geloven elkaar niet gewoon met rust laten,' antwoordt Nelleken, 'dat snap ik niet. Niemand wil een ander kwaad doen, want in alle geloven is dat een regel of voorschrift of wens.'
'Ons geloof is het zuiverste,' zegt moeder en ze sluit haar ogen even. 'Daar zijn ze jaloers op.'
Ik ben erg benieuwd naar reacties van de jongeren zelf, hoe vinden zij dit boek?
ISBN 9789025751388 | Hardcover | 175 pagina's | Gottmer | september 2013
Leeftijd: 11+
© Dettie, 19 november 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De ogen van Sitting Bull
‘Ik vind gummen goed!’ zei oma.
‘Fijn!’, zei mijn moeder. ‘Goed gedaan, liefje! Ik ben trots op je.’
‘Ik vind gummen goed!’ zei oma weer.
‘Mooi moeder’ zei mijn moeder.
‘Nee, echt,’ zei oma, ‘als je mag gummen, dan kun je je fouten verbeteren, niemand hoeft ze zelfs te zien, zelfs beter dan geweldig! Wat is eigenlijk het woord voor beter dan geweldig?’
Valentijns leven staat op zijn kop als oma komt logeren, omdat zijn vader het niet meer verantwoord vindt dat ze alleen thuis woont. Logeren is eigenlijk iets tijdelijks, maar er is niet zomaar plaats in Huize ’t Hooge Veld, en zelfs al vult zijn vader meteen het formulier in, het zal wel even duren voor Valentijn weer op zijn eigen kamer kan slapen. Want ja, het kon niet anders: oma ligt in zijn bed, en hij moest bij papa en mama op de kamer. Absoluut niet ideaal, omdat zijn ouders later naar bed gaan en hem daarbij wakker maken.
Het ergste vindt hij nog dat hij nu niet naar Sitting Bull kan kijken, ’s avonds als hij niet meteen kan slapen. Want Sitting Bull is een muurschildering, die kan hij natuurlijk niet meenemen naar de andere kamer. Valentijn is een indianenfreak: hij weet alles van indianen!
Intussen gaat het niet zo goed met oma. Ze vergeet dingen, laat Valentijn zijn verhalen twee keer vertellen, en vergeet zich aan te kleden ’s morgens. Bovendien hoort Valentijn haar ’s nachts roepen en huilen. Waarom horen zijn ouders dat niet? Tenslotte kan hij er niet meer tegen en kruipt gewoon bij oma in bed. En na een paar nachten legt hij zijn matras weer terug!
Doordat zijn ouders overdag werken, is oma veel alleen, maar na schooltijd is Valentijn er. Oud en jong blijken elkaar uitstekend te begrijpen, en Valentijn vergeet expres de brief met de aanvraag voor opname in de bus te doen. Zijn moeder, die deze situatie helemaal niet leuk vindt en haar schoonmoeder kwijt wil, ziet met verbazing aan hoe goed ze het met elkaar kunnen vinden. Maar natuurlijk kan een schoolkind niet zorgen voor een dementerende oma.
De afloop kan geen verrassing zijn, maar: die wordt in dit boek alleen maar gesuggereerd. Het verhaal is er een met een open einde, en ergens is dat jammer: In deze huidige maatschappij kan er maar één oplossing zijn, de tijden dat grootouders bij hun kinderen inwoonden is voorbij, terwijl zo’n situatie misschien wel meer te bieden heeft.
Het is een prachtig verhaal over de groeiende liefde tussen oma en kleinkind, tegen alle normen van de maatschappij in.
ISBN 9789047703884 | Hardcover | 120 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2011
Leeftijd vanaf 9 jaar.
© Marjo, 30 mei 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De ogen van Sitting Bull
Valentijns moeder is absoluut niet te spreken over deze gang van zaken. Bovendien wonen ze in een kleine etagewoning met maar twee slaapkamers. Valentijn slaapt nu bij zijn ouders op een matrasje op de grond en oma slaapt in zijn kamer. Daar is hij niet blij mee. Hij wordt elke keer wakker omdat z'n vader en moeder over het matras struikelen of giechelen en praten of willen vrijen maar het toch niet doen vanwege Valentijn. Hij voelt zich dan knap opgelaten. Ook mist hij de ogen van Sitting Bull, het opperhoofd van de Lakota-Sioux-indianenstam, die keken hem altijd zo zachtmoedig aan vanaf de muurschildering op zijn kamer. Valentijn weet alles over indianen en heeft er al heel wat over verteld op school. Zijn bureaula ligt vol met miniatuur indianen waar hij uren mee kan spelen.
Oma slaapt slecht en heeft heel nare dromen, ze roept dan om hulp, alleen Valentijn hoort haar, zijn ouders slapen er dwars doorheen. Na weer een akelige, half doorwaakte nacht pakt hij het matras en legt die bij zijn eigen bed, dan is oma tenminste niet meer alleen 's nachts en kunnen zijn ouders ook hun gang gaan als ze willen. Dat is het begin van de heel bijzondere band die Valentijn met oma opbouwt.
Als Valentijn dan ook nog een indianentent krijgt en daar vaak samen met oma in zit, gebeuren er helemaal bijzondere dingen.
Het is een prachtig, ontroerend verhaal. Oma die het allemaal niet zo goed meer weet maar minder in de war is dan de moeder van Valentijn denkt.
Die moeder is niet erg vriendelijk voor haar schoonmoeder, soms bijna onbeschoft, het liefst zag ze oma gisteren nog vertrekken. Valentijn is de enige die regelmatig ook overdag thuis is en daardoor het meeste contact met oma heeft.
Mireille Geus geeft een heel mooi beeld van oma, soms zo broos en hulpeloos en de andere keer zo krachtig en weerbaar. Valentijn is een jongen die precies aanvoelt wat er in oma omgaat. Als hij haar op een dag, als hij thuiskomt van school, niet in huis aantreft snapt hij gelijk waar ze is.
De tere, liefdevolle band die ontstaat tussen kleinkind en grootmoeder is erg mooi weergegeven. Misschien omdat hij zelf nog zo jong is maar Valentijn begrijpt de 'dementie' van oma helemaal. En oma wordt daardoor rustiger, eindelijk iemand die er voor haar is en ook haar angstige dromen begrijpt. Oma op haar beurt helpt Valentijn zijn angst voor schoolreisjes beter te hanteren. Samen kunnen ze lachen en praten. De band tussen de twee wordt zelfs zo speciaal dat Valentijn het liefst zou willen dat oma bleef. Maar door een gebeurtenis ziet Valentijn uiteindelijk in dat het niet kan en voor beiden ook niet goed zou zijn
Het bijzondere van dit boek is dat in plaats van de 'lastige, dementerende' oudjes en 'vervelende' kinderen, een lieve, oude vrouw en een schat van een kind opgevoerd zijn. Gewone mensen met wie je meeleeft en waar je van gaat houden. Zo'n moeilijke situatie kan dus ook zo liefdevol beschreven worden. Schitterend verhaal!
ISBN 9789047703884 | Hardcover | 120 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2011
Leeftijd 9 +
© Dettie, 06 maart 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Naar Wolf
Ze zitten dan in groep 7. Zoltans ouders kunnen het niet meer zo goed met elkaar vinden en zijn moeder vertelt op een dag dat ze wel wil verhuizen, maar ja, Zoltan gaat nu net naar de laatste klas. Is dat wel een goed idee? Als evenwel Wolf steeds meer om gaat met Leo, zegt Zoltan op een dag tegen zijn moeder dat hij wel wil verhuizen. En na de verhuizing hebben de jongens geen contact meer.
Op een dag spreekt een vrouw hem aan, het is de moeder van Wolf, die vraagt of hij nog een keer wil komen.
Het verhaal begint met Zoltan die zich met zorg aankleedt en die zenuwachtig op pad gaat, met de bus naar de stad, waar hij afgesproken heeft dat hij Wolf zal zien. Tijdens de reis denkt hij terug aan de vriendschap, en beseft dat hij Wolf erg mist.
Maar het is niet Wolf die hem opwacht bij de bushalte, maar zijn moeder. Het is een dag die begint en eindigt met 'dead end'... een mooi verhaal over de dingen die het leven nu eenmaal voor je in petto kunnen hebben.
ISBN 905637964X | Paperback | 96 pagina's | Kidsbibliotheek | september 2008
Leeftijd: 11+
© Marjo, juli 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer: