Recensies 4-5jr

Dit zijn de meest recente (toon alles).

Berkie wil een kerstboom zijn
Tekst: Antje Bones
Illustraties: Heike Vogel

Diep in het bos woont Berkie. Hij woont er al lang.
Toen hij nog klein was heeft de wind hem hiernaartoe
gewaaid. Zijn wortels hebben zich vastgezet in de
bosgrond, tussen de andere bomen.

De andere bomen zien er heel anders uit dan Berkie. Zij hebben een donkere stam en zijn donkergroen. Berkie is de enige met een witte bast en lichtgroene blaadjes aan zijn takken. Toch maakt het niets uit want Berkie, de berk, en de dennenbomen zijn dikke vrienden. Samen spelen ze en krijgen les op de bomenschool. De eekhoorntjes en vogeltjes maken het ook niets uit in wat voor boom ze spelen of nesten bouwen.

Maar in de winter wordt alles anders, dan genieten de dennen, maar Berkie niet. Hij is zelfs treurig want zijn vrienden weten dat ze mooie kerstbomen zullen worden, maar niemand wil een berk als Kerstboom. Berkie droomt ervan dat ook in zijn takken prachtig gekleurde ballen hangen en zijn kruin zal fonkelen met mooie lichtjes en dat er pakjes rond zijn stam liggen...

De dennenbomen proberen hem te troosten. Berkie heeft wel een prachtige witte bast die bijna licht geeft als de maan schijnt. En zo noemen ze nog een paar mooie dingen op over Berkie. Maar het helpt niet, Berkie blijft verdrietig. Zijn vrienden kunnen het niet aanzien en bedenken een prachtig plan.

Ach wat een schattig boekje en wat een lief kerstverhaaltje. Echt een verhaal om rond de kerstdagen voor te lezen.
De afbeeldingen zijn ook vertederend. Alle bomen hebben een gezichtje en de vriendelijkheid spat er vanaf. Berkie, het witte berkenboompje, valt mooi op met zijn heldere stam en frisse blaadjes. En bij de dieren zie je dat ze heel blij zijn met hun fijne bomen. Hartveroverend is het moment dat alle bomen zich naar de verdrietige Berkie toe buigen om hem te troosten. Je zou er zo tussen gaan staan zoveel warmte stralen ze uit.
Kortom, een geweldig koesterboekje.

Dit boekje is er een uit dePixiboeken serie. Pixi-boekjes zijn speciale miniprentenboeken (10 x 10 cm) die voor een miniprijsje te koop zijn. Ze bevatten een volwaardig verhaal én illustraties in kleur. Pixi’s verschijnen altijd in series en elke serie bestaat uit acht titels. Dit boekje is er een uit de Pixie serie 07 Kerst.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De nacht van de vallende ster
Tekst: Amy Hest
Illustraties: Jenni Desmond

Nijn en Hond hebben alle twee een prachtig huis aan een groot meer.
Het huis van Nijn is blauw en ook al staat het in het groene gras, toch heeft Nijn ook nog een tuintje op zijn dak gemaakt en boven zijn voordeur zijn twee grote konijnenoren geschilderd. Op de deur staat met grote letters Privé.
Het huis van Hond is prachtig rood en in de tuin bloeien rode bloemen, staat een rode stoel, de gieter is natuurlijk ook rood en zelfs de trui van Hond is... wit... met rode strepen! Op de voordeur van Hond staat met grote letters Niet Storen.

Iedere ochtend kijkt Nijn eerst even door
het hoge gras en het hek naar Hond.

En iedere ochtend kijkt Hond eerste even
door het hek en het hoge gras naar Nijn.

Ze zeggen geen van beiden: 'Hallo'. Of:
'Hoi'. Of: 'Leuk om je te zien.'

En zo wonen Nijn en Hond heel lang naast elkaar, gescheiden door het hek van de tuin. 's Avonds kijken ze wel eens naar elkaars verlichte raam, maar verder leven ze hun eigen leventje. Nijn drinkt zijn chocomel en Hond knabbelt lekker aan zijn koekjes.
Maar dan... op een nacht gebeurt het... Toevallig kunnen ze alle twee niet slapen, toevallig zitten ze alle twee buiten, toevallig valt er een ster... en dan mag je een wens doen. Ze kijken elkaar aan. Maar Nijn en Hond zeggen nog steeds niets...
Eenmaal weer binnen kunnen ze nog steeds niet slapen. Ze weten best wel wat ze eigenlijk wensen...

Een hartverwarmend boek zowel in beeld als taal over de toevoegende waarde van vriendschap. Ook al heb je het alleen prima naar je zin dan kan het evengoed heel fijn zijn om een goede vriend te hebben waar je mee kunt eten, praten, lachen en nog veel meer.
Fijne sfeer, fijn verhaal, fijn boek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Herrie in het hol
Beer & Konijn: Deel 2
Tekst: Julian Gough
Illustraties: Jim Field

En hier is het tweede deel uit de serie 'Beer & Konijn'.
In het eerste boekje (Een Onverwachte Vriendschap) hebben we kunnen lezen hoe Beer en Konijn elkaar hebben leren ken. Op het laatst waren ze zulke goede vrienden dat Konijn bij Beer in diens hol ging logeren.

Maar als hij wakker wordt van een hels kabaal en van een fel licht, weet Konijn nog niet zo zeker of hij er goed aan gedaan heeft om te verhuizen. Het lawaai blijkt namelijk van Beer afkomstig te zijn: ze snurkt vreselijk! En het licht? Dat is de voorbode van de lente, want als Konijn buiten gaat kijken ziet hij dat de sneeuwpoppen weg zijn en dat de wereld niet meer wit is.
Maar dat vindt hij wel fijn. Hij krijgt meteen zin om zijn eigen hol schoon te gaan maken.
Daar wacht hem een schok: toen hij niet thuis was heeft iemand anders er zijn intrek genomen!
Eruit! Zegt Konijn en zijn humeur is meteen weer omgeslagen.

Hij moppert wat af… en doet dat nog meer als hij in het bos een wazige vlek ziet en lawaai hoort. Nog meer lawaai! Daar moet hij iets aan doen!
Intussen is Beer wakker, en zij geniet ook van de lente. Maar zij vindt de bron van het lawaai juist prettig. Het is een aanwinst voor het bos!

‘Maar Schildpad is juist heel stil en sloom’, zei Beer.
‘Ja! En daar word ik gek van!’
Daar dacht Beer even over na.
‘Dus je wordt gek van dingen die lawaaiig en blij zijn?‘
'Ja!’
'En je wordt gek van dingen die stil en sloom zijn?’
‘Ja! Ja!‘ zei Konijn.
Daar dacht Beer nog wat langer over na.
‘Maar… het enige dat die dingen met elkaar gemeen hebben…’ zei ze terwijl ze op haar kop krabde,’…dat ben jij.’

Arm Konijn, hij snapt er niets van. Wat bedoelt Beer nu? Hij kan er toch niets aan doen dat een ander dier sloom is, of lawaai maakt?

Nog meer dan het eerste verhaaltje is dit een verhaal met een filosofische insteek, over accepteren dat anders zijn misschien ook wel hele leuke kanten heeft! Als het de bedoeling is dat een kind deze boodschap begrijpt dan is het wel nodig dat er over gesproken wordt, maar het is sowieso opnieuw een leuk humoristisch verhaal. Leuk om voor te lezen, voor oudere kinderen leuk om zelf te lezen. De tekeningen zijn opnieuw prachtig, en de ingetogen sfeer van het zwart-wit met als enige accent het groen, doen het fantastisch!

Zie ook het inkijkexemplaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Joke wil spoken
Tekst: Jeroen Schipper
Illustraties: Cindy van de Ven

Joke is een geest. Maar ze vindt het leven als geest maar saai, ze wil spook worden. Dan heeft ze een doek nodig. Die kan ze dan over zich heen gooien en dan zien mensen haar en worden ze bang!
Maar het valt nog niet mee om een leuke doek te vinden. Wit vindt ze niet mooi, en die leuke rood-wit geblokte krijgt ze niet. Ze zweeft, zoals een geest dat kan, van de ene plek naar de andere, en probeert van alles uit, zelfs de tabberd van Sinterklaas!

‘Terug die tabberd,
Of jij krijgt met de roe!
Joke zegt nog zachtjes: boeoeoe!’

Dus ze moet weer op zoek naar wat anders. Ze krijgt een superidee en die kun je vinden op www.jokewilspoken.nl

Een grappig verhaal, met elementen die voor kinderen bekend zijn. En dat de lezer er bij betrokken raakt is natuurlijk heel inventief.
Soms is de tekst als een rijmpje neergezet, dat leest lekker voor. Maar dat het een soort gedichtje is, is niet altijd het geval. De illustraties, deels getekende, deels collagewerk zijn heel duidelijk; de tekst is in drukletters.
Het is een leuk verhaal om voor te lezen, en als kinderen misschien niet alles begrijpen – een bataljon soldaten, een artistiek kunstwerk - is daar een taak voor de voorlezer weggelegd!

ISBN 9789053415559 | Hardcover | 29 pagina's | Uitgeverij C. de Vries - Brouwers | november 2015
Leeftijd: 4+

© Marjo, 10 september 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

AAA-WOE! wie maakt dat geluid?
Tekst en illustraties: Jonny Lambert

Muis schrikt zich lam als hij een vreselijk geluid hoort in het donkere bos.

Aaa-Woe! Aaa-Woe!

Wat is dat voor geluid? Wie doet dat?

Nu is Muis niet zo bang aangelegd, hij kruipt niet weg in een veilig holletje, maar gaat vragen aan de andere dieren in het bos of zij weten wat er aan de hand is.
Uil, die hoog in de boom zit, zegt: ‘Ik roep altijd oehoe’.
Beer en Eland weten het ook niet, ze denken dat Muis het doet, maar welnee, zegt die.
‘Ik piep en ik knaag, maar zo’n lawaai maak ik echt niet!’

Nog een keer klinkt het akelige geluid, heel hard, want de tekst staat met witte letters op een zwarte ondergrond, heel erg groot over twee pagina’s! Dat moet wel heel hard zijn!
Intussen komen er andere dieren bij, en sommige zijn toch wel bang. Ze maken elkaar nog banger met hun opmerkingen:

‘Het is een monster en hij stopt ons in de oven en dan worden we taart!’

Eend, Gans, Duif, Beer, Eland, Wolfje, Uil en Muis, ze kruipen allemaal in de boom. En dat kan natuurlijk niet goed gaan. Inderdaad gebeurt dat wat je verwacht, en dat is heel leuk uitgebeeld.

Maar… daar klinkt dat geluid weer! Heel dichtbij…

Een heel mooi prentenboek, vooral gericht op kinderen die bang zijn in het donker. Je ziet waar je bang voor kunt zijn en je ziet de angst van de dieren. En hun opluchting!
Het is voor alle kinderen en hun voorlezers een heel mooi boek. De afbeeldingen, allemaal op zwarte ondergrond zijn als van collages, mooi van kleur, met een duidelijke tekst in witte letters.
Er is een leuke clou… die meteen al je angst wegneemt!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Fladder, fladder, vleermuis
Tekst en illustraties: Daniel Kratzke

Een Pixie boekje (10 x 10 cm) op rijm over een jongetje dat 's nachts bij volle maan lekker aan het rondvliegen is met een vleermuis. Ze zwieren samen in het rond. Onderweg krijgen ze o.a. een tijdje gezelschap van een heleboel vuurvliegjes en even later zien ze een kat verwonderd kijken naar het stel.
Als ze moe zijn gaan ze even 'opsekop' hangen tot ze weer uitgerust zijn.
Maar het jongetje vindt het soms ook wel een beetje griezelig zo in het donker.

Vleermuis stop! Zie jij dat ook?
Die boom daar lijkt zo net een spook!
Ik voel me een beetje bang en klein...
't Is maar goed dat we hier samen zijn.

Frappant is wel dat het jongetje op de volgende bladzijde met een spook aan het spelen is!

Het verhaaltje is aardig maar niet spannend. Het kabbelt een beetje voort. Mogelijk kan dat ook aan de vertaling liggen, want daar waar Daniel Kratzke in mooi rijmend en ritmisch Duits het verhaal vertelt, is het eindrijm in het Nederlands soms wat vergezocht en zijn de zinnen niet altijd even mooi. Het verband van het verhaal raakt zo wat zoek. Met het ritme zit het gelukkig wel goed. Toch is het altijd jammer als een vertaling wat afbreuk doet aan het origineel, hoewel het natuurlijk wel erg lastig is om rijmende korte teksten goed te vertalen.
De afbeeldingen zijn vriendelijk en voornamelijk in grijstinten, met als kleuraccent de pyjama en cape van het jongetje.

Persoonlijk vind ik het een van de mindere boekje uit deze serie, maar het kan niet altijd feest zijn natuurlijk.

Dit boekje is er een uit de Pixiboeken serie. Pixi-boekjes zijn speciale miniprentenboeken (10 x 10 cm) die voor een miniprijsje te koop zijn. Ze bevatten een volwaardig verhaal én illustraties in kleur. Pixi’s verschijnen altijd in series en elke serie bestaat uit acht titels. Dit boekje is er een uit de Pixie serie 06 griezelen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Zoë zie je niet
Tekst en illustraties: Fiona Woodcock

Zoë speelt graag met haar vrienden, Katie, Freddie en Lizzie, en het liefst doet ze dan verstoppertje. Als je weet wat de speciale gave is van dit meisje, snap je wel waarom dat haar favoriete spel is! Ze wint altijd, want ze kan zich ontzettend goed verstoppen. Ze kan namelijk verdwijnen in de achtergrond. Als ze op een bank met een bloemenopdruk zit, zie je alleen haar hoofd. Als ze in een veld met zonnebloemen is, is ze zelf net een zonnebloem.

Op haar verjaardag ontdekt ze dat het eigenlijk voor haar vrienden helemaal niet zo leuk is dat ze haar nooit kunnen vinden. Natuurlijk doen ze verstoppertje: Zoë is jarig en mag het zeggen. Maar als de vrienden haar na een tijdje nog steeds niet gevonden hebben, geven ze het op, en gaan ze lekker ijsjes eten.

En daar staat Zoë. Tussen de ballonnen. Als een ballon. Zo is haar verjaardag helemaal niet leuk! Daar moet ze iets op verzinnen. En dat doet ze dan ook, want behalve heel goed in camoufleren, is Zoë ook een slim meisje…

Dit is op de eerste plaats een zoekboek. Want natuurlijk moeten ook de jonge lezer zoeken waar Zoë uithangt. Maar het is ook een levensles: want het is toch wel prettig om ook anderen aan kans te geven hun talenten te laten zien. Want misschien kunnen je vrienden ook wel heel bijzondere dingen die jij zelf niet kan!

Een fleurig boek met een sprekende titel, leuk om samen met een kind te bekijken en voor te lezen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Een onverwachte vriendschap
Beer & Konijn: Deel 1
Tekst: Julian Gough
Illustraties: Jim Field

Het is winter en Beer slaapt. Maar als er een dief haar hol binnensluipt en haar eten steelt, schiet Beer wakker. ‘Mijn honing! Mijn zalm! En mijn heerlijke kevereitjes!! Foetsie!’
Ze gaat buiten kijken of er nog iets te zien is van de dief. Die is verdwenen, maar verdorie, het is nog winter! Maar Beer is een optimistische Beer, ze ziet over de zonnige kanten van, en ze begint een sneeuwpop te maken. Ze rolt en rolt, en als ze even uitrust hoort ze iets:

‘Dit is het einde van de wereld,’ klonk een sombere stem.
Beer keek om zich heen. ‘Nee hoor, zei ze voorzichtig. ‘Het is een prachtige zonnige dag.’

Van wie die stem is? Beer heeft - toen ze stond uit te rusten - zonder het te weten met de sneeuwbal laten de uitgang van het hol van Konijn geblokkeerd. Het is dus Konijn die moppert. Nou, dat zal hij nog veel meer doen. Waar Beer altijd vrolijk en positief is, is Konijn juist een mopperkont die alles negatief bekijkt. Toch worden de twee dikke vrienden. Of Konijn aan Beer gaat vertellen dat hij de dief was? Tja…
Maar hij helpt haar in ieder geval wel met de sneeuwpop, en ze praten tijdens het werk heel gezellig over allerlei gewichtige zaken: zwaartekracht bijvoorbeeld of hoe je als konijn je broodnodige vitamines binnenkrijgt. Ze filosoferen wat over vriendschap en proberen samen Wolf weg te jagen.

Het is een klein avontuur met veel inhoud. De kleinste dingetjes zijn belangrijk. Het is ontroerend om te lezen hoe deze twee dieren die zo verschillend zijn, elkaar vinden. De toon is licht, humoristisch vaak, dat zal jonge kinderen zeker aanspreken.

Het is het eerste boek uit een nieuwe serie: Beer & Konijn. Logisch dus dat dit boekje gaat over de eerste ontmoeting. Het hele boek is uitgevoerd in zwart-wittinten tegen een sprekende azuurblauwe achtergrond. Beer en Konijn zijn alleen op de omslag bruin van kleur. Als je het boek openslaat is er eerst een plattegrond van het gebied waar de dieren wonen en rondlopen.

Het is een handzaam boekje, de afmetingen zijn 17x190x136 mm, met stevige omslag.
Erg geslaagd!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Klein monster Motta
Tekst en illustraties: Yvonne Jagtenberg

Hier ver vandaan – gelukkig maar! – woont een monsterfamilie: de Motta’s: Papamonster, Mamamonster, en de zes monsterlijke broers, allemaal wilde woeste, harige monsters. Ze gedragen zich ook zoals je dat van een monster verwacht: ze grommen en brommen en laten elkaar schrikken. Ze zijn vreselijk eng!

En daar hoort Klein Monster Motta bij. Maar hij is echt nog klein. Hij wil net zijn als zijn broers, en doet vreselijk zijn best. Maar zijn gegrom en gebrom klinkt erg lief, en zijn kleine tandjes maken ook al geen indruk. Zijn broers vinden hem schattig en aaien hem over zijn bolletje. Nou, dat is wel het laatste wat Motta wil!

Wat hij ook probeert, niemand is bang voor hem. Hij wordt er verdrietig van, maar ook boos! En hij loopt weg, het bos in. Maar helaas, ook de dieren die in het bos wonen zijn niet bang. Ze zijn nieuwsgierig. Maar dan schrikt Motta zelf: wat is dat enge ding daar? Ook de dieren zijn weg. Ze zijn zich allemaal wild geschrokken van dat ding.
Als hij ontdekt wat het is, krijgt Motta een superidee!

Persoonlijk vind ik de tekeningen van de monsters niet zo leuk, maar het zijn wel tekeningen zoals een kind die zou maken. Ze zien er ook uit als potloodtekeningen en het is wel heel knap om met zulke tekeningen en nog wat – oneerbiedig gezegd – knip- en plakwerk de emoties van de monsters en de dieren over te brengen.
Op de binnenflappen staat de familie afgebeeld, en op de achterste flap staan er namen bij. Als je het kind aan wie je voorleest rechts laat zitten, dan is dit handig, Als je dit boek voorleest kan het kind daar kijken wie wie is. Ik zou er geen andere reden voor kunnen verzinnen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Wiebeltand
Tekst: Isabelle de Ridder
Illustraties: Monique Dozy

Een boek met een achttiental verhaaltjes over Pleuntje, een meisje van 5 jaar. Ze heeft een vriend, Joep, die net zo oud is. Samen beleven ze avonturen, maar er zijn ook een aantal verhaaltjes die alleen over Pleun gaan.

In het eerste verhaal maken ze samen een toneelstukje. Ze zijn oma Pleun en opa Joep. Ze verkleden zich natuurlijk, en willen hun sketchje ook opvoeren voor papa en mama. En terwijl zij de dingen toepassen die ze kennen van van hun opa’s en oma’s, stappen Pleuns echte opa en oma binnen. Gelukkig kunnen zij er om lachen dat eigenlijk de draak gestoken wordt met hun ouderdom. Want, zegt oma, zij zijn helemaal nog niet moeilijk ter been, en horen nog best. Ja ja, dat blijkt! Een verhaaltje waar je de humor al terugvindt die in de meeste verhaaltjes zit.

Het zijn heel herkenbare situaties: Pleuntje gaat logeren; gaat op vakantie, en is ook wel eens een beetje ziek. En natuurlijk is er de wiebeltand van de titel... Daarin vertelt mama dat er iets bestaat als een tandenfee. Maar dat aardigheidje loopt niet helemaal goed.

Als ze bij neef Tom op de verjaardag is, ontdekt ze dat in zijn huis ook boven een wc is. Nou, daar moet ze ook eens even kijken, en ze smiespelt tegen papa dat ze even moet. Maar wat doet papa even later voor de deur van de beneden-wc? Hij vraagt degene die daar op zit of hij moet helpen met billen afvegen!
Het probleem van wat je moet meenemen als je gaat logeren, is ook erg herkenbaar. Want als Beer meegaat moet zijn bed ook mee natuurlijk!
Voor oudere lezers is er al snel een vergelijking gemaakt met de verhalen van Jip en Janneke maar Pleuntje en Joep zijn natuurlijk kinderen van deze tijd.

Als je vijf jaar bent neem je de dingen nog letterlijk. En Pleun is ook een kind dat nog niet ‘geleerd’ heeft dat je soms beter leugentjes om bestwil kunt vertellen. Iets geheim houden is reuze moeilijk! En wat vindt ze het leuk om te horen dat ze al een heel eindje over de grens kan spreken. Ze kent immers woorden als bureau, en computer!

Erg leuk om voor te lezen, kinderen reageren hier waarschijnlijk onmiddellijk op omdat zij dit ook meemaken in hun leven. En dus kan je het ook zelf lezen als je wat ouder bent, het blijft leuk.

Isabelle de Ridder volgde een studie Nederlands en de Pabo, werkte als tekstschrijver en redacteur maar stond ook voor de klas. En ze maakt tijd vrij voor het schrijven van kinderboeken. Over Pleuntje schreef ze al eerder verhalen die gebundeld werden in een boek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: