Mireille Geus
Joe & ik
Joe heeft een winkel in tweedehands telefoons en hoesjes, maar omdat die niet zo best loopt - een telefoon is blijkbaar een statussymbool, mensen willen de nieuwste gadget laten zien - organiseert hij pokeravondjes. Illegaal natuurlijk, maar zo redden ze het tenminste. Sjaak is zijn gabber, een beetje louche figuur, met een hart van goud.
Naarmate zijn zestiende verjaardag nadert, krijgt Woelie meer interesse in de vrouwen, in de vorm van zijn overbuurvrouw, en beseft hij steeds beter in wat voor een vreemde situatie hij zich bevindt. Zelf is hij eigenlijk ook niet normaal: waar zijn zijn vrienden? Waarom gaat hij niet op stap? En social media? En dan blijkt dat hij een vorm van pleinvrees heeft. Hij blijft het liefste maar binnen, loert naar de buurvrouw, en kijkt naar de dvd’s met treinreizen (Rail Away) die hij van zijn moeder kreeg. Zijn school geeft hij er nu ook maar aan, hij heeft geen zin meer om dingen uit te leggen.
‘Dat ik naar treinreizen heb gekeken, de hele tijd, begrijp ik van mezelf. Die dag dat ik zo duizelig werd dat ik dacht dat ik doodging maakte ik een foto van mezelf en drukte op freeze. Er was geen voor en achteruit meer. Door naar die dvd’s te kijken kon ik reizen zonder zelf te hoeven gaan. De rest van de wereld was te veel, te hard, te snel, te druk. Toeschouwer was ik, van een nutteloze reis. Precies zoals ik leefde.’
En dan ontdekt hij, via Sjaak, dat zijn vader al maandenlang toenemende buikpijn heeft. Als hij eindelijk bij een dokter komt – niet vrijwillig – blijkt het te laat te zijn. Maar Joe wil niet weten wat er aan de hand is, en hij wil ook niet in het ziekenhuis behandeld worden. Het enige dat hij wil weten is hoe lang hij nog heeft. Die tijd gaat hij besteden aan en met zijn zoon. Reizen.
De reizen door Europa zijn zowel voor Joe als voor Woelie zowel een beproeving als ook een belevenis om nooit meer te vergeten.
Het verhaal wordt verteld in de vorm van flashbacks. Maanden later schrijft Woelie het op, waarbij hij steeds een nieuw begin maakt. Dat maakt het verhaal hortend, maar dat alsmede het feit dat hij bepaalde stappen in het verhaal overslaat, maken het verhaal alleen maar authentieker en overtuigender. De lezer voelt wel aan waar het zal eindigen, maar je weet niet hoe. En bovendien is Woelie er zelf nog, die in de loop van het verhaal zeventien wordt en ingewijd wordt in de liefde. Maar vooral dat andere gebeuren in ieders leven waar je niet omheen kunt, de dood, speelt een grote rol.
Mireille Geus weet het prachtig te brengen. Geen tranentrekkerij, maar wel ontroerend. Geen mooischrijverij, maar toch treffende zinnen die mooi zijn. Filosofietjes over het leven, de dagelijkse gang van zaken als twee mannen een huishouden runnen, en de ontwikkeling van een puber. Dit geheel maakt het een heerlijk boek, waarbij 15+ betekent dat ook volwassenen van dit boek zullen genieten.
‘Ik keek naar mijn overbuurman en wenste dat ik een i-Pad had en gewoon strips kon lezen en niet alles hoefde op te nemen, hoefde te onthouden, omdat dit de laatste keer was of in ieder geval bijna de laatste keer dat ik samen met mijn vader reisde, en ik dus alles wat we zagen en meemaakten moest onthouden, moest vastleggen zodat ik het nooit zou vergeten, mijn hele leven niet, want meer herinneringen kwamen er niet bij. Ik zou het er mee moeten doen. Voor altijd.’
‘Als ik het leer, ben ik toch geschoold.’
Mireille Geus (Amsterdam, 1964) schreef eerder jeugdboeken die bekroond werden, zoals ‘Virenzo en ik’ en ‘Big’. Ze leert volwassenen schrijven op de Schrijversvakschool in Amsterdam.
ISBN 9789047706267 | Paperback | 204 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2014
Leeftijd: 15+
© Marjo, 22 juli 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
