Kevin Brooks
Dood aan God
‘Ze functioneert.
Ze is mijn moeder.
We houden van elkaar.’
Natuurlijk is er ook een schoolleven, maar ook daar komt en gaat ze zo onopvallend mogelijk. Ze heeft niet meer nodig dan het gezelschap van haar twee teckels, die natuurlijk Jesus en Maria heten.
Hoe komt ze op het idee om God te vermoorden? Want dat is ze van plan: God moet dood. Dawn maakt een lijstje met redenen waarom: de eerste is dat als God dood is er ook geen mensen meer aan je deur hoeven te bellen om er over te praten. De tweede reden is dat de winkels niet meer zo vroeg dicht hoeven op zondag. Nummer drie is dat haar vader nooit verslaafd zou zijn geraakt aan God, dus niet de weg was kwijtgeraakt, dus niet was verdwenen. Nummer vier…
o, nee, er is geen nummer vier.
Die is er natuurlijk wel, maar daar wil de Dawn van nu niet meer aan denken. Nooit meer.
Ze redden het wel met z’n tweeën, zij en haar moeder. Daar heeft haar vader dan gelukkig wel voor gezorgd, dat ze het materieel gezien goed hebben.
Maar dan gebeurt er iets onverwachts: het populairste meisje van de klas, die notabene net een nieuwe vriendin heeft en haar dus helemaal niet nodig heeft, spreekt haar aan. Zo dringen Mel en Taylor Dawns leven binnen.
Natuurlijk wil Dawn graag met hen meedoen, zijn zoals zij, maar helemaal vertrouwt ze het niet.
Het is voor de lezer allang duidelijk dat ze daar een goede reden voor heeft. Ze kan niet voorkomen dat af en toe die andere Dawn toch om de hoek komt kijken, we weten ongeveer wat de vierde reden is.
Met dat gegeven in je achterhoofd is de ontknoping enigszins onverwacht. Valt ook een beetje tegen, maar vooruit, verder is het wel een echte Brooks: dreiging achter de schermen, een tiener met een beschadigde persoonlijkheid, maar sterk van karakter. Er is ook altijd een lichte toets humor, dit keer in de vorm van Jezus en Maria.
Een eigentijdse jongerenroman, die ook voor volwassenen zeer leesbaar is.
‘Ze steekt een hand uit en trekt laatdunkend aan de voorkant van mijn T-shirt. ‘Ik bedoel, shit, een tent zit nog strakker dan dit.’
‘Hij moet ruim zitten,’ protesteer ik.
‘Dat is niet ruim,’zegt ze. ‘dat is zakkerig. En dat daar…’ Ze geeft een mep tegen mijn verschoten oude combatbroek. ‘Dat is de grootste broek die ik ooit heb gezien. Die zou een kamerolifant nog wijd zitten.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Who the fuck zal willen weten wat je daar in hebt zitten?’
‘Ik wil niet dat iemand te weten komt wat ik daar in heb zitten,’ zeg ik. ‘Ik draag hem omdat ik hem graag aan heb. Hij zit lekker…’
‘Lekker?’ smaalt Taylor. ‘Daar zijn kleren niet voor. Het zijn verdomme geen leunstoelen.’
Nou, ja,‘ zeg ik.
En nu krijg ik een beetje de pest in over mezelf, omdat ik zo chagrijnig klink, alsof dat stomme gedoe me echt dwarszit. Wat natuurlijk niet zo is. Nogal logisch.’
ISBN 9789061699675 | Paperback | 217 pagina's | Uitgeverij De Harmonie | april 2011
Vertaald uit het Engels door Jenny de Jonge | Leeftijd: 15+
© Marjo, 29 februari 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
