Carry Slee

 

Dat heb ik weer! Dat heb ik weer!
Dat heb ik weer! 3


Flaptekst:

Britt heeft het eindelijk goed voor elkaar. Ze gaat met Dave, de knapste en liefste jongen van haar school, met wie ze ook de hoofdrol speelt in een nieuwe bioscoopfilm. En de band Crazy Ontbijtkoek, waarvan ze manager is, begint succes te hebben. Oké, haar vader staat op het punt naar Japan te emigreren, haar moeder is meer dan ooit verliefd op Blok Geitensok, de grootste loserleraar ever, en er doen gemene roddels de ronde over Noah, met rampzalige gevolgen voor Crazy Ontbijtkoek. En wat doet de superknappe Melanie de hele tijd in de buurt van Dave? Voor Britt het weet, zit ze tot over haar oren in de problemen. Hoe redt ze zich hier nu weer uit?
Dat heb ik weer! Crazy ouders, mega misverstanden en een valse gossip queen is het derde deel over het leven van publiekslieveling Britt. Evenals de eerste twee delen bevat dit boek testjes die de lezer zelf kan maken en grappige blogs van Britt.



Eigenlijk dacht ik over dit boek hetzelfde... Dat heb ik weer! Wéér zo'n boek...
Carry Slee spreekt heel veel meiden aan en daar gaat het natuurlijk om en het is geweldig dat ze zoveel meiden aan het lezen heeft gekregen, maar moet het allemaal zo veel van hetzelfde zijn?  Vlotte meiden, leuke jongens, probleempje hier, probleempje daar, zoenen en kleren en vervelende jaloerse toestanden om jongens. Niet alleen Slee schrijft zulke boeken maar er verschijnen zoveel (teveel) van dit soort verhalen en allemaal zijn ze zo nietszeggend. En allemaal gebruiken ze dezelfde trucjes met lijstjes, mailtjes, testjes... We worden er mee platgegooid in de meidenboeken. Het is een concept dat werkt maar het is zo nietsig en niet erg origineel meer.

Carry Slee wint de ene na de andere prijs. Dat is leuk voor haar maar ik vraag me toch steeds af, worden meiden nu echt blij van aldoor dit soort boeken? Komen na het zoveelste deel die verhalen niet hun keel uit? Dit is alweer deel drie en eigenlijk is het concept precies hetzelfde als de voorgaande twee boeken alleen is het verhaaltje wat anders. Ik word zo moe van al dat gebabbel van Britt en haar vriendinnen.
Dit bovenstaande geldt trouwens voor heel veel meidenboeken. Maar het idee werkt en de boeken verkopen als een trein, meiden smullen ervan.
Mijn zegen hebben ze, maar ik hoef niet meer. Gelukkig ben ik de doelgroep niet.


Voor nog meer testjes en weetjes kun je naar de website http://www.dathebikweer.com


ISBN 9789049923877 | Hardcover | 207 pagina's | Carry Slee | maart 2010
Leeftijd: 10+

© Dettie, 25 februari 2011


Lees de reacties op het forum en/of reageer: