Huilen en lachen
Nico Dijkshoorn

“Als volwassene ga ik steeds minder zwemmen. Vroeger deed ik niet anders. Ik had een abonnement, verpakt in een boterhamzakje. Een abonnement omhooghouden en dan gewoon doorlopen, veel fijner wordt het leven niet. Het is mij nooit gelukt om dat geroutineerd te doen. Dat vind ik de mooiste abonnementhouders, die aan komen wandelen, ondertussen een Engelse pocket lezen en ter hoogte van de kassa, zonder op te kijken, alleen maar even kort hun abonnement omhoog doen.
Ik verraadde net iets teveel geluk als ik mijn kaart toonde.”

Je kunt van hem houden, of niet van hem houden, maar mij heeft Nico Dijkshoorn met dit soort zinnen meteen bij de lurven. Het alledaagse, waar je normaal gesproken aan voorbij loopt, maar waar je je als lezer vaak meer in herkent dan je lief is, eruit pakken en er verwondering over uitspreken.

Deze bundel verzamelde columns staat vol van dit soort stukjes en met dank aan zijn vele publieke optredens, hoor je al lezend de brommende stem en het timbre van Dijkshoorn er gratis en voor niets bij.  Soms zijn ze grappig, soms spottend en vol ironie, soms absurdistisch, mijn minst favoriete maar dat is een kwestie van smaak, maar het mooist zijn ze toch als ze met compassie en mededogen geschreven zijn. De verhalen waar huilen en lachen dicht bij elkaar liggen. Ik ben geen absolute kenner van zijn werk, maar ik heb de indruk dat de columns van die toon frequenter worden in de loop der jaren, ze vormen zijn kracht en ik vermoed dat hij, of zijn uitgever, dat ook weten. Het boek heet niet voor niets Huilen en lachen.

Het meest bleef het verhaal over een meisje in de tram haken in mijn hoofd. Ze telefoneert en is boos:

“Daarom zei ze vier keer het woord fokking. Ze zat in een fokking tram samen met haar fokking vriend, want die fokking school was fokking niet te doen. Zo tierde ze maar door.
Ik keek naar buiten. Dat meisje, dat lieve fokking meisje naast me. Het was allemaal net begonnen en het zou nooit wat worden. Zij wist het nog niet, maar ik wel.
Ik luisterde niet meer naar wat ze zei. Naast mij zat een gedoemde. Ze kon schreeuwen wat ze wilde, maar het werd niets.
Ik wist het zeker. Haar leven zou zich volkomen ongericht van dieptepunt naar dieptepunt slingeren. Mannen zouden haar bedriegen en ik kon er niets aan veranderen. Zo direct zou ze uitstappen en vloekend een tragisch leven tegemoet wandelen.
Ik heb heel even getwijfeld. Een hand op haar schouders. Haar mijn traan laten zien. Misschien iets zeggen. “Doe je wel je best?”
Ik heb het niet gedaan. Dit is wat ik heb gedaan; ik keek haar na.”

Naast alle columns staat er één wat langer verhaal in over de zanger Tim Knol.

Dijkshoorn is een scherp waarnemer en weet in rake zinnen een portret te schetsen waarin je de hoofdpersoon voor je ogen ziet verschijnen. Een van de sterkste stukken van dit boek wat mij betreft. Verder valt er gelukkig ook meer dan genoeg te lachen, wat dit boek tot een prima aanrader voor de vakantiekoffer maakt. 

ISBN 9789045029498 | Paperback | 237 pagina's | Atlas Uitgeverij | 2015

© Willeke, 20 juli 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer: