Edward van de Vendel

Toon alleen recensies op Leestafel van Edward van de Vendel in de categorie:

Edward van de Vendel op internet:

Stem op de okapi
Tekst: Edward van de Vendel
Illustraties: Martijn van der Linden

"Stem op de okapi? Waarom?" denk je misschien als je de titel van dit boek leest. De ondertitel maakt het misschien al een beetje duidelijk, want: "Wie dit boek leest, heeft er een lievelingsdier bij!" En dan is er de grappige voorplaat waarop het onderwerp van dit boek statig in een roeibootje staat, uitgerust met een mooie brede sjaal om z'n nek en een vrolijk gebreid mutsje op z'n kop en horentjes. Aan de aap met de roeispanen wil ik maar even niet denken, want apen horen helaas niet bij mijn lievelingsdieren.
Het boek bestaat uit 9 delen, waarin je de okapi goed leert kennen. In het eerste deel wordt de okapi helemaal beschreven en leren we dat het 't enige familielid van de giraffe is. We lezen over de tekening van de okapi en over de verschillen met de jonge okapi. De mooie vaasvormige oren komen aan bod en natuurlijk de lange blauwe tong. Nu we weten hoe de okapi er uit ziet, geïllustreerd met prachtige, realistische tekeningen, lezen we ook nog iets over het feit dat de okapi's nauwelijks een geluid maken dat mensen kunnen horen.

In het tweede deel zien we in allerlei kleuren en ook een 'realistisch' ogende okapi op een fiets (Gazelle?) en niet te vergeten de niet bestaande okapisaurus. En dan zijn er nog allerlei pentekeningen van allerlei okapi-achtige dieren.

Bij het begin van deel drie zien we een triest ogende okapi naar een kooi lopen. Dit is misschien geen echt vrolijk verhaal, waarin we leren hoe de okapi ontdekt werd en hoe hij in de dierentuinen terecht kwam. Dat ging niet zonder problemen en niet alle okapi's overleefden dit. We leren dat de okapi een schuw en kwetsbaar dier is. De illustraties hebben hier bijna iets strip-achtigs. We zien de okapi in een kooi op een zeilboot en op de volgende pagina stapt hij wat verlegen uit z'n kooi. Het is misschien het meest ontroerende deel van het boek. We lezen hier ook over de bescherming van de okapi en dat er inmiddels 170 okapi's in de dierentuinen leven.

In deel vier lezen alles over okapi's in dierentuinen en het is geïllustreerd met prachtige tekeningen van okapi's in allerlei, niet bepaald realistische houdingen, liggend in een hangmat, strepen schilderend op een tak, op een eenwieler, of staand met een kop drinken. Sander vertelt alles over de okapi's in dierentuinen. Hij beheert het stamboek van alle okapi's in Europese dierentuinen.
Deel vijf gaat over de geboorte van een okapi. Patrick Immens verteld hierin alles over wat er bij komt kijken. De illustraties blijven in dit deel wat meer op de achtergrond.

Deel zes is weer wat luchtiger. Hierin staan wat versjes over de okapi. Bij het begin staat een plaatje dat misschien wat uitleg behoeft. Ik kreeg het zelf ook pas door, toen ik deze bespreking begon te schrijven. We zien een liggende okapi met de tekst oka 3,14159265358979323846. De wiskundemeisjes zullen misschien onmiddellijk kunnen vertellen dat hier gewoon oka pi staat, maar hoewel ik wiskunde in m'n pakket heb gehad, duurde het toch even voor het kwartje bij me viel. Dat er in een liedje een paar Engelse woorden staan, ten behoeve van het rijm, zij de schrijver vergeven.

In deel zeven gaan we op stap met okapi-verzorger Rob, de okapi-verzorger in Blijdorp. Hierin lezen we dat okapi's erg op zichzelf zijn. Okapi's hebben aandacht nodig en de verzorger moet voorkomen dat de verveling toeslaat. Rob vertelt ook over de verhuizingen van de okapi's en hij helpt de dierentuinen waar de okapi's voor het eerst komen, met de verzorging. We lezen hoe de okapi's in Ierland een nachtlampje krijgen en twee radiootjes. Ook dit hoofdstuk is weer grappig geïllustreerd met strip-achtige tekeningen.

En dan komen we bij deel acht, het okapimuseum. Hier zien we vader en zoon okapi, die in een auto met okapistrepen op de achterkant, aankomen bij een museum in de vorm van een okapi. De kop is de ingang en het pad naar de ingang, vormt de tong. De uitgang is bij de achterkant van de okapi. In dit museum zien we okapitekeningen van diverse illustratoren.
In deel negen worden alle redenen om de okapi als lievelingsdier te kiezen, nog eens op een rijtje gezet. Dit is allemaal in schrijfletters, met verschillende kleuren.

En zo zijn we bij het einde gekomen van dit schitterende boek. Wat mij betreft is het echt een aanrader voor kinderen die iets met dieren hebben. De tekst is informatief en door de milde humor blijft het een en ander goed hangen. De illustraties van Martijn van der Linden zijn echt een aparte vermelding waard. Ze vullen het boek mooi aan, in allerlei stijlen en variërend van realistisch tot vertederend, grappig en strip-achtig.
Hier zijn er wat te zien op de website van de tekenaar. http://www.martijnvanderlinden.nl/okapi.html

ISBN 9789045117324 | Paperback | 160 pagina's | Querido | maart 2015
Leeftijd: 8+

© Renate, 28 september 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Opvrolijkvogeltje
Tekst: Edward van de Vendel
Illustraties: Ingrid en Dieter Schubert

Kijk, daar vliegt Opvrolijkvogeltje.
      Wie?
Opvrolijkvogeltje!
      Wat is dat voor vogeltje?
Dat is een belangrijk vogeltje.
      Waarom?

Dit gesprekje wordt gevoerd tussen moeder visvogel en haar jong. Ze legt uit wat Opvrolijkvogeltje is en wat ze doet.

Opvrolijkvogeltje begint de dag vol kleur, haar staart en lijfje hebben namelijk alle kleuren van de regenboog. Zelfs haar snavel doet mee, die is paars, geel en rood gestreept. 's Ochtends begint Opvrolijkvogeltje aan haar werk en we zien haar in al haar kleurenpracht langs drie mopperende wombatjes vliegen die gelijk in opperste harmonie samen aan de slag gaan.
En zo vliegt Opvrolijkvogeltje langs slome, slaperige, sombere en oude dieren. Elke keer als Opvrolijkvogeltje voorbij komt zien we ze helemaal opleven en blij in het rond dansen en springen. Maar het kost Opvrolijkvogeltje al haar energie en kleur. Aan het eind van de dag is ze helemaal grauw van vermoeidheid, zelfs haar snavel is er bleekjes van. Gelukkig heeft ze haar thuisnest waar ze haar opvrolijkbatterijen weer helemaal kan opladen.

Op het schutblad van het boek zien we afbeeldingen die doen denken aan grottekeningen. We zien kangoeroes, wombats en andere dieren in de 'grot' getekend. Niet zo verwonderlijk want Edward van der Vendel blijkt zich te hebben laten inspireren door Australië. De aboriginal grottekeningen en de dieren waar Opvrolijkvogeltje langs vliegt zijn daar het bewijs van.

Het verhaaltje zelf doet me denken aan De paradijsvogel van Marcus Pfister, waarin de vrolijke, kleurige vogel een stelletje lamlendige raven weer vol leven weet te krijgen. Persoonlijk vind ik dat boek beter dan dit boek. Dat komt vooral doordat het verhaal rond Opvrolijkvogeltje een beetje dun is. Het sprankelt niet, wat je bij een opvrolijkvogeltje wel zou verwachten.

Misschien komt dat ook omdat het vogeltje nauwelijks te zien is op de afbeeldingen. Het beestje viel namelijk me bij een tweede lezing van het boek pas op. Soms moest ik zelfs zoeken waar dat vogeltje was. Daardoor leek de samenhang tussen afbeelding en tekst niet helemaal te kloppen en dat is jammer want de afbeeldingen zijn verder wel érg aansprekend. We zien vrolijke kangoeroes die de didgeridoo bespelen, we zien het prachtige bejaarde emoe-echtpaar lusteloos op hun heel bijzondere schommelstoel zitten, we zien slome koalabeermannetjes - keurig met stropdas - veranderen in flitsende hartenbrekers...

Kortom, de afbeeldingen zijn erg aansprekend, maar het vogeltje had wat duidelijker te zien moeten zijn en het verhaal zelf had wat vlotter gemogen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De dokter en het leger van Davy
Tekst: Edward van de Vendel
Illustraties: Pieter Van Eenoge

Davy heeft de griep, hij ziet er helemaal wit van. De ene keer klappert hij van de kou en de andere keer heeft hij het heel warm.
Mama is bezorgd en belt de dokter. De dokter luistert met een apparaatje op Davy's buik. Hij hoort het al, er is een leger bezig in zijn lijf! En heel leger met alles erop en eraan, soldaten, tenten, trommels, commandant, kapitein en sergeant. Davy is diep onder de indruk. Woo, dat is nogal wat.
En dat leger vecht tegen de vijand, maar die is veel zwakker dan Davy's leger vertelt de dokter. Davy krijgt munitie - pillen - om de vijand te verslaan. 'Woo' zegt Davy nog maar een keer.
Papa, mama en Davy's zusje zijn ook al druk bezig met de vijand van Davy te verjagen. Ze zorgen goed voor Davy die in bed moet blijven want als Davy blijft rondrennen dan kan het leger zich niet opstellen. Nou dat begrijpt Davy wel dus blijft hij stil liggen.

Elke keer als de dokter komt kijken krijgt vraagt Davy naar het leger en zo krijgt het leger steeds meer vorm. De dokter vertelt welke kleur uniformen ze hebben en wat voor petten ze dragen en dat ze zelfs sterke olifanten in de strijd gooien. Davy vindt het gevecht maar lang duren en volgens hem begint de vijand flink terrein te veroveren. Maar Davy's leger is nog steeds aan de winnende hand en met die sterkere munitie zal de tegenstander zeker verliezen, weet de dokter.
Davy gaat helemaal op in het verhaal van de dokter maar weet ergens ook wel weer dat het een verhaaltje is. Of je het gelooft of niet gelooft, zegt de dokter op het laatst, mag je helemaal zelf beslissen. En dat doet hij. Als Davy bijna beter is mag iedereen naar zijn buik komen luisteren... zij horen niets, maar Davy wel! Het is feest in zijn buik, met muziek en trompetten!

Een geweldig verhaal dat vol humor zit. Het wordt zo aantrekkelijk gebracht dat je bijna de griep zou willen krijgen om dat fantastische leger in je lijf aan het werk te kunnen voelen!
Bij het verhaal staan bijzondere afbeeldingen waarop je de soldaten, enkele zittend op olifanten, aan het werk ziet in een jungle-achtige omgeving. Zij speuren naar de vijand en hebben het druk. Arme Davy, hij wordt wel heel ziek afgebeeld met zijn spierwitte snoet en dikke kringen onder zijn ogen, hij is zelfs zo wit als zijn laken. Gelukkig keert verderop in het boek ook zijn eigen, gezonde kleur weer terug.
Fantastisch boek, een dikke tien!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Hallo wereld!
Tekst: Edward van de Vendel
Illustraties: Fleur van der Weel

Joni kan niet slapen. Bijna is het zover: morgen gaat haar klas op schoolreisje naar de dierentuin. Maar daar in de dierentuin heerst net zo min rust: de jonge zebra ontdekt dat hij tussen de spijlen van het hek door kan, en ontmoet het jonge przewalskipaard. Vlinders kruipen uit hun cocon, en laten hun vleugels drogen; een pinguïnpapa broedt een ei uit; de wasberen zijn vol verwachting omdat ze een nieuw hok krijgen, en zo is ook de dierentuin in spannende afwachting van de nieuwe dag.
Die dag komt natuurlijk, zo gaat dat nu eenmaal. En of het een spannende dag wordt?
Joni heeft het jonge przewalskipaard en de jonge zebra niet gezien! En toch kan ze tevreden gaan slapen…

Het boek begint met een avond en eindigt met een avond, met 24 uur ertussenin, die zeer gevuld blijken te zijn. Het zal voor een kind niet meteen duidelijk zijn, maar voor de volwassen mee- of voorlezer wel: de wereld begint en eindigt niet bij het kleine individu, maar er gebeurt zoveel meer in de wereld om je heen. De dingen waar andere levende wezens op wachten, de dingen die zij meemaken zullen hun weerslag hebben op de nieuwe dag: op de belevingswereld van het kleine meisje. Niemand is alleen in de wereld, is de boodschap. Al zullen de jonge lezers en kijkers daar geen boodschap aan hebben.

De makers Edward van de Vendel en Fleur van der Weel wonnen met hun Superguppie-reeks vele prijzen, zoals twee Zilveren Griffels en de Woutertje Pieterse Prijs. De reeks is bovendien in diverse landen vertaald.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Weltrusten iedereen
Tekst: Edward van de Vendel
Illustraties: Sebastiaan Van Doninck

Zo gauw je de bekende naam Edward van de Vendel ziet, verwacht je al iets van een boek. Veel van de boeken van Van de Vendel vielen namelijk in de prijzen, zo ook de tekeningen van Sebastiaan Van Doninck. Als deze twee mensen gaan samenwerken dan moet er wel een mooi boek uit voort komen denk je dan en dat viel een beetje tegen. Je verwacht dat er een soort symbiose tussen deze schrijver en illustrator zal zijn en die zie ik niet echt. Het blijft echter altijd lastig een boek te beoordelen als er maar weinig tekst is en er veel afbeeldingen geplaatst zijn. Toch vind ik in dit geval de illustraties duidelijk beter dan de teksten en ik zal proberen weer te geven waarom.

Het verhaal gaat over een dorpje waar alle bewoners en dieren gaan slapen. Op de volgende pagina's wordt verteld en getoond waar iedereen over droomt. Op elke bladzijde staat een korte tekst en om die tekst heen heeft Sebastiaan Van Doninck een fantasievolle illustratie gemaakt.
Oma Oudje bijvoorbeeld wil wegvliegen leren en je ziet haar op een vliegtuig zitten en met een helicopterachtig hoofddeksel rondzweven. Ook zie je een vlieger, een luchtballon met mandje en een ooievaar met een zadel omgebonden. Kortom, allerlei mogelijkheden voor oma om te leren wegvliegen zijn weergegeven. Dat is erg leuk en humoristisch gedaan.
Maar dan heb je het kalfje Kontiki.

Kalfjes dromen alleen
maar van gras.
Behalve Kontiki.
Die droomt van de plas.

Wat wordt bedoeld met 'de plas'? Wordt er water bedoeld? Of een plas doen zoals wij op de wc? Of de zee? Of een meer? Deze tekst vind ik persoonlijk dus niet goed, zeker niet voor iemand die bekend is vanwege zijn poëzie voor kinderen. Het lijkt alsof het woord plas gebruikt is omdat het zo lekker rijmt op gras. Waarom niet; Kalfjes dromen alleen maar van gras. Behalve Kontiki. Die droomt van een ananas of een nieuwe jas of, of, of. Weet een kind van drie wat 'de plas' is? De illustratie bij deze tekst is wel erg vermakelijk. Je ziet Kontiki snorkelen, en lekker vissen en duiken in een heel gek duikpak. Door de illustratie vermoed je dat de zee of een meer bedoeld wordt, maar was de tekst zonder afbeelding geplaatst dan zou je daar naar moeten raden.

Dan is er de tekst...

Zater is een dappere kater.
Héél klein beetje bang voor water.

Tja, origineel kan ik het niet vinden. Het ritme van de zinnen is prima, ze rijmen ook goed maar de tekst is natuurlijk niet geweldig. Vooral de tweede zin is slecht. Waarom deze afgeknotte tekst? Waarom op deze manier geschreven? Of...

De burgemeester droomt van
grote beslissingen. Ja toch?
Of droomt hij van
grote vergissingen?

Is dit een tekst voor een kind van drie? Eerlijkheidshalve moet ik melden dat ik de afbeelding bij deze tekst ook niet erg geschikt vind voor een heel jong kind. Een fabriek die zwarte rookwolken met daarin een doodshoofd uitstoot... en dat voor een kind van drie?

Op het eind van het boek zie je alle mensen en dieren op een dubbele pagina wakker weergegeven in een fleurige, vrolijke tekening met daarboven de tekst Goedemorgen iedereen! Dat is leuk genoeg. Waarom dan deze flaptekst... En als ze weer wakker worden? Zijn hun dromen uitgekomen? Ontdek het zelf! Het is een leuk idee om dat te vragen maar dat is nauwelijks te zien, daarvoor is de laatste afbeelding te klein weergegeven. Misschien ben ik te muggenzifterig maar ik vind het jammer.

Maar ja, het blijft natuurlijk mijn persoonlijke mening, het gaat, zoals altijd, om het kind en hoe het kind het boek weet te waarderen. Jammer genoeg kan ik dat niet testen. De afbeeldingen vind ik echt geweldig. Er is zoveel op te zien en te ontdekken en ze zijn prachtig gemaakt. Daarom zal ik het boek zeker wel aanraden.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De gelukvinder
Tekst: Edward van de Vendel, & Anoush Elman

"Hij zit naast je in de klas. Gewoon, een leuke jongen. Maar hij is ooit uit Afghanistan gevlucht. In dit boek lees je zijn hele verhaal. Van binnen uit."
Dit staat op de omslag van het boek. Ook staat er de naam 'Anoush Elman'. Dat is de Afghaanse jongen met wie Edward van de Vendel dit boek geschreven heeft. Het is gebaseerd op het leven van de jongen in Afghanistan, zijn vlucht en zijn verblijf in allerlei asielzoekerscentra in Nederland. Het is geen letterlijk verslag, maar veel er van is wel echt gebeurd.

Het gaat over Hamayun, die als tiener in Nederland zijn verhaal vertelt, over zijn leven, dat hij samen met zijn ouders, en zijn broers en zusjes op eentje na, probeert te leiden.
Het is een schrijnend verhaal, over hoe mensen eerst in hun eigen land verguisd worden, zodat ze wel weg moeten om een fatsoenlijk leven te kunnen leiden. En hoe ze dan na vele omzwervingen -die bepaald geen vakantiegevoel geven! - eindelijk aankomen in een land, dat hen volledig onbekend is, en waar ze hopen een veilig bestaan op te kunnen bouwen.

Hoe valt dat dan allemaal tegen... Nederland is helemaal niet gastvrij. Alleen al de bureaucratie waar het gezin mee te maken krijgt is vreselijk. Het boek heeft een open einde, eigenlijk worden er twee mogelijkheden beschreven. Een gelukkig einde en een rampzalige afloop. Ik denk dat dit bepaalde gezin heeft mogen blijven, maar het is natuurlijk ook het verhaal van andere gezinnen die wel terug moesten naar wat wij dan bestempelen als hun vaderland... terwijl het dat niet meer is. Kinderen die hier opgegroeid zijn of zelfs geboren, kinderen die tussen twee culturen in zitten en nergens thuis zijn...
Het is een boek dat ik iedereen - maar vooral mensen die met asielzoekers te maken hebben- aanraad te lezen...

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Ons derde lichaam
Edward van de Vendel

In 1999 verscheen "de dagen van de bluegrassliefde" van Edward van de Vendel, het verhaal van een heftige zomer waarin de hoofdpersoon Tycho ontdekt dat hij homoseksueel is. "Ons derde lichaam" blijkt een vervolg (maar is zelfstandig te lezen) op dit verhaal.

Tycho is terug in Nederland, gaat studeren in Rotterdam, en zoekt een kamer. Hij belandt op een etage, samen met Vonda, die wil doorbreken als zangeres. Tycho gaat naar de schrijversacademie. Later, als ook de zolderkamer wordt verhuurd, komt Moritz erbij, een homoseksuele dansstudent.

Tycho blijkt goed te kunnen schrijven, en hij laat zich vooral inspireren door de liefde van de afgelopen zomer. Hij mist Oliver vreselijk, maar durft niets van zich te laten horen. Ze zijn niet helemaal op een goede manier uit elkaar gegaan... gelukkig vindt hij bij Vonda een gewillig oor voor zijn liefdesverdriet. Vonda blijkt ook de nodige problemen gehad te hebben, een man, een kind zelfs, ze wil er niet echt over praten. Maar hun vriendschap is hecht, en ook Moritz wordt bij die vriendschap betrokken. En als Vonda dan voor de keuze staat om mee te doen met het songfestival, wil ze pertinent dat de twee jongens meedoen in de act.
Het hele gebeuren rond dat festival sleurt het drietal mee, maar in hun persoonlijke leven gaat het allemaal niet zo goed. Steeds opnieuw moeten er keuzes gemaakt worden...

Het is een meeslepend verhaal, met als aparte achtergrond het songfestival. De hele heisa, de gekte, terwijl de deelnemers er eigenlijk niet echt bij zijn met hun hart. Maar wel heel leuk gekozen. Je kan bovendien op de website van Edward van de Vendel het liedje beluisteren! Heel grappig.
Vooral echter is het een psychologische roman voor de jeugd, met de coming-out van een homoseksueel, dat overigens net zo goed een heteroverhaal had kunnen zijn, het gaat om alle onzekerheden die met de liefde gepaard gaan. Erg mooi boek, dat je in een ruk uitleest!

Zie ook: Ons derde lichaam

Lees de reacties op het forum en/of reageer: