Robin Corbee
Zusters van de zee
Voorlopig maakt ze zich maar niet al te druk, ze heeft genoeg aan zichzelf. Ze moet zich die vervelende Dirk van het lijf houden.
Als ze de zorgen wil ontvluchten gaat ze naar de vuurtoren, waar de beheerder, Pjotter, haar met rust laat. Daar kan ze in alle rust tekenen.
Maar op de dag dat haar vader de brief krijgt met het bericht van de huurverhoging, krijgt Anna, zittend in de vuurtoren, een soort visioen. Iemand praat tegen haar! En er is niemand, dus hoe kan dat? Van wie is die stem die uit haar hoofd lijkt te komen? ‘ Anna!’ zegt de stem. ‘Ik heb de oplossing voor jullie problemen. Morgen zal de vuurtoren vallen. Volg de jongeman die volgens velen een duister verenkleed om zijn schouders draagt. Samen zullen jullie het antwoord vinden.’
En dan ziet ze ook nog haar verleden opa. Anna is bang: wordt zij ook gek, net als haar moeder? Die zag immers ook dode mensen en hoorde stemmen...
Maar de vuurtoren valt inderdaad, en Anna ontmoet een jongeman van ongeveer haar leeftijd. Hij blijkt zich te verschuilen in de duinen. Wat voor geheimen verbergt hij? Is hij de jongen die gezocht wordt door de politie, de jongen die ze Ekster noemen en die gewelddadig is?
Hij lijkt er zo erg op, hij moet het wel zijn. Maar al wil hij zijn ware naam niet onthullen en moet ze hem dus ook Ekster noemen, Anna wil het niet geloven: deze jongen kan ze vertrouwen. Haar overleden opa zegt het ook...
Als ze een helft van een beeld vinden, vertelt Gustav hen zijn verhaal: over de liefde in zijn leven, Shira, die hem het beeld wilde geven als huwelijkscadeau maar toen op dramatische wijze om het leven kwam. Gustav is een oude man op een scootmobiel, die Anna in de duinen heeft leren kennen, en hij blijkt een leraar geweest te zin van de Ekster. De jongelui vinden de andere helft van het beeld in de zee.
Het beeld, door Gustav ‘Zusters van de Liefde’ genoemd, is magisch. Het heeft onvermoede krachten. Het smeedt mensen aan elkaar, denkt Gustav. Maar is dat wel zo?
De ‘Zusters van de zee’ is een mooi liefdesverhaal, met magische elementen, die het verhaal een beetje swung meegeven. Twee jonge mensen die nog met open ogen de wereld bezien, krijgen te maken met de gevestigde orde, waar regels rigide zijn, waar mensen niet verder kijken dan hun neus lang is. Zij moeten het opnemen tegen het kwaad, waarbij ze gelukkig ook hulp vinden. Het is een modern sprookje over volwassen worden. En over de liefde.
Dit boek is een debuut, en dat kun je soms wel voelen: er met nog wat geschaafd worden aan de stijl, die nu hier en daar wat kinderlijk aan doet en hier en daar een beetje wringt. Maar het verhaal zelf maakt veel goed. Origineel en boeiend.
Robin Corbee groeide op in Schoorl, wat haar fascinatie voor het Noord-Hollandse duinlandschap - een belangrijke locatie in het boek - verklaart.
ISBN 9789048822201 | Paperback | 176 pagina's | Uitgeverij Moon | november 2014
© Marjo, 11 januari 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Het leven is fanspastisch
Tot haar verbazing, want wie was er nou geïnteresseerd in haar leven, werd die column geplaatst en het bleek een succes. En nu is er dit boek. Een tweede boek, een roman, is in de maak.
In dit boek vertelt Robin over haar ouders, eveneens gehandicapte tweelingzus, vriendje, school, vakanties, concert- en theaterbezoeken enz. Kortom, over haar leven als puberende meid tot nu ze 21 jaar is. Robins ouders zijn gescheiden, wonen in aparte huizen maar wel op hetzelfde erf. Robin heeft een tweelingzus Luca die niet meer thuis woont, haar zus is blind, stom en eveneens spastisch. Robin woont bij haar moeder maar als ze haar halfbroertje te druk vindt gaat ze naar haar vaders huis en schrijven doet ze in het tuinhuisje dat tussen de twee woningen in staat. Lezen en schrijven is haar grote passie. Ze is nooit zonder boek en schrijft al sinds ze klein meisje was. Aanvankelijk liet ze zich beïnvloeden door bijvoorbeeld Pinkeltje of andere jeugdhelden maar langzamerhand ontwikkelt ze een eigen stijl.
De verhalen over school, vakanties en dergelijke zijn geweldig leuk om te lezen. Hierin is ze een echte puber. De griezelige overgang naar een andere school, weer allemaal nieuwe mensen ontmoeten, we weten allemaal hoe spannend dat allemaal is. Welke leerrichting zal ze kiezen, wil ze dat wel? Stel dat het allemaal niet lukt, wat dan? Soms zat ik te grinniken maar voelde ook weer die griezelleuke spanning.
De verhalen van Robin over het rolstoelleven zijn eveneens heel herkenbaar. Via mijn werk leerde ik een lange tijd geleden een jonge vrouw kennen die net als Robin spastisch was en eveneens in een elektrische rolstoel zat en ook een hulphond had. We raakten bevriend, en we hebben voornamelijk heel wat afgelachen en soms gemopperd en heel soms gesnotterd zoals het vriendinnen betaamd. Helaas is het contact door veel verhuizingen mijnerzijds verwaterd maar dankzij Robin kwamen de herinneringen aan m'n vriendin ook weer bovendrijven. Maar bovenal was er dus de herkenning. Zoals de keer dat mijn vriendin verliefd werd en ze zo onzeker was toen hij te kennen gaf dat hij haar ook heel leuk vond. De vlinders fladderden heftig aan beide kanten maar hoe nu verder?
Robin ervaart hetzelfde. Wat als ze nu weer haar geliefde uit pure verliefdheid een kaakslag verkoopt, zoals eerder al eens gebeurd is bij een vriendje. Maar problemen zijn er om opgelost te worden en Robin gaat ervoor, bovendien interesseert het haar vriend geen barst of dat nu wel of niet gebeurt, hij weet dat ze het niet expres doet. Robin ervaart alle gevoelens die iedere puber heeft. Vind hij haar echt leuk? Mist hij haar als hij niet bij haar is? enz. Gelukkig is er sprake van wederzijdse heftige verliefdheid. Maar een vriendje hebben is leuk en zoenen is lekker maar na verloop van tijd wil je meer. Hoe doe je dat als je in een rolstoel zit en vooral als je ouders je in bed moeten helpen? Moet je dan doodleuk zeggen mijn vriend blijft slapen? Gaat hun dat eigenlijk wel aan? Zomaar kleren uit en het bed in stappen is er voor haar niet bij. Bovendien voelt ze zich in bed erg hulpeloos, als ze ligt dan is ze erg onzeker, ze kan dan geen kant op. Ze is niet bang voor haar vriend, die zou nooit iets tegen haar zin doen maar ze is bang voor haar eigen hulpeloosheid, onzekerheid, en wat als ze weer moet spugen? Dat gebeurde ook toen ze zoende met haar eerste vriendje. Haar vriend loopt moeilijk, hij kan haar ook niet in z'n eentje in bed helpen. Ze besluit naar een seksuologe te gaan en die heeft heel eenvoudige maar zeer doeltreffende oplossingen.
En dan de hulphond. Bij mijn vriendin heb ik gezien wat een geweldige toevoeging die honden in iemands leven kunnen zijn. Het lijkt wel of ze van tevoren al voelen wat hun baasje wil hebben, of waar het baasje naar toe wil. Dankzij die hond was de zelfstandigheid en bewegingsvrijheid van mijn vriendin een stuk groter.
Robin wilde al heel lang een hulphond maar voordat ze zo'n beest toegewezen krijgt gaat er enorm veel aan vooraf. Toen ze na veel soebatten er eindelijk een kon krijgen begon de verzekering ook nog eens. Het was niet zeker of ze de kosten voor een hulphond zouden vergoeden. Er kwam een mevrouw langs die doodleuk vroeg waarom Robin dacht dat ze een hulphond nodig had. Ze vertelde dat een hond haar ouders veel werk uit handen zou nemen en dat was net het verkeerde antwoord. Dan konden haar ouders haar toch helpen? Gelukkig kreeg Robin een ingeving en vertelde daarna dat ze haar ouders ook wel eens een stukje vrijheid gunde en ook op haar werk zou het wel heel prettig zijn niet aldoor haar collega's te moeten vragen iets voor haar te pakken. Dat begreep de verzekeringsmevrouw beter. Robin kreeg haar vergoeding en haar hond Bindi deed zijn intrede. Door Bindi begint ook voorzichtig de gedachte aan op zichzelf wonen in Robins hoofd op te komen.
Het huis uit gaan, die woorden hebben me altijd angst aangejaagd. Mijn zus woont sinds haar zesde al niet meer thuis. Zij woont in Reigersdaal, een woonvorm voor mensen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. Ik ging niet graag bij haar op bezoek, puur omdat de sfeer die er hing, me de rillingen bezorgde. Alles, van het interieur tot de geur, schreeuwde: instelling. Van de appartementen waar mijn vrienden wonen, werd ik over het algemeen ook niet echt vrolijk: allemaal kleine hokjes waarin ik mijn kont nauwelijks kon keren. En, daar hebben we hem weer: de sfeer. Veel woonvormen die voor mensen met een handicap bedoeld zijn, proberen ‘normaal’ over te komen, maar slagen daar nooit in. Wanneer ik bij zo’n project kom, voel ik me nog gehandicapter dan dat ik al ben. Maar ik ben 21 en het werd tijd dat er knopen werden doorgehakt. Er werd mij aangeraden om bij de woonvorm Belverdere te gaan kijken. Bij het woord ´woonvorm´ gingen mijn nekharen rechtovereind staan, maar ik maakte toch een afspraak. Het standpunt van Belverdere was simpel: ik woonde in een appartement en gaf een seintje wanneer ik hulp nodig had. Het klonk mooi, maar ik wilde eerst een appartement zien, voordat ik mijn mening gaf. De ruimte die ik betrad, leek niet op een appartement, eerder een balzaal.
Robin schrijft zich in en komt op de wachtlijst voor een appartement. Het kan nog jaren duren maar het begin is er.
De columns zijn vrij kort, gemiddeld anderhalve tot twee pagina's, en erg prettig om te lezen. De mooiste column vind ik 'Strijd'. Daar vertel ik niets over dat moeten jullie zelf maar lezen. Ik heb het boek achter elkaar uitgelezen en dat is voor een columnboek vrij uniek voor mijn doen. Meestal leg ik na een stelletje columns gelezen te hebben een boek weg. Nu dus niet.
Robin heeft namelijk een erg prettige en humoristische schrijfstijl en valt gelukkig niet in herhalingen. Dit laatste is wat ik vaak tegen heb op boeken met verzamelde columns. Niets van dit al bij Robin Corbee. Ze bouwt ook een soort spanning op. Krijgt ze haar hulphond? Hoe gaat het verder met haar vriend? Hoe redt ze zich uit bepaalde situaties? Je wilt het weten en je leest daardoor steeds maar verder. Het is gewoon een heerlijk boek over een jonge vrouw die veel over de ups en weinig over de downs in haar leven vertelt. Ik kijk uit naar haar roman.
ISBN 9789048815890 | Paperback | 176 pagina's | Lebowski Publishers | oktober 2011
© Dettie, 27 oktober 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: