Glazen schaduwen
Thomas Verbogt

Joost heeft nooit een goede relatie gehad met zijn ouders. Zijn vader – en dat wist zijn vrouw – dook met iedere vrouw die hij krijgen kon het bed in. Toch waren ze nog bij elkaar, twee eenzame personen, al meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Als zijn tante Margreet opbelt met de mededeling dat zijn vader overleden is - ‘de hand aan zichzelf geslagen’, zegt ze - moet Joost natuurlijk naar huis. Hij haalt zijn zus Tonia op, de enige van het gezin met wie hij een en ander deelde.

‘Zijn moeder zat zwijgend voor zich uit te staren. Even had ze hem aangekeken toen hij de kamer binnenkwam en in haar ogen dacht hij iets van een verwijt te zien, waarschijnlijk omdat ze doordrongen was van het besef dat het hem allemaal niet interesseerde, dat hij hier louter en alleen kwam vanwege de goede gang van zaken.’

Als Joost op de kamer van zijn vader, waar alles een vaste plek heeft – ‘wanneer zijn vader ergens iets neerzette was dat een besluit’ – een plastic tas vindt met pornografische foto’s, met daarop steeds dezelfde vrouw, beseft hij dat hij geen idee heeft wie zijn vader was.
Zijn zoektocht naar de vrouw, die op de crematie verschijnt, roept eerder meer vragen op dan dat hij antwoorden krijgt.
Dat zijn (enige) vriend Mark hem aanspreekt over schuld, doet er geen goed aan.

‘Weet je wat het is?’ zei Mark, ‘je bent schuldig als je overblijft. Het is onzinnig, maar wel waar.’(-) ‘En je bent altijd alleen wanneer je schuldig bent of je schuldig voelt,’ ging Mark verder. ‘Het is een vloek. Dat verandert niet meer.’

In zijn romandebuut laat Thomas Verbogt al zien dat hij literaire kwaliteiten in zich heeft. Er staan mooie typeringen en fraaie zinsneden in. Hij tekent een sfeer die past bij de stemming van het personage, en stelt meer vragen dan hij beantwoordt, daarmee de lezer aan het werk zettend. De ander leren kennen, daar kun je beter bij leven een poging toe doen.
Leuk extraatje: de beginzin en de eindzin zijn nagenoeg hetzelfde.

ISBN 9789035101012 | Paperback | 123 pagina's | Uitgeverij Bert Bakker | april 2001

© Marjo, 18 januari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: