Tatiana de Rosnay
Obsessie
De eerste nacht slaapt Pascaline slecht. Logisch, vindt ze zelf. Een eerste nacht in een nieuw huis is immers altijd wat onwennig. De tweede en derde nacht komt ze echter ook niet in slaap. Pascaline voelt zich bovendien niet goed. Steeds vaker wordt ze door een vreemde duizeling en een gevoel van afschuw overvallen. Heeft ze iets onder de leden of is het soms de eenzaamheid? Buitenshuis voelt ze zich namelijk kiplekker. Enkel in haar appartement voelt ze zich beroerd. Maakt het verlangen naar Frédéric haar ziek als ze alleen is?
Dan spreekt een nieuwsgierige buurvrouw haar aan. Bezorgd vraagt de vrouw of Pascaline wel goed kan slapen in een appartement waar zoiets vreselijks is gebeurd. Pascaline heeft geen idee wat de vrouw bedoelt. De uitleg die volgt zorgt ervoor dat Pascaline het appartementencomplex in paniek verlaat. Een moord. Er is een moord in haar appartement gepleegd. In de slaapkamer waar ze de slaap maar niet kan vatten is een jonge vrouw op gruwelijke wijze aan haar einde gekomen.
Pascaline kan niet langer in haar appartement blijven. Vanuit een hotel gaat ze op zoek naar een nieuw onderkomen. Het is echter al te laat. Pascaline heeft haar hervonden evenwicht verloren en wanneer haar moeder haar toevertrouwt dat ze als kind ook al eens aanvoelde dat er in een woning iets ergs was gebeurd, gaat het helemaal mis. De moord in het appartement laat haar niet meer los. Gulzig slorpt ze alle informatie die ze er maar over kan vinden op. De dader was een seriemoordenaar die meerdere jonge vrouwen heeft verkracht en vermoord. Pascaline kan aan niks anders meer denken.
Echte vrienden heeft Pascaline niet. Ze had genoeg aan Frédéric. Haar collega Elizabeth komt het dichtst bij een vriendin in de buurt maar ook zij begrijpt niet hoe belangrijk de moorden voor Pascaline zijn geworden. Waarom blijft ze maar beweren dat het niet goed met Pascaline gaat? Snapt dan niemand wat de slachtoffers meegemaakt hebben? Snapt dan niemand hoe de moeders van de slachtoffers zich moeten voelen. Zij hebben een kind verloren. Een dochter. Pascaline herkent het verdriet, de verbitterdheid en de woede. Iedereen gaat maar gewoon door met leven. Mensen wonen onbekommerd in huizen waar mensen wanhoop en pure doodsangst hebben gevoeld. Huizen waarin mensen hebben geleden en zijn gestorven. Vermoord. Het laat Pascaline niet meer los.
In het voorwoord schrijft schrijfster Tatiana de Rosnay over haar fascinatie voor huizen. Hoe kan het dat mensen zich in het ene huis meteen prettig voelen en in het andere niet kunnen aarden? Toen ze tien jaar geleden naar een appartement in de Parijse wijk Montparnasse verhuisde, hoorde ze dat er in een nabijgelegen appartementencomplex een vrouw door de seriemoordenaar Guy Georges was vermoord. Ze vond het een vreselijk idee dat er zo dicht bij haar nieuwe thuis zoiets vreselijks was gebeurd. Toen ze op een avond langs het bewuste appartementencomplex liep, zag ze dat er licht brandde in het huis waar de moordenaar had toegeslagen. Er woonde iemand. Wist de bewoner niet dat er een moord in het appartement was gepleegd? Hoe zou het voelen om er te wonen?
Obsessie is een beklemmend verhaal over onverwerkt verdriet dat tot obsessief gedrag leidt. Het verhaal vormde voor de schrijfster het begin van een persoonlijk onderzoek naar de geschiedenis van Parijs. Welk verdriet hield zich in de oude stad schuil? Steeds opnieuw stuitte Tatiana de Rosnay op de razzia waarbij duizenden joden naar het Vélodrome d’Hiver, een wielerstadion, werden afgevoerd. Nadat ze de intense novelle Obsessie had afgerond begon de auteur dan ook aan een boek dat haar internationale bekendheid zou bezorgen: Haar naam was Sarah.
ISBN 9789026339295 | Hardcover | 140 pagina's | Ambo|Anthos Uitgevers | mei 2017
Vertaald door Martine Woudt
© Annemarie, 08 augustus 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
