Het huis waar jij van hield
Tatiana de Rosnay

Wat doe je als je te horen krijgt dat jouw huis, sterker nog de hele wijk platgegooid wordt? Jouw huis vol herinneringen, waar je kinderen geboren zijn, waar je lief en leed met elkaar gedeeld hebt. Jouw huis waar je zo enorm van houdt moet weg, moet wijken voor een enorm nieuwbouwplan die zijn weerga niet kent.
Het zou zich zomaar in deze tijd af kunnen spelen maar niets is minder waar. Ook in de negentiende eeuw overkwam het mensen want Parijs moest moderner, Parijs moest een wereldstad worden met brede boulevards en grote pleinen. Dat daarvoor duizenden Parijzenaars en winkeliers hun huis uit moesten of hun bedrijf moesten opdoeken maakte niet uit. 

Rose Bazelet is één van deze mensen die het overkwam. Haar zo zeer geliefde huis ligt op het tracé van de boulevard Saint-Germain en moet ook weg. Zij weet onmiddellijk dat zij dit niet zal toestaan, niet zal accepteren. Zij blijft! Maar het stadsbestuur is onverbiddelijk. De enorme renovatie van de stad zal doorgaan. Rose blijft echter bij haar besluit...

In brieven gericht aan haar zo geliefde overleden man vertelt ze wat er om haar heen gebeurt.  Rose beschrijft aan hem haar leven, hoe zij verder is gegaan zonder hem, hoe zwaar het aanvankelijk was, hoe ze overeind bleef dankzij Alexandrine die de bloemenwinkel op de begane grond van haar huis bestiert. Ze vertelt over de zwerver Gilbert die haar door dik en dun steunt. Ze schrijft over hun vertrouwde omgeving die langzamerhand totaal verdwijnt. Zijn geliefde café waar hij altijd zat te schrijven, de prettige straatjes waar ze zo graag wandelden, zelfs het fraaie Jardin de Luxembourg verdwijnt of wordt onder handen genomen. Het enige wat dankzij massale protesten niet weg moet is de zuiderbegraafplaats waar haar geliefde man ook begraven is, vlakbij zijn zo vereerde Balzac.

Ze schrijft over de woede die ze voelt voor de prefect (Georges Eugène Haussmann) die de zo genoemde verfraaiingswerken leidt. Ze kan de naam van de man nauwelijks noemen. Ze vertelt over hun kinderen en uiteindelijk vertelt ze hem in haar brieven haar grote geheim.
Ondertussen komt de slopershamer steeds dichterbij... en Rose peinst er nog steeds niet over om te vertrekken.

De stijl van De Rosnay is prachtig, ze weet Rose zeer overtuigend neer te zetten. De brieven laten aan duidelijkheid en inlevingsgevoel niets te wensen over, hier is een welgestelde vrouw uit Parijs aan het woord. We voelen haar hartzeer mee over het huis en de omgeving. We begrijpen hoe moeilijk het voor haar moet zijn de plek te moeten opgeven waar alles gebeurde wat zo belangrijk voor haar was. We beseffen hoe bizar die hele stadsvernieuwing voor haar - en de vele vele andere Parijzenaars - geweest moet zijn. We snappen haar - vruchteloze - strijd om te kunnen blijven. De naderende afbraak van haar huis geeft een extra en spannende factor aan het verhaal. We raken overtuigd van de weinige tijd die haar rest om alles aan haar man te vertellen.

Maar helaas halverwege stort het verhaal - net als de omgeving van Rose -  een beetje in. Wat Rose te vertellen heeft, wordt een tamelijk onbelangrijk gebabbel, niet het verhaal van een vrouw die haar man haar allerbelangrijkste zielsroerselen te vertellen heeft. Dat is jammer want het verhaal begon zo mooi. Later trekt het verhaal weer wat bij en wil je toch verder lezen, wil je weten hoe het verder met Rose gaat. Blijft ze écht tot de onoverkomelijke afbraak begint of besluit ze iets anders? Alleen de lezer van het boek komt het te weten...

Voor meer achtergrondinformatie, zie: http://www.tatianaderosnay.nl/het-huis-waar-jij-van-hield

ISBN 9789047203254 | Paperback | 207 pagina's | Uitgeverij Artemis & Co | oktober 2012
Fraai vertaald door Alice Teekman

© Dettie, 16 oktober 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: