Stefan Brijs
Maan en zon
De familie Tromp is zo’n gezin. Vader Roy is taxichauffeur, hij is apetrots op zijn Dodge Matador. Trots op zijn zoon Max is hij ook wel, maar toch bekommert hij zich nauwelijks om hem. Roy is een typische man van Curaçao – zegt broeder Daniel – hij is dol op vrouwen en neemt het niet zo nauw met de waarheid. Hij verzint een fantastisch leven waar je bij staat, belooft van alles en kan zich intussen maar net redden.
De moeder van Max is Myrna. Zij weet best wat voor man Roy is, maar zij probeert de uiterlijke schijn van een gelukkig gezinnetje op te houden. Maar Roy laat zich niet zo vaak zien en hij is ook niet goed van betalen. Broeder Daniel ziet het met lede ogen aan, vooral omdat Max een veelbelovende jongeman is. Het moet lukken: Max zijn droom is het om onderwijzer te worden. Waarom niet? Hij kan het! Dat ziet Roy helemaal niet zitten: Max wordt natuurlijk taxichauffeur! Dat is toch een goed beroep! En hij kan de Dodge overnemen.
De eigenlijke vertelling speelt veertig jaar eerder, in de jaren zestig. Een tijd waarin het eiland veel armoede kende, maar nog niet echt had kennis gemaakt met de drugswereld, die makkelijk geld bood. Er heerst armoede maar het is ook de cultuur die het moeilijk maakt uit te breken, iets te bereiken.Broeder Daniel vertelt het verhaal, terwijl hij wacht op bericht van Max, die zojuist op het vliegtuig is gestapt naar Nederland. Onderwijzer is hij niet geworden. Waar is het misgegaan? Waar is het überhaupt misgegaan met ‘nos bunita Kòrsou’?
Een verhaal over vaders en zonen, over tradities en invloeden van de moderne wereld.
‘De gevoelige ziel van Max. Innerlijk kan hij niet méér verschillen van zijn vader. Zijn krachtige fysieke verschijning heeft hij wel van hem geërfd. Het lichaam van Roy raakte echter al vroeg door reuma verteerd. Zijn vingers, zijn tenen, zijn handen en voeten, rug en nek, alles aan hem is mettertijd kromgetrokken, zijn staalkabels van spieren zijn vezel per vezel geknapt, de gewrichten vergroeid tot knobbels die zijn huid zo oprekken dat die er bleek van is geworden.’
Mooi verhaal, met een inkijk in het Antilliaanse leven van alledag. Het is geen vrolijk verhaal, maar maakt indruk. Zeker op de lezer die niets weet van Curaçao, van nu en in het verleden. Stefan Brijs heeft Curaçao meerdere keren bezocht. Hij heeft met de bevolking gesproken en ideeën opgedaan.
ISBN 9789025446161 | Paperback | 288 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | september 2015
© Marjo, 16 oktober 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
