Ruben van Luijk
Het lelijke meisje
Net als in Groen gaat het over een beginnende relatie tussen dit keer een volwassen man en vrouw. De man is zevenentwintig, de vrouw zesentwintig. De man en vrouw ontmoeten elkaar in de wandelgroep waar hij zich uit een licht gevoel van eenzaamheid bij heeft aangesloten. Hij hoopte dat hij daar lotgenoten zou treffen en had toch ook wel in zijn achterhoofd dat hij mogelijk een leuk meisje zou ontmoeten. Dat was niet het geval totdat de vrouw zich bij de groep voegde. Toen hij haar zag was hij niet echt onder de indruk maar dacht wel "Eindelijk eens een meisje waar ik het mee zou kunnen doen." Hij besluit werk van haar te maken.
"Het liefst wilde ik eigenlijk wel weer eens verliefd worden. Maar mild verliefd als het ware: een intense doch kortdurende minnarij zoals Casanova die beschreef in zijn herinneringen.
Het meisje van de wandelgroep leek me wel geschikt voor een milde verliefdheid & intense doch kortdurende minnarij. In de voetstappen van Casanova begon ik haar op de gebruikelijke manier het hof te maken: gesprekjes aanknopen, de deur openhouden, een grapje maken."
Het meisje staat niet te trappelen maar na hardnekkig volhouden van de man krijgen ze toch een relatie. Hij vindt haar niet echt mooi, maar toch heeft ze iets.
"Elle n'est pas vraiment belle, mijmerde ik. Ik vroeg me nu al af wat mijn huisgenoten zouden zeggen wanneer we die tegen het lijf zouden lopen in huis, wat onvermijdelijk een keer zou gebeuren. Haar borsten waren al onmiskenbaar hangende, haar tanden parelwit noch regelmatig, haar gezicht leek me vreemd breed.[...] Maar waarom ontroerde ze me dan zo, en wat was dan die onmiskenbare radiatie die ze om zich heen had, die stralenkrans die zich niet op foto's vangen liet, die zich openbaarde in haar mimiek, in haar manier van doen & van praten, het timbre van haar stem?"
In bed heeft ze ook enkele 'eigenaardigheden' volgens hem. Maar toch zoeken ze elkaar zoveel mogelijk op en vrijen de sterren van de hemel.
Hij wacht op mailberichtjes van haar, denk constant aan haar. Ze gaan wel samen weg, naar musea, lezingen, Vlieland maar eigenlijk willen ze constant met elkaar naar bed en doen het ook veelvuldig. Feitelijk voelt hij zich heel gelukkig met haar. Totdat... ze begint over een tweepersoons bed kopen, hem voorstellen aan haar familieleden. Ho! denkt de man. Ho! Dit riekt naar een vaste, mogelijk levenslange, relatie, maar dát was de bedoeling niet... Hij wil voorlopig nog wel verder met haar, maar niet voor eeuwig. Einde relatie, einde deel I
Deel II
De man is opgelucht, hij wilde een kortstondige minnarij en dat is gelukt. Maar wat hij niet verwacht had is dat hij haar mist. Hij is bezorgd, ze was zo verdrietig, gaat alles wel goed met haar? Misschien wel tot zijn teleurstelling slaat ze zich er beter doorheen dan hij verwacht had. Hij had meer verdriet, meer lijden van haar verwacht. Hij mist haar 'eigenaardigheden' merkt hij als hij een kortstondige minnarij heeft met een Japanse vrouw waarbij alles verloopt zoals het voorheen volgens hem zou moeten verlopen. Hij mist ook haar onzekerheid.
Tot zijn verbazing ziet hij dat ze erg geliefd is bij de manlijke wandelgroepleden en een vriend die haar gezien heeft vertelt hem dat hij haar een prachtige, zeer aantrekkelijk vrouw vindt. Kortom, de man heeft enorme spijt en wil haar terug, maar of dat nog lukt?
Aanvankelijk was ik teleurgesteld, had ik me nu zo vergist in Ruben van Luijk? Het grappige en subtiele wat zich in Groen afspeelde ontbrak helemaal. Er wordt stevig gevreeën in deel I van dit boek en daar wordt uitgebreid verslag van gedaan. Soms in mooie bewoordingen, soms in een taal die tegen het randje van een vijf-stuiverromannetje aan zit. Hier zat ik niet op te wachten. Het vrouwelijke geslachtsorgaan wordt in al zijn benamingen genoemd en had ook nog een leuk harig kuifje. Het manlijke geslachtsorgaan kent ook vele namen en er wordt veel bereden en gespiest.
Mensen die erg verliefd zijn kunnen uren vrijen en dat is wat de schrijver wilde weergeven vermoed ik, maar ik hoef het niet te weten hoe een ander het doet, ook niet in een boek. Ik hoef niet te lezen hoe mooi haar billen zijn en ook niet over haar bermudadriehoek van schaamhaar of zijn bengelende halfopgerichte geslacht.
Hij gedraagt zich als man van de wereld in seksueel opzicht, terwijl hij dat niet is, terwijl zij in feite veel sterker is, zij durft haar onzekerheid en kwetsbaarheid te tonen. De steeds terugkerende 'hangende borstjes' stoorden mij ook, alsof dat zo enorm vreselijk is. Maar eerlijk is eerlijk de man is ook niet complimenteus over zijn eigen lijf.
Net toen ik het boek aan de kant wilde leggen omdat ik nu wel wist hoe en waar ze vreeën, begon gelukkig deel II en ineens was het er weer, dat betoverende. Deel II had weer de toon van het eerste boek. Daar was gelukkig weer het subtiele, onzekere, aftastende, zelfbeschouwende wat Groen zo'n prettig boek maakte. Langzamerhand begint het de man te dagen wat mooi en lelijk is. Er komen steeds meer vragen in hem op, wat is schoonheid überhaupt? Maken juist iemands onvolkomenheden iemand tot een schoonheid?
Ruben van Luijk is erg sterk in het beschrijven van deze onzekere, zoekende gevoelens. Ook een relatie tussen twee mensen weet hij goed te verwoorden, juist door alle kleine dingetjes te noemen die een relatie tot iets speciaals maken. Hij weet goed de mengeling van liefde en lust die de man voelt weer te geven maar de vrijpartijen hadden een stuk minder en minder expliciet beschreven mogen zijn. Dit laatste maakt dat ik het boek toch minder vind dan Groen hoewel deel II weer heel veel goed maakt. Als ik een cijfer moest geven gaf ik het een zeven.
ISBN 9789490338039 | Paperback | 164 pagina's | Uitgeverij Nadorst | februari 2012
© Dettie, 15 februari 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
