Ruben van Luijk
Het lelijke meisje
Net als in Groen gaat het over een beginnende relatie tussen dit keer een volwassen man en vrouw. De man is zevenentwintig, de vrouw zesentwintig. De man en vrouw ontmoeten elkaar in de wandelgroep waar hij zich uit een licht gevoel van eenzaamheid bij heeft aangesloten. Hij hoopte dat hij daar lotgenoten zou treffen en had toch ook wel in zijn achterhoofd dat hij mogelijk een leuk meisje zou ontmoeten. Dat was niet het geval totdat de vrouw zich bij de groep voegde. Toen hij haar zag was hij niet echt onder de indruk maar dacht wel "Eindelijk eens een meisje waar ik het mee zou kunnen doen." Hij besluit werk van haar te maken.
"Het liefst wilde ik eigenlijk wel weer eens verliefd worden. Maar mild verliefd als het ware: een intense doch kortdurende minnarij zoals Casanova die beschreef in zijn herinneringen.
Het meisje van de wandelgroep leek me wel geschikt voor een milde verliefdheid & intense doch kortdurende minnarij. In de voetstappen van Casanova begon ik haar op de gebruikelijke manier het hof te maken: gesprekjes aanknopen, de deur openhouden, een grapje maken."
Het meisje staat niet te trappelen maar na hardnekkig volhouden van de man krijgen ze toch een relatie. Hij vindt haar niet echt mooi, maar toch heeft ze iets.
"Elle n'est pas vraiment belle, mijmerde ik. Ik vroeg me nu al af wat mijn huisgenoten zouden zeggen wanneer we die tegen het lijf zouden lopen in huis, wat onvermijdelijk een keer zou gebeuren. Haar borsten waren al onmiskenbaar hangende, haar tanden parelwit noch regelmatig, haar gezicht leek me vreemd breed.[...] Maar waarom ontroerde ze me dan zo, en wat was dan die onmiskenbare radiatie die ze om zich heen had, die stralenkrans die zich niet op foto's vangen liet, die zich openbaarde in haar mimiek, in haar manier van doen & van praten, het timbre van haar stem?"
In bed heeft ze ook enkele 'eigenaardigheden' volgens hem. Maar toch zoeken ze elkaar zoveel mogelijk op en vrijen de sterren van de hemel.
Hij wacht op mailberichtjes van haar, denk constant aan haar. Ze gaan wel samen weg, naar musea, lezingen, Vlieland maar eigenlijk willen ze constant met elkaar naar bed en doen het ook veelvuldig. Feitelijk voelt hij zich heel gelukkig met haar. Totdat... ze begint over een tweepersoons bed kopen, hem voorstellen aan haar familieleden. Ho! denkt de man. Ho! Dit riekt naar een vaste, mogelijk levenslange, relatie, maar dát was de bedoeling niet... Hij wil voorlopig nog wel verder met haar, maar niet voor eeuwig. Einde relatie, einde deel I
Deel II
De man is opgelucht, hij wilde een kortstondige minnarij en dat is gelukt. Maar wat hij niet verwacht had is dat hij haar mist. Hij is bezorgd, ze was zo verdrietig, gaat alles wel goed met haar? Misschien wel tot zijn teleurstelling slaat ze zich er beter doorheen dan hij verwacht had. Hij had meer verdriet, meer lijden van haar verwacht. Hij mist haar 'eigenaardigheden' merkt hij als hij een kortstondige minnarij heeft met een Japanse vrouw waarbij alles verloopt zoals het voorheen volgens hem zou moeten verlopen. Hij mist ook haar onzekerheid.
Tot zijn verbazing ziet hij dat ze erg geliefd is bij de manlijke wandelgroepleden en een vriend die haar gezien heeft vertelt hem dat hij haar een prachtige, zeer aantrekkelijk vrouw vindt. Kortom, de man heeft enorme spijt en wil haar terug, maar of dat nog lukt?
Aanvankelijk was ik teleurgesteld, had ik me nu zo vergist in Ruben van Luijk? Het grappige en subtiele wat zich in Groen afspeelde ontbrak helemaal. Er wordt stevig gevreeën in deel I van dit boek en daar wordt uitgebreid verslag van gedaan. Soms in mooie bewoordingen, soms in een taal die tegen het randje van een vijf-stuiverromannetje aan zit. Hier zat ik niet op te wachten. Het vrouwelijke geslachtsorgaan wordt in al zijn benamingen genoemd en had ook nog een leuk harig kuifje. Het manlijke geslachtsorgaan kent ook vele namen en er wordt veel bereden en gespiest.
Mensen die erg verliefd zijn kunnen uren vrijen en dat is wat de schrijver wilde weergeven vermoed ik, maar ik hoef het niet te weten hoe een ander het doet, ook niet in een boek. Ik hoef niet te lezen hoe mooi haar billen zijn en ook niet over haar bermudadriehoek van schaamhaar of zijn bengelende halfopgerichte geslacht.
Hij gedraagt zich als man van de wereld in seksueel opzicht, terwijl hij dat niet is, terwijl zij in feite veel sterker is, zij durft haar onzekerheid en kwetsbaarheid te tonen. De steeds terugkerende 'hangende borstjes' stoorden mij ook, alsof dat zo enorm vreselijk is. Maar eerlijk is eerlijk de man is ook niet complimenteus over zijn eigen lijf.
Net toen ik het boek aan de kant wilde leggen omdat ik nu wel wist hoe en waar ze vreeën, begon gelukkig deel II en ineens was het er weer, dat betoverende. Deel II had weer de toon van het eerste boek. Daar was gelukkig weer het subtiele, onzekere, aftastende, zelfbeschouwende wat Groen zo'n prettig boek maakte. Langzamerhand begint het de man te dagen wat mooi en lelijk is. Er komen steeds meer vragen in hem op, wat is schoonheid überhaupt? Maken juist iemands onvolkomenheden iemand tot een schoonheid?
Ruben van Luijk is erg sterk in het beschrijven van deze onzekere, zoekende gevoelens. Ook een relatie tussen twee mensen weet hij goed te verwoorden, juist door alle kleine dingetjes te noemen die een relatie tot iets speciaals maken. Hij weet goed de mengeling van liefde en lust die de man voelt weer te geven maar de vrijpartijen hadden een stuk minder en minder expliciet beschreven mogen zijn. Dit laatste maakt dat ik het boek toch minder vind dan Groen hoewel deel II weer heel veel goed maakt. Als ik een cijfer moest geven gaf ik het een zeven.
ISBN 9789490338039 | Paperback | 164 pagina's | Uitgeverij Nadorst | februari 2012
© Dettie, 15 februari 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Groen
Ruben van Luijk
In een interview zegt Ruben van Luijk
" ‘Groen’ is niet zomaar een roman, het is een autobiografie. Van A tot Z, van alpha tot omega. Stilistisch sterk en humorvol geschreven. “Dit boek is een exercitie in eerlijkheid. Een boek kost ontzettend veel tijd, in mijn geval zes jaar, en het leven is heel snel voorbij. Daarom wilde ik schrijven over wat essentieel voor mij is. Ik heb goed beschouwd niks meegemaakt, ik heb de oorlog niet beleefd, heb niet in een concentratiekamp gezeten, en ben niet misbruikt. Ik kan dat allemaal verzinnen, maar het enige wat ik werkelijk weet, wat ik echt kan vertellen, is mijn eigen leven. Dat is al moeilijk genoeg, de dingen beschrijven die je zelf beleefd hebt. Hoe dicht je ook op de waarheid wil zitten, je kunt die nooit zo vertellen zoals die is gebeurd. Niet alleen als schrijver, maar ook als historicus heb ik daar veel van geleerd. Sommige auteurs denken de waarheid in pacht te hebben en precies te weten hoe alles in elkaar zit. Die ambitie heb ik niet. Het enige wat ik nastreef is honderd procent eerlijkheid. Mijn leven, met ale knulligheid van dien. Meer heb ik niet te vertellen. Meer kan ik niet vertellen. Verder kan ik je ook niet zeggen waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Dat is voor evangelisten, van welk geloof dan ook. Die weten zogenaamd hoe het zit.”
Nadat ik Groen gelezen had heb ik een tijd lopen nadenken, waarom spreekt dit boek me aan? Wat wordt er verteld? Waarom word ik vrolijk van dit boek?
Het is het verhaal van Ruben die smoorverliefd raakt op het meisje dat ook de bijbelstudiegroep Bid & Werk bijwoont. Hij vindt haar vanaf de allereerste bijeenkomst al leuk en dat gevoel wordt steeds erger. Om de week is er een bijbelstudie-avond bij de leden thuis.
'Die avond hadden we het niet ver het grote belang van een levende relatie met Jezus, en ik weet ook niet waarover dan wel, want ik had vooral schuinse ogen voor haar, het nieuwe meisje van de bijbelstudie.'
[...]
Blues-eyedboymeetsgreen-eyed girl... en het onvermeidelijke verhaal ontvouwt zich, het al talloze malen beschreven en al al talloze malen bezongen en al talloze malen gespeelde verhaal van een jongen met een meisje.
Helaas heeft het meisje een vriendje.
Hij was niet van der kerk, haar vriendje, zelfs niet gelovig, vond het 'allemaal wel interessant' maar 'kón het gewoon niet geloven'; afijn, de hele gebruikelijke tuinfluitertrilogie kortom, en ik weet nog dat ik zei, en het nog meende ook, dat het goed was dat hij tenminste eerlijk was over zijn twijfels.
Echt het droombeeld wat hij voor ogen had is zij niet, en toch is zij dé vrouw voor hem.
Of ze me soms ergens mee kon helpen? Ze keek een beetje naar me op terwijl ze deze vraag stelde, en beet daarbij zachtjes op haar onderlip, een seconde maar misschien: en een moment kon ik mijn ogen niet van haar losmaken, zo godgeklaagd mooi was het.
Vervolgens kwam ik er achter dat ze groene ogen had. [...] Ik viel niet op zomaar een meisje, ik viel op Het Meisje Met De Groene Ogen!
Kortom, Ruben is smoor en smoor verliefd. Hij fantaseert over hun latere leven samen, hoe goed hij voor haar zal zijn, hoe geweldig ze het samen zullen hebben... maar dat vriendje...
Ze zien elkaar natuurlijk regelmatig door de bijbelgroepbijeenkomsten en Ruben verzint, zoals alle verliefde mensen doen, allerlei uitjes en leuke dingen waar ze mogelijk in geïnteresseerd is, zodat hij haar weer kan zien. Ze kunnen uitstekend met elkaar opschieten, ze lachen, genieten van elkaars gezelschap en mailen veel. Volgens Ruben vindt ze hem ook wel erg leuk maar zeker weet hij het niet... ze keek hem wel zo aan en zei ze niet... En dan komt haar mail waarin ze meldt dat het niet goed is dat ze zoveel contact hebben, dat kan niet, ze heeft ook haar vriendje (verkering noemt zij het) nog.
Daarna volgt het onvermijdelijke...
Wat ik zo knap vind van Ruben van Luijk is dat hij het 163 pagina's lang over het meisje en zijn enorme verliefdheid voor haar heeft zonder dat het een moment verveelt. Sterker nog, ik heb me uitstekend vermaakt met dit boek en vond het jammer dat het verhaal afgelopen was. Ruben schetst met veel humor de situaties die zich voordoen en dan de daarop volgende verlegenheid, onbeholpenheid van hem waarop hij achteraf alleen maar kan zeggen... Had ik toen maar dit gezegd, had ik toen maar dat gedaan. Heel herkenbaar voor velen denk ik.
Ik werd vrolijk van dit boek omdat het eindelijk eens een goed verhaal is zonder allerlei denigrerende opmerkingen over vrouwen of allerlei lamlendigheid rond het bestaan. Het is een eerlijk verhaal waarbij ook nog lekker te lachen valt, net als in het gewone leven.
Het duurde zes jaar voor Ruben van Luijk dit boek af had, laten we hopen dat we niet zo lang op een volgend boek van zijn hand hoeven te wachten. Een uitstekend debuut!
ISBN 9789490338015 | Paperback | 163 pagina's | Uitgeverij Nadorst | september 2009
© Dettie, 30 oktober 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: