Rob van Essen
Engeland is gesloten
"Kent u het oude liedje? Het gaat over witte en zwarte zwanen, en vormt het schema van het volgende verhaal. Wanneer u het uit heeft zult u moeten toegeven dat het verbazingwekkend goed past, tot het feit dat er geen ene smid is in het land toe. Natuurlijk heeft zich niet alles precies zo afgespeeld als ik het beschreven heb, maar het is inderdaad zo dat ik een hond gekend heb die Isaac Newton heette. Alle andere namen heb ik veranderd. Ook verder hoeft niemand zich ongerust te maken; voor zover ze er al iets toe doen zullen alle overeenkomsten met bestaande personen naarmate de jaren verstrijken steeds onbelangrijker worden."
Zo begint het boek en ik moet zeggen dat ik toen toch wel heel benieuwd was: zou dit zo'n postmoderne experimentele roman worden? Ik ben daar geen liefhebber van, dus is het feit dat ik nu een verslag maak een goed teken: ik heb het uitgelezen en dat was helemaal geen straf.
Oké, het is enigszins somber, omdat het de hoofdpersoon allemaal niet zo goed vergaat, maar het is niet op een sombere toon geschreven, en de speelse vorm biedt een mooi tegenwicht aan het verhaal.
Het speelt in de jaren tachtig. Dat is de periode waar de hoofdpersoon steeds aan terugdenkt, en waar hij door zijn dagelijkse ritme steeds aan herinnerd wordt. In het heden, het laatste jaar van het millennium, heeft Thomas een probleempje:
in de buurt waar hij woont zijn fietsonderdelen zeer gewild. Dus maakt hij iedere dag weer een wandelingetje naar de fietsenmaker, een man die hij kent van vroeger. Die man was kraker en kwam vaak naar de jeugdherberg waar Thomas barkeeper was. In die jeugdherberg werkte ook Godfried, een jongen die een stuk vlotter was wat meiden betreft. Thomas was jaloers op het gemak waarmee Godfried in het leven stond.
Maar dan ontmoet hij Iris, een Engels meisje, met wie hij een relatie krijgt. Hij volgt haar zelfs naar Engeland. Iris evenwel heeft joodse wortels, en Israël trekt haar meer dan Thomas. Behalve de fietsenmaker zijn er ook de dagelijkse ontmoetingen met de postbode die altijd om een praatje verlegen zit. Ook hij kijkt met weemoed terug op vroeger tijden.
"ik heb bij jou nog nooit een rouwbrief bezorgd.' zei de postbode vanmiddag. 'Ken jij eigenlijk wel genoeg mensen?'
Eenzaamheid, nog een thema, naast de teloorgang van idealen. De smid van het liedje wordt vertegenwoordigd door de band The Smiths, en ook zij gaan uit elkaar...
Maar de licht ironische toon, en de speelse afwisseling van de verhaallijnen maken dat je toch een goed gevoel overhoudt aan dit boek.
ISBN 9045007878 | Paperback | 191 pagina's | Uitgeverij Atlas | mei 2004
© Marjo, 03 mei 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
