Rob van Essen
Alles komt goed
Een man, nog onder de indruk van het onverwachte gedrag van zijn minnares – ze paradeerde voor zijn ogen met een kussen onder haar kleren, op kantoor notabene! - stapt na een telefoontje in zijn auto, maar in plaats van op het politiebureau wandelt hij even later rond in het ziekenhuis, een plek vol herinneringen, en in zijn verwarring geeft hij een spastische jongen een klap in het gezicht.
Dat meldt hij in een laatste sms’je aan zijn vrouw. ‘Ik heb een spast een klap gegeven’
Het schijnt haar niets te doen dat ze geen flauw idee heeft waar hij uithangt. Nog vreemder, de man maakt ook van alles mee en laat het maar over zich heen komen.
Stel je een bak voor, waarin zich een glazen tussenwand bevindt. De bak is gevuld met een vloeistof waardoor je soms niet kunt onderscheiden wat er onder het oppervlak gebeurt en zit vol dingen die er uit zien als celkernen met aan alle kanten dendrieten…
Zo ontvouwt dit verhaal zich, dat slechts een week beslaat, maar veel langer lijkt, zoveel gebeurt er. Met de glasplaat tussen hen in leven de man en de vrouw ieder in een eigen wereld, waarin hun belevenissen zich als dendrieten soms missen, soms raken. Hun gezamenlijk verleden is de bak: allebei denken ze terug aan het verleden.
Vreemd genoeg denken ze nauwelijks aan de werkelijkheid, ze vragen zich niets af, het leven overkomt hen. Dat werkt heel bevreemdend. Er hangt een sfeer die steeds unheimischer wordt, terwijl je tegelijk beseft dat de bak waarin ze zich bevinden wel erg klein is. Komt dat wel goed?
Volgens Rob van Essen wel, het is de titel immers? Maar die titel slaat terug op een voorval uit het verleden, die doorwerkt in het niet zo verre verleden.
Raadsels volop, en het is heerlijk om die al lezend met de schrijver te ontwarren. Zeker: het lijkt erg onwaarschijnlijk dat twee echtelieden terzelfder tijd een week als deze beleven, waarin hun leven totaal ontwricht lijkt te worden, maar het wordt zodanig beschreven dat het volkomen aannemelijk is. Het verhaal is niet na te vertellen en ik doe ook geen poging, aan iedere nieuwe lezer gun ik het plezier om zelf te ontdekken hoe de dendrieten elkaar de ene keer maar lichtjes raken, en een andere keer zich even vasthaken, om toch ook weer los te laten.
Het is een ontdekkingsreis, om en om verteld door de man en vrouw, waarbij steeds als in een parallel dingen op hun plaats vallen. Ze gaan bijvoorbeeld onafhankelijk van elkaar weer roken, en verbinden daar hun herinneringen aan vast, die deels overeen komen, maar omdat ieder individu een eigen interpretatie heeft toch ook helemaal verschillen.
Een fantastisch verhaal, dat behalve spanning ook humor biedt en waarin Rob van Essen behalve goed schrijverschap ook durf vertoont.
Je leest niet zomaar een verhaal, het zit ingenieus in elkaar, en dat besef je pas goed als je na de laatste pagina eigenlijk weer van voren af aan wil beginnen, om de dingen op te pikken die je vast nog gemist hebt.
ISBN 9789045020938 | Paperback | 384 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | 2012
© Marjo, 04 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
