Renée van Marissing
Strak blauw
Het gebeurt op het moment dat de hoofdpersoon, Laura, zichzelf niet meer in de hand heeft. Tevoren wordt alleen de kleur blauw genoemd, natuurlijk ook het strakke blauw van de lucht.
‘De zon scheen op mijn buik en mijn knieën, met opgetrokken benen lag ik op een oude deken, luisterde naar het geluid van vogels, mensen, fietsen, hakken, auto’s brommers, glas dat brak, het bamboematje dat licht tegen het hekwerk van het dak bewoog, ik hoorde mezelf ademen en ik hoorde An ademen en ik hoorde een toeter en ik hoorde de wolken een andere kant op bewegen, zodat het strak blauw bleef boven mijn hoofd.’
Toen was geluk nog gewoon. Al waren er reeds de eerste tekenen, ze wist zich staande te houden met behulp van haar foto’s en haar vrienden. Behalve An is er Dirk, twee goede vrienden, die haar aanraden om een specialist te raadplegen. Maar dat kan niet: ze is een zelfstandig kunstenaar, ze kan niet zomaar een week of langer niet werken. Twee jaar later, Laura woont al even samen met An, komen er steeds meer rimpels in haar bestaan. Rimpels worden scheuren, ze desintegreert langzaam. Ze is depressief, voelt zich onbegrepen en heeft waanideeën, al slaagt ze er in die verborgen te houden.
Haar werk is op dat moment het maken van maquettes: als een symbool voor de wereld die haar ontglipt, moeten de maquettes een stevige, ferme wereld weergeven. Laura weet dat het niet goed met haar gaat, maar ze wil en kan het niet toegeven… en zo glijdt ze langzaam steeds verder weg, tot een niet te vermijden slot.
Deze roman zit erg knap in elkaar. Het gebruik van werkwoordstijden klopt met de tijd waarin het vertelde zich afspeelt. Meer verschil is er niet, en naarmate het slechter gaat met Laura, wisselen deze overgangen zich steeds vaker af, wordt de stijl van het vertelde sneller, waziger ook, tot het vernietigende heden alles overneemt en ze zichzelf niet meer in de hand heeft.
‘Ik maak mijn bed op. Op die manier bewijs ik dat er niks met mij aan de hand is. Als mijn bed netjes is, kan mijn leven onmogelijk een rommeltje zijn.’
‘Ik luister naar het water dat druppelt, eerst sijpelt het, nu druppelt het, als ik weer opschenk zal het weer gaan sijpelen. Ik probeer af te dwalen naar een ruimte in mijn hoofd, maar ze lijken allemaal verdwenen. ‘
‘Ik wil geen sporen achterlaten in dit huis, dit huis moet de plek zijn waar ik was om er nooit geweest te zijn. Het beter worden wil ik zodra ik beter ben vergeten.’
Het is geen vrolijk verhaal, dat van de onvermijdelijke neergang van een geesteszieke vrouw, maar het wordt erg knap beschreven. Je zit in Laura’s hoofd, en zelfs al kun je niet begrijpen waarom ze geen grip krijgt op haar leven – er wordt geen oorzaak aangegeven, niet een drama uit het verleden of een fysieke afwijking die de aanleiding zou kunnen zijn tot - je kunt wel met haar meeleven. Heel goed zelfs.
ISBN 9789020410464 | Paperback | 192 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | september 2012
© Marjo, 12 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
