Rascha Peper

Toon alleen recensies op Leestafel van Rascha Peper in de categorie:
 

Vossenblond Vossenblond


Ordelijke types, die graag alles opgeruimd hebben in kasten en laden, alles ingedeeld in vakjes en schuifjes, die moet dit boek maar niet lezen. Rascha Peper stelt veel vragen, maar beantwoordt nog geen derde er van.
Haar hoofdpersoon, Walter Tervoort, is archeoloog, archeozoöloog om precies te zijn. Bij zo’n beroep ben je gewend vragen te stellen en op zoek te gaan naar antwoorden. Die je ook nauwelijks vindt. Je kan veronderstellen.
Voor zijn broodwinning graaft hij eeuwenoude skeletten op in een kerk in Alkmaar, maar leuker vindt hij een ander karwei: een Karolingisch paardengraf ergens in Limburg.
Ook in zijn privéleven vraagt Walter zich van alles af, geeft veronderstellingen, verandert van gedachten, en ook daar zal hij niet vaak een duidelijk antwoord op zijn vragen vinden. Soms klopt de realiteit met zijn ideeën, vaak ook niet. Wat betekent bijvoorbeeld dat telefoontje, dat hij op pagina 15 krijgt? Als lezer verwacht je dat daar nog wel iets mee zal gebeuren, en dat is ook wel zo, maar… En die poster over een vakantie in de Algarve, waarop hij zichzelf meent te herkennen? Hij is daar nooit geweest en rijdt geen paard.

Vragen…
Sinds zijn scheiding woont hij alleen en heeft af en toe damesbezoek, tegen betaling, om zijn lusten te bevredigen. Want hij wil geen droge oude knar worden. Maar als zijn ‘vaste dame’ niet meer wil komen voor deze doorsmeersessies, moet hij op zoek naar een ander. Zo leert hij de bijna dertig jaar jongere vossenblonde Vera kennen, die hem zeer bevalt. Hij wordt verliefd. Dat heeft consequenties: hij raakt meer bij haar betrokken dan goed voor hem is, hij zorgt zelfs voor haar hond als ze naar Schotland gaat. Tot zijn schrik ontdekt hij dat ze niet helemaal de vreemde is die hij dacht dat ze was. Maar weet zij dat ook? Hoe komt ze aan die gebroken vingers en die blauwe plekken? Waarom belt ze niet om te vragen hoe het met haar hond gaat?

Vragen…
En dan is er nog de hond, die ook zijn zegje mag doen. In korte cursiefjes lezen we hoe het dier denkt over zijn bazen. Het is wel grappig hoe hij soms via een hele andere redenering tot de juiste conclusie komt.
Het is een boek dat je dichtslaat zonder antwoorden. Maar Rascha Peper is een rasverteller, en ze heeft dit vast niet zo gedaan, omdat zij geen antwoorden zou weten te verzinnen. Ik denk dat het gaan om de analogieën en de tegenstellingen: het opgraven van dode dingen versus de liefde, dat de kern van het leven is. Niet alles is te kennen, niet alle theorieën zijn bewijsbaar.
Zoals we van haar gewend zijn s het boek gebaseerd op een feit: de opgraving in de Alkmaarse kerk is echt.

Het laatste woord is aan de hond:

‘het blijft toch behelpen met de mensen. Echte trouw lijken ze niet te kennen, ook onderling niet. Soms zijn ze heel innig en dan zien ze elkaar weer een tijd lang niet. Of nooit meer, en zijn ze weer alleen. Of ze elkaar missen, zoals wij honden onze baas of vrouw missen, daar kom je meestal niet achter. Maar heel zelden kun je als het ware ruiken dat ze met hun gedachten bij degene zijn die er niet is.‘


ISBN 9789021440156 | Hardcover | 255 pagina's | Querido | september 2011

© Marjo, 07 januari 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: