Het blauw van de Alentejo
Monica Ali

Dit is wat je krijgt als je in de bib louter willekeurig een boek uit een rek grist. Mijn voorgevoelens erbij klopten: dit zou een boek worden dat ik kon appreciëren en dat me tegelijkertijd moe zou maken. Het feit dat ik er twee weken over deed terwijl het helemaal geen impressionant volume is, bevestigt dit.

Dit boek is het verhaal van een dorp. Meer bepaald van de mensen in het dorp. En eigenlijk kan je niet eens spreken van “het verhaal”, het zijn meer losse verhalen. Het gaat over mensen die elkaar kennen, elk op zijn beurt, ze zijn meer of minder bij elkaar betrokken, maar alles bij elkaar zijn het vooral losse verhalen over wat er achter de muren van de huizen in het dorp in de Alentejo (dat is een streek in Portugal) gebeurt.
Verhalen die je een blik gunnen in de hoofden van de personages, maar slechts tijdelijk. Een beetje zoals een kind gefascineerd kan zijn door het wriemelen van mieren in een hoop en er plots genoeg van heeft.

Het hele boek geeft een erg lome indruk, en dat ligt wellicht aan het dorpje waar het zich in afspeelt. Een loom dorpje, dat zich koestert in het verstrijken van de tijd. Een dorpje van niets, met een gewoon café en een internetcafé zonder internet. Een dorpje met bewoners die er thuishoren, en bewoners die slechts even onderweg zijn. Maar doorheen het hele boek speelt toch de gedachte: ik wil hier weg, dit kan onmogelijk alles zijn wat het leven me te bieden heeft.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen, denk ik. Het dorpje is erg inwisselbaar. Het is geen rijk of erg welvarend dorp, de huizen stel ik me voor als verzorgd maar een beetje armoedig. Schattig en charmant, maar niet om er te blijven. Een beetje zoals die dorpjes in Frankrijk waar je als toerist doorheen rijdt en je je kan vergapen aan het totale gebrek aan bruisend leven.

De personages in het boek lijken mij ook allemaal allesbehalve te bruisen. Ze willen wel, maar kunnen niet. Ze zitten vast in hun eigen gewoontes en denkbeelden, ze kunnen niet veranderen en doen er eerlijk gezegd ook maar bitter weinig moeite voor. En uiteindelijk is de oudste van het hele dorp degene die alles kan overschouwen en er onbevooroordeeld bij kan blijven. Hoe, dat wordt pas op het allerlaatst duidelijk….

Erg veel sfeer, maar een beetje weinig schwung. Een boek voor tussendoor, maar ook niet meer dan dat.

ISBN 9044608657 | Paperback | 253 pagina's | Uitgeverij Prometheus | juni 2006
Vertaald door M. Eggermont

© Elvira, juni 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: