Het blauw van de Alentejo
Monica Ali

Dit is wat je krijgt als je in de bib louter willekeurig een boek uit een rek grist. Mijn voorgevoelens erbij klopten: dit zou een boek worden dat ik kon appreciëren en dat me tegelijkertijd moe zou maken. Het feit dat ik er twee weken over deed terwijl het helemaal geen impressionant volume is, bevestigt dit.

Dit boek is het verhaal van een dorp. Meer bepaald van de mensen in het dorp. En eigenlijk kan je niet eens spreken van “het verhaal”, het zijn meer losse verhalen. Het gaat over mensen die elkaar kennen, elk op zijn beurt, ze zijn meer of minder bij elkaar betrokken, maar alles bij elkaar zijn het vooral losse verhalen over wat er achter de muren van de huizen in het dorp in de Alentejo (dat is een streek in Portugal) gebeurt.
Verhalen die je een blik gunnen in de hoofden van de personages, maar slechts tijdelijk. Een beetje zoals een kind gefascineerd kan zijn door het wriemelen van mieren in een hoop en er plots genoeg van heeft.

Het hele boek geeft een erg lome indruk, en dat ligt wellicht aan het dorpje waar het zich in afspeelt. Een loom dorpje, dat zich koestert in het verstrijken van de tijd. Een dorpje van niets, met een gewoon café en een internetcafé zonder internet. Een dorpje met bewoners die er thuishoren, en bewoners die slechts even onderweg zijn. Maar doorheen het hele boek speelt toch de gedachte: ik wil hier weg, dit kan onmogelijk alles zijn wat het leven me te bieden heeft.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen, denk ik. Het dorpje is erg inwisselbaar. Het is geen rijk of erg welvarend dorp, de huizen stel ik me voor als verzorgd maar een beetje armoedig. Schattig en charmant, maar niet om er te blijven. Een beetje zoals die dorpjes in Frankrijk waar je als toerist doorheen rijdt en je je kan vergapen aan het totale gebrek aan bruisend leven.

De personages in het boek lijken mij ook allemaal allesbehalve te bruisen. Ze willen wel, maar kunnen niet. Ze zitten vast in hun eigen gewoontes en denkbeelden, ze kunnen niet veranderen en doen er eerlijk gezegd ook maar bitter weinig moeite voor. En uiteindelijk is de oudste van het hele dorp degene die alles kan overschouwen en er onbevooroordeeld bij kan blijven. Hoe, dat wordt pas op het allerlaatst duidelijk….

Erg veel sfeer, maar een beetje weinig schwung. Een boek voor tussendoor, maar ook niet meer dan dat.

ISBN 9044608657 | Paperback | 253 pagina's | Uitgeverij Prometheus | juni 2006
Vertaald door M. Eggermont

© Elvira, juni 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Brick Lane
Monica Ali

Brick Lane is het verhaal van Nazneen, een meisje uit een dorpje in Bangladesj, dat op haar achttiende wordt uitgehuwelijkt aan een twintig jaar oudere man in een troosteloze flat in het Londense East End.
Nazneen is een heel gehoorzame, onderdanige vrouw voor de zeer van zichzelf overtuigde Chanu. Hij vertelt aan iedereen die het maar horen wil hoe geweldig hij wel niet is en hoe goed opgeleid. Natuurlijk gaat hij binnenkort promotie maken en heel veel geld verdienen. Dit geld zullen ze dan opsparen om terug te kunnen gaan naar Bangladesj en dan gaat hij daar zijn eigen bedrijf beginnen. Tot die tijd houdt hij zich alvast bezig met het ontwerpen van het prachtige huis waar ze dan in gaan wonen. Nazneen hoeft geen Engels te gaan leren, want ze gaan immers toch terug naar Bangladesj. Ze kan ook beter niet omgaan met de andere Bengali in Brick Lane, want die zijn geen van allen van goede komaf volgens Chanu.
Al gauw krijgen Nazneen en Chanu een zoontje, Raqib, maar dat komt al op jonge leeftijd te overlijden. Later krijgen ze nog twee dochters, Shahana en Bibi, maar deze voelen zich meer Brits dan Bengali.
Chanu maakt geen promotie, maar raakt zijn baan kwijt. Hij leent geld van een woekeraarster om een computer te kopen en een naaimachine, zodat Nazneen thuis naaiwerk kan doen. Deze woekeraarster komt te pas en te onpas langs om geld te eisen. Ze betalen hun schuld driedubbel en dwars terug met rente. Chanu zorgt steeds dat Nazneen voldoende naaiwerk heeft, maar als hij werk heeft gevonden als taxichauffeur, wordt zijn taak overgenomen door Karim.
Deze Karim komt een paar maal per week langs om stapels rokken en/of broeken langs te brengen. Nazneen en Karim vinden elkaar erg leuk en al gauw hebben zij een geheime verhouding met elkaar. Karim is actief in de Bengaalse Tijgers, een islamitische organisatie die bijeenkomsten organiseert om tegenwicht te geven aan de racistische pamfletten die in Brick Lane verspreid worden. Nazneen heeft nog steeds contact met haar zusje Hasina in Bangladesj. In tegenstelling tot Nazneen, is Hasina voordat ze uitgehuwelijkt kon worden van huis weggelopen om met haar geliefde te trouwen. Helaas is deze relatie uiteindelijk op niets uitgelopen en nu moet zij zich als vrouw alleen zien te redden en dat valt niet mee in een land als Bangladesj. De onbeholpen brieven die ze schrijft aan Nazneen geven een schrijnend beeld van haar leven. Nazneen probeert haar af en toe geld te sturen. En dan vinden de aanslagen plaats op het World Trade Center in New York. De sfeer in Brick Lane wordt grimmiger. Chanu vindt dat ze nu echt beter terug kunnen gaan naar Bangladesj. De dochters willen niet. Nazneen vindt dat ze eigenlijk met haar man mee moet gaan, maar Karim wil dat ze in Engeland blijft. Wat zal ze beslissen?

Aardig boek. Leest gemakkelijk weg. Had wat mij betreft wel wat korter gekund. Geeft een beeld van het leven tussen twee culturen. Chanu is een erg vervelende man, die wel met veel humor wordt beschreven.


Monica Ali werd 35 jaar geleden geboren in Dhaka, Bangladesh. Haar vader (Bangladeshi) en moeder (Engelse) hadden elkaar in Engeland ontmoet. Het paar vestigde zich in Bangladesh, maar toen de spanningen tussen Pakistan en Bangladesh toenamen, vluchtte haar moeder met de kinderen naar Engeland. Later keerde ook vader terug. Monica Ali studeerde in Oxford. De roman "Brick Lane" maakte grote indruk bij de Engelse literaire pers. "Brick Lane" belandde op de shortlist voor de Bookerprize en werd een bestseller.
Brick Lane is ook de Nederlandse titel

ISBN 9044602888 | Paperback | 428 pagina's | Uitgeverij Prometheus | 2003
Vertaler: P. van der Hout

© Sarah, september 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: