De wezens
Matt Haig

De verteller van dit bijzondere verhaal is geen mens zoals jij en ik. Hij (niet zeker dat het een mannelijk specimen is) is een aliën. Een buitenaards wezen van ergens heel ver weg uit een ver sterrenstelsel, uit Vonnadorië. Hij is op aarde verschenen met een opdracht: een op aarde bekende wiskundige heeft de Riemann-hypothese bewezen, en dat belooft een ongewenste toekomst.

NB: het doet er niet zo veel toe wat die hypothese precies inhoudt maar voor de nieuwsgierigen onder ons:

In de getaltheorie, een deelgebied van de wiskunde, impliceert de Riemann-hypothese (RH) of het Riemann-vermoeden resultaten over de verdeling van de priemgetallen. Het vermoeden werd in 1859 door Bernhard Riemann geformuleerd.
Bron:Wikipedia

De oplossing zou wiskundig onderzoek radicaal veranderen, en de Hosts, de soortgenoten van de verteller hebben hem naar de aarde gestuurd om alle bewijzen te vernietigen. Ook de mensen die er kennis van hebben.

Het lichaam van Professor Andrew Martin, de wiskundige wordt overgenomen door de aliën, die vanaf nu Andrew zal heten. Door schade en schande zal hij moeten leren hoe het er op aarde aan toe gaat, want al heeft hij theoretische kennis - door midden van een capsule geleerd - de praktijk blijkt lastig. Mensen zijn eigenaardig. ‘Op aarde zijn, is bang zijn.’ Gevoelens bestaan niet waar de aliens vandaan komen, er bestaat geen dood, dus ook geen angst.

‘Waar wij vandaan komen, bestaan geen namen, geen gezinnen die bij elkaar wonen, geen paren van mannen en vrouwen, geen chagrijnige tieners, geen gekte.’

Terwijl Andrew op zoek gaat naar de bewijzen die hij moet vernietigen, woont hij bij ‘zijn’ gezin, bij Isobel en hun zoon Gulliver, de weerbarstige tiener. En niet te vergeten de hond Newton! En het mens-zijn begint zijn lijf, zijn geest binnen te sijpelen. Dat maakt het lastig voor hem om bepaalde onderdelen van zijn opdracht te vervullen, en tenslotte stellen de Hosts hem voor een keuze. De gevolgen daarvan heeft hij helaas onderschat…

Een wonderlijke roman, waarin de schrijver het menselijk ras van buiten probeert te beoordelen. Hij waagt zich zelfs aan een soort godsbewijs.
De toon die Haig hanteert is vaak ironisch, soms licht sarcastisch, maar als je er bij stil staat, zijn wij mensen inderdaad rare Wezens. We moeten het er helaas mee doen. En het is grappig, die confrontatie met onszelf.

Over de vertaalster ben ik niet zo te spreken, ik weet wel dat het gebruik van ‘ze’ en ‘hen’ niet meer zo strikt is in de spreektaal, maar in schrijftaal zie ik graag de grammaticale regels zoals wij die op school leren, gehandhaafd. Laat het evenwel niemand weerhouden dit controversiële boek te lezen.

ISBN 9789048838042 | Paperback | 320 pagina's | Lebowski Publishers | mei 2017
Vertaald uit het Engels door Monique ter Berg

© Marjo, 04 juni 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: