Matt Haig

Toon alleen recensies op Leestafel van Matt Haig in de categorie:
 

De wezens De wezens


De verteller van dit bijzondere verhaal is geen mens zoals jij en ik. Hij (niet zeker dat het een mannelijk specimen is) is een aliën. Een buitenaards wezen van ergens heel ver weg uit een ver sterrenstelsel, uit Vonnadorië. Hij is op aarde verschenen met een opdracht: een op aarde bekende wiskundige heeft de Riemann-hypothese bewezen, en dat belooft een ongewenste toekomst.

NB: het doet er niet zo veel toe wat die hypothese precies inhoudt maar voor de nieuwsgierigen onder ons:

In de getaltheorie, een deelgebied van de wiskunde, impliceert de Riemann-hypothese (RH) of het Riemann-vermoeden resultaten over de verdeling van de priemgetallen. Het vermoeden werd in 1859 door Bernhard Riemann geformuleerd.
Bron:Wikipedia


De oplossing zou wiskundig onderzoek radicaal veranderen, en de Hosts, de soortgenoten van de verteller hebben hem naar de aarde gestuurd om alle bewijzen te vernietigen. Ook de mensen die er kennis van hebben.

Het lichaam van Professor Andrew Martin, de wiskundige wordt overgenomen door de aliën, die vanaf nu Andrew zal heten. Door schade en schande zal hij moeten leren hoe het er op aarde aan toe gaat, want al heeft hij theoretische kennis - door midden van een capsule geleerd - de praktijk blijkt lastig. Mensen zijn eigenaardig. ‘Op aarde zijn, is bang zijn.’ Gevoelens bestaan niet waar de aliens vandaan komen, er bestaat geen dood, dus ook geen angst.

‘Waar wij vandaan komen, bestaan geen namen, geen gezinnen die bij elkaar wonen, geen paren van mannen en vrouwen, geen chagrijnige tieners, geen gekte.’


Terwijl Andrew op zoek gaat naar de bewijzen die hij moet vernietigen, woont hij bij ‘zijn’ gezin, bij Isobel en hun zoon Gulliver, de weerbarstige tiener. En niet te vergeten de hond Newton! En het mens-zijn begint zijn lijf, zijn geest binnen te sijpelen. Dat maakt het lastig voor hem om bepaalde onderdelen van zijn opdracht te vervullen, en tenslotte stellen de Hosts hem voor een keuze. De gevolgen daarvan heeft hij helaas onderschat…

Een wonderlijke roman, waarin de schrijver het menselijk ras van buiten probeert te beoordelen. Hij waagt zich zelfs aan een soort godsbewijs.
De toon die Haig hanteert is vaak ironisch, soms licht sarcastisch, maar als je er bij stil staat, zijn wij mensen inderdaad rare Wezens. We moeten het er helaas mee doen. En het is grappig, die confrontatie met onszelf.

Over de vertaalster ben ik niet zo te spreken, ik weet wel dat het gebruik van ‘ze’ en ‘hen’ niet meer zo strikt is in de spreektaal, maar in schrijftaal zie ik graag de grammaticale regels zoals wij die op school leren, gehandhaafd. Laat het evenwel niemand weerhouden dit controversiële boek te lezen.


ISBN 9789048838042 | Paperback | 320 pagina's | Lebowski Publishers | mei 2017
Vertaald uit het Engels door Monique ter Berg

© Marjo, 04 juni 2017


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Een jongen met de naam Kerstmis Een jongen met de naam Kerstmis


Onmogelijk is een een oud elfenvloekwoord. (motto)

‘Als jij denkt dat sommige dingen onmogelijk zijn, sla dit boek dan maar weer dicht. Dan is het niets voor jou. Want dit boek staat vol onmogelijke dingen.’


Maar, zal verderop in het boek te lezen zijn: een onmogelijkheid is gewoon een mogelijkheid die je nog niet snapt.

De jongen Nikolas woont in Finland, alleen met zijn vader, die houthakker is. Lang geleden heeft vader een slee gemaakt voor zijn zoon, waar op staat: Kerstmis. Want Nikolas is geboren op eerste kerstdag en zijn moeder noemde hem ‘onze kleine Kerstmis’. Maar zijn moeder is er al een hele tijd niet meer. En zijn vader werkt van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Vader en zoon hebben het niet breed. Ze wonen in een hutje dat een niet al te grote ruimte is, met als wc een gat in de grond. Buiten dus.
Nikolas heeft niet meer dan een pop en die is gemaakt van een knolraap. Terwijl zijn vader in het bos werkt, zoekt de jongen paddenstoelen en bessen. Veel meer hebben ze niet te eten.

Op een dag, Nikolas is dan elf jaar, vertelt zijn vader hem dat hij werk gevonden heeft, goed betaald werk. Maar dan zal hij wel een maand of drie weg zijn. Dus heeft hij zijn zus gevraagd om voor Nicolas te komen zorgen. De jongen heeft een hekel aan zijn strenge tante Carlotta en dat is niet zonder reden blijkt al snel: hij moet buiten slapen en krijgt nog minder te eten. Nicolas besluit om zijn vader te gaan zoeken, die heeft verteld over een dorpje dat Elfhem heet, een legendarische elfendorp. Miika, de kleine muis, zijn enige vriend gaat mee in zijn jaszak.

Onderweg raakt hij bevriend met het rendier Blitzen, en met z’n drieën komen ze meer dood dan levend aan in het dorp. En dat is dan nog alleen doordat Vader Topo en Kleine Noosh hen gevonden hebben en omdat zij toevallig de enige twee elfen zijn die nog niet vergeten zijn dat goedheid het voornaamste is in het leven. Anderen helpen, zelfs al zijn dat mensen, daar zijn elfen voor. Het elfendorp blijkt geregeerd te worden door Vader Vodol, die aan de macht is gekomen door corrupte praktijken. Hij heeft alle regels zodanig veranderd dat elfen niet vrolijk meer zijn. Ze dansen niet meer en zingen niet meer. En anderen helpen, dat doen ze eigenlijk ook niet meer.

‘Hij dacht aan de ongelukkigheid van mensen. Maar hij bedacht ook dat het niet zo hoefde te zijn. Mensen en waarschijnlijk zelfs elfen waren diep vanbinnen goed. Ze waren alleen de weg kwijtgeraakt.’


En die weg blijken ze kwijtgeraakt te zijn doordat er mensen naar het dorp gekomen zijn die een kleine elf ontvoerd hebben! Om die voor grof geld te verkopen! Nicolas wil het niet geloven maar zijn vader was daarbij...

Dit verhaal is een kerstsprookje omdat de jongen Nicolas de basis blijkt te zijn van alles wat met het (Angelsaksische) Kerstfeest te maken heeft. Waarom geven mensen elkaar cadeautjes? Wat doet die kous daar bij, en waarom wordt Santa Claus afgebeeld met een slee met rendieren...

Matt Haig (1975, Sheffield, Yorkshire) studeerde Engels en Geschiedenis. Met eerdere boeken won hij al prijzen en ook dit boek over Kerstmis is een goede kanshebber.


ISBN 9789048832712 | Hardcover | 265 pagina's | Uitgeverij Moon | november 2016
Vertaald uit het Engels door Karin Pijl  | Illustraties van Chris Mould | | Leeftijd: 8+

© Marjo, 18 december 2016


Lees de reacties op het forum en/of reageer: