Ian McEwan
Zaterdag
Een soortgelijk verhaal als 'Enduring love'? Misschien, maar toch ook weer totaal anders. Wat ik de kern van het verhaal vond, dat werd gezegd door Henry's zoon:
"als we in het groot praten, over de politieke toestand, de opwarming van de aarde, de wereldarmoede, dan ziet alles er echt vreselijk uit, niets om naar uit te kijken. Maar als ik in het klein denk, in close-up-je weet wel, aan een meisje dat ik net heb leren kennen, of dat nummer dat we met Chas gaan doen (opm: Theo, de zoon, speelt in een band), of snowboarden volgende maand, dan ziet het er geweldig uit. Dat wordt dus mijn motto: denk klein."
Als de zaterdag begint is er voor het 'denk-klein' kringetje nog geen wolkje aan de lucht. Dat verandert allengs, en is onontkoombaar. Onontkoombaar, het is het 'het lot'. Zoals we op de achtergrond meekrijgen dat ook wat betreft het 'denk-groot' de oorlog in Irak onontkoombaar is, dat terroristen er nu eenmaal zijn en zullen blijven. En zoals McEwan ergens ook zegt: was het eeuwen geleden niet hetzelfde? Op andere schaal natuurlijk, maar toch: altijd al hebben fanatiekelingen die ergens rotsvast in geloofden er geen been in gezien om andersdenkenden uit te roeien.
En dan loopt de zaterdag uit op chaos: zijn kleine wereld wordt op zijn kop gezet. Terwijl in de grote wereld de dreiging met een sisser afloopt, wordt het kleine wereldje van de familie Perowne de dreiging groter en groter. Iedere beweging van iedere betrokkene wordt vermeld, zoals het waargenomen wordt door Henry, die tegelijk alles analyseert, en probeert te begrijpen. De conclusie is niet bepaald alledaags, maar volgens mij net zo onontkoombaar.
ISBN 9061697476 | Hardcover | 328 pagina's | Uitgeverij De Harmonie | 2005
© Marjo, maart 2006