Gabriel García Márquez
Herinnering aan mijn droeve hoeren
'Voor mijn negentigste verjaardag wilde ik mezelf trakteren op een waanzinnige liefdesnacht met een jonge maagd' is de openingszin. De "ik" is volgens eigen zeggen "Een lelijke, verlegen en anachronistische man die al veertig jaar lang 'nieuwsopblazer' is. Een heel klein mannetje, zonder verdiensten of roem, die niets na te laten zou hebben aan diegene die hem overleven als de feiten er niet waren geweest die ik hier zo goed mogelijk zal vertellen ter nagedachtenis aan mijn grote liefde."
Hij woont in zijn ouderlijk huis tussen zijn boeken en de pianola, meer heeft hij niet nodig. Hij schrijft wekelijks zijn stukjes voor de krant zo ook de dag van zijn negentigste geboortedag. Maar... ineens dacht hij "daar komen mijn negentig jaren aan" en deze gedachte maakte dat hij besloot Rosa Cabarcas te bellen, de eigenares van een clandestien huis. Vroeger was hij een goede klant daar maar nu heeft hij haar twintig jaar niet meer gezien of gesproken.
Het enige wat hij zegt is :"Vandaag dan". Zij moet voor een maagd zorgen en wel dezelfde dag (hij is immers 90, je weet maar nooit). Rosa belooft hem terug te bellen en dan is het wachten, wachten, wachten. Eindelijk gaat de telefoon, ze heeft een veertienjarige maagd gevonden. Klokslag tien uur moet hij er zijn. Hij knapt zich op, trekt zijn wit linnen pak aan en gaat op pad.
Rosa ontvangt hem en leidt hem naar de kamer van het meisje. Zij ligt naakt te slapen door de broom en valeriaan die Rosa haar gegeven heeft. Hij vindt het meisje prachtig: 'Die nacht ontdekte ik wat een onwaarschijnlijk genot het was om het lichaam van een slapende vrouw te bekijken zonder de drang van de begeerte of de hindernissen van de gêne.'
Er gebeurt dus helemaal niets die nacht. Hij kijkt alleen maar naar het slapende meisje en gaat 's ochtends weg en geeft een kus op haar voorhoofd ten afscheid. Vele nachten volgen en al die nachten gebeurt er niets maar in zijn hoofd wel. Hij heeft vele vrouwen genoteerd in zijn boekje "Herinnering aan mijn droeve hoeren" met wie hij een (altijd betaalde) nacht doorgebracht heeft maar deze nachten met het slapende meisje zijn uniek. Zij is zijn grote liefde. Zij is dag en nacht in zijn gedachte, hij blaast geen nieuws meer op maar begint columns te schrijven over liefde en verliefdheid met groot succes. Hij fietst al luid zingend door de straten. "Alsof hij Caruso zelf was'.
Door dit verhaal heen geweven zijn de beschouwingen van hemzelf, over zijn ouder wordend lichaam, wat echter met de nodige humor en optimisme beschreven wordt. Hij vertelt laconiek over de pijntjes waaraan hij gewend is geraakt, over zijn lijf en het feit dat hij nooit mooi is geweest dus waarom treuren over ouder worden? De ontmoetingen met Rosa zijn prachtig beschreven. Beiden weten dat ze ouder zijn geworden, dat het bruisende verdwenen is maar beiden accepteren ze dat en leven hun leven naar hoe ze zich voelen, niet naar hun leeftijd. De lichte melancholie en ironie maken het juist zo mooi. Kortom een aanrader dit boekje.
ISBN 9029076070 | Gebonden | 128 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | november 2004
Oorspronkelijke titel: Memoria de mis putas tristes Vertaler: Mariolein Sabarte Belacortu
© Dettie, maart 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Herinnering aan mijn droeve hoeren
Het concept van het verhaal is heel bijzonder: een jonge man van negentig (ik denk dat je het werkelijk zo mag stellen, want in zijn hoofd is hij nog helemaal niet oud en hij verbaast zich vaak genoeg over zijn leeftijd) besluit om voor zijn verjaardag nog eens een wilde nacht door te brengen met, jawel, een maagd.
De eigenares van het bordeel waar hij vaste klant was (hij heeft een hele geschiedenis met hoeren achter de rug) vind voor hem een meisje dat aan zijn eisen zou kunnen voldoen. De aanblik van het meisje doet voor hem een nieuwe wereld opengaan: hij wordt tot over zijn oren verliefd op het jonge ding dat in slaap op hem ligt te wachten. Hij besluit niets te doen en kijkt alleen maar naar haar, om dan naast haar in slaap te vallen. Zo gaat het een paar keer, en telkens voelt hij zijn liefde dieper worden.
Als columnist schrijft hij over haar, en de liefde die uit zijn pen vlamt, bezorgt hem ineens een trouwe schare vertederde lezers, die zich helemaal herkennen in zijn woorden. Elke letter die hij op papier zet, is ter hare ere, ook al weet hij nauwelijks wie ze is, en ook al hebben ze de liefde niet bedreven.
Dit is de achtergrond van het verhaal, maar eigenlijk gaat het over de man zelf, over zijn visie op het leven, een visie die gerijpt is door de jaren heen, over zijn relatie tot de wereld die hem omringt en die tot uiting komt in de gesprekken die hij met andere personages heeft. Hij is een beetje eigenzinnig, op het randje van excentriek, maar zijn kijk is onnoemelijk verfrissend en eigenlijk hartverwarmend.
Het is een boekje dat waarheden verkondigt en tegelijkertijd volledig pretentieloos is. Het is een boekje dat je op een zonnige dag in mij op je terras in één ruk uit kan lezen, of ’s avonds in bed, diep onder de lakens, zonder ooit de behoefte te voelen om het pareltje weg te leggen, tenzij misschien om de prachtige zinnen even te laten bezinken. Een heerlijk boek…
ISBN 9029076070 | Gebonden | 128 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | november 2004
Uit het Spaans vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu
© Elvira, mei 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer: