Liefde in tijden van cholera
Gabriel García Márquez

‘Liefde in tijden van cholera’ verscheen voor het eerst in 1985 (en werd ondertussen ook verfilmd), en verhaalt het leven van Florentino Ariza en Fermina Daza. Florentino’s liefde voor deze dame uit een hogere klasse (we laten het verleden van haar vader hier voor de gemakkelijkheid maar even buiten beschouwing) wordt echter afgewezen, wat hem er echter niet van weerhoudt, te blijven wachten op de dood van haar echtgenoot, Juvenal Urbino, die het in Parijs tot arts van een nieuwe lichting geschopt heeft. En geduld is een mooie deugd. Hij gebruikt zijn wachttijd om het verder te schoppen op de sociale ladder. Dat hij daarbij heel wat erotische watertjes doorzwemt, maakt deel uit van zijn groei. Innerlijk blijft hij Fermina immers altijd trouw. En dit terwijl zij en Juvenal een eeuwige strijd moeten voeren om elkaar niet te verliezen. Hoe het boek tenslotte eindigt, ga ik jullie nu niet verklappen.

De auteur heeft met dit boek weer een monument neergezet, dat tot de laatste regel het lezen meer dan waard maakt. Een diep inzicht in zijn personages, waarin verheven liefde gecombineerd wordt met soms liederlijke uitspattingen, houdt de lezer van de eerste bladzijde in zijn greep, om hem niet meer te lossen. De schrijfstijl doet soms wat stroef aan, wat laat vermoeden dat er aan de tekst heel wat geschaafd is. Maar poëtisch wordt de tekst nergens. Soms lijkt het ook een simpele beschrijving van opeenvolgende gebeurtenissen met weinig diepgang. Dat dit het boek misschien wat minder leesbaar laat overkomen, doet niets af aan de kwaliteiten ervan. Schijn bedriegt ook hier wel eens.

Tegen de achtergrond van het leven van de drie belangrijkste personages (er zijn er nog verschillende anderen, die het etiket hoofdpersonage verdienen, zoals bijvoorbeeld de moeder van Florentino) wordt de geschiedenis vertelt van het Zuid-Amerika in volle overgang van negentiende naar twintigste eeuw, een tijdperk waarin nog heel wat cholera-epidemieën woedden. Vandaar trouwens ook de titel van het boek.


Wie zich bij het woordje ‘liefde’ in de titel verwacht aan een goedkoop stationsromannetje, komt bedrogen uit. Een meeslepend verhaal, dat men bijna als het ware kan ruiken, dat is de wereld van ‘Liefde in tijden van cholera’. Men bekijkt als het ware een menselijke leefwereld, heel ver van ons vandaan, zowel in tijd als in ruimte, door een vergrootglas. Hierbij komen grote thema’s als leven en dood, liefde, het onomkeerbare noodlot samen in de dramatis personae van de roman.

Een kanjer van een aanrader.

ISBN 9789029088657 | Paperback | 512 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | mei 2012
Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu

© Lezer100, 21 juni 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Herinnering aan mijn droeve hoeren
Gabriel García Márquez

Een klein juweeltje van 128 pagina's.

'Voor mijn negentigste verjaardag wilde ik mezelf trakteren op een waanzinnige liefdesnacht met een jonge maagd' is de openingszin. De "ik" is volgens eigen zeggen "Een lelijke, verlegen en anachronistische man die al veertig jaar lang 'nieuwsopblazer' is. Een heel klein mannetje, zonder verdiensten of roem, die niets na te laten zou hebben aan diegene die hem overleven als de feiten er niet waren geweest die ik hier zo goed mogelijk zal vertellen ter nagedachtenis aan mijn grote liefde."

Hij woont in zijn ouderlijk huis tussen zijn boeken en de pianola, meer heeft hij niet nodig. Hij schrijft wekelijks zijn stukjes voor de krant zo ook de dag van zijn negentigste geboortedag. Maar... ineens dacht hij "daar komen mijn negentig jaren aan" en deze gedachte maakte dat hij besloot Rosa Cabarcas te bellen, de eigenares van een clandestien huis. Vroeger was hij een goede klant daar maar nu heeft hij haar twintig jaar niet meer gezien of gesproken.

Het enige wat hij zegt is :"Vandaag dan". Zij moet voor een maagd zorgen en wel dezelfde dag (hij is immers 90, je weet maar nooit). Rosa belooft hem terug te bellen en dan is het wachten, wachten, wachten. Eindelijk gaat de telefoon, ze heeft een veertienjarige maagd gevonden. Klokslag tien uur moet hij er zijn. Hij knapt zich op, trekt zijn wit linnen pak aan en gaat op pad.
Rosa ontvangt hem en leidt hem naar de kamer van het meisje. Zij ligt naakt te slapen door de broom en valeriaan die Rosa haar gegeven heeft. Hij vindt het meisje prachtig: 'Die nacht ontdekte ik wat een onwaarschijnlijk genot het was om het lichaam van een slapende vrouw te bekijken zonder de drang van de begeerte of de hindernissen van de gêne.'

Er gebeurt dus helemaal niets die nacht. Hij kijkt alleen maar naar het slapende meisje en gaat 's ochtends weg en geeft een kus op haar voorhoofd ten afscheid. Vele nachten volgen en al die nachten gebeurt er niets maar in zijn hoofd wel. Hij heeft vele vrouwen genoteerd in zijn boekje "Herinnering aan mijn droeve hoeren" met wie hij een (altijd betaalde) nacht doorgebracht heeft maar deze nachten met het slapende meisje zijn uniek. Zij is zijn grote liefde. Zij is dag en nacht in zijn gedachte, hij blaast geen nieuws meer op maar begint columns te schrijven over liefde en verliefdheid met groot succes. Hij fietst al luid zingend door de straten. "Alsof hij Caruso zelf was'.

Door dit verhaal heen geweven zijn de beschouwingen van hemzelf, over zijn ouder wordend lichaam, wat echter met de nodige humor en optimisme beschreven wordt. Hij vertelt laconiek over de pijntjes waaraan hij gewend is geraakt, over zijn lijf en het feit dat hij nooit mooi is geweest dus waarom treuren over ouder worden? De ontmoetingen met Rosa zijn prachtig beschreven. Beiden weten dat ze ouder zijn geworden, dat het bruisende verdwenen is maar beiden accepteren ze dat en leven hun leven naar hoe ze zich voelen, niet naar hun leeftijd. De lichte melancholie en ironie maken het juist zo mooi. Kortom een aanrader dit boekje.

ISBN 9029076070 | Gebonden | 128 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | november 2004
Oorspronkelijke titel: Memoria de mis putas tristes  Vertaler: Mariolein Sabarte Belacortu

© Dettie, maart 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Herinnering aan mijn droeve hoeren
Gabriel García Márquez

Al met “liefde in tijden van cholera”, had Márquez me helemaal vast. Toen ik deze titel zag opduiken op de site, kon ik niet anders dan naar de bibliotheek snellen om het boek te ontlenen.

Het concept van het verhaal is heel bijzonder: een jonge man van negentig (ik denk dat je het werkelijk zo mag stellen, want in zijn hoofd is hij nog helemaal niet oud en hij verbaast zich vaak genoeg over zijn leeftijd) besluit om voor zijn verjaardag nog eens een wilde nacht door te brengen met, jawel, een maagd.
De eigenares van het bordeel waar hij vaste klant was (hij heeft een hele geschiedenis met hoeren achter de rug) vind voor hem een meisje dat aan zijn eisen zou kunnen voldoen. De aanblik van het meisje doet voor hem een nieuwe wereld opengaan: hij wordt tot over zijn oren verliefd op het jonge ding dat in slaap op hem ligt te wachten. Hij besluit niets te doen en kijkt alleen maar naar haar, om dan naast haar in slaap te vallen. Zo gaat het een paar keer, en telkens voelt hij zijn liefde dieper worden.
Als columnist schrijft hij over haar, en de liefde die uit zijn pen vlamt, bezorgt hem ineens een trouwe schare vertederde lezers, die zich helemaal herkennen in zijn woorden. Elke letter die hij op papier zet, is ter hare ere, ook al weet hij nauwelijks wie ze is, en ook al hebben ze de liefde niet bedreven.

Dit is de achtergrond van het verhaal, maar eigenlijk gaat het over de man zelf, over zijn visie op het leven, een visie die gerijpt is door de jaren heen, over zijn relatie tot de wereld die hem omringt en die tot uiting komt in de gesprekken die hij met andere personages heeft. Hij is een beetje eigenzinnig, op het randje van excentriek, maar zijn kijk is onnoemelijk verfrissend en eigenlijk hartverwarmend.
Het is een boekje dat waarheden verkondigt en tegelijkertijd volledig pretentieloos is. Het is een boekje dat je op een zonnige dag in mij op je terras in één ruk uit kan lezen, of ’s avonds in bed, diep onder de lakens, zonder ooit de behoefte te voelen om het pareltje weg te leggen, tenzij misschien om de prachtige zinnen even te laten bezinken. Een heerlijk boek…

ISBN 9029076070 | Gebonden | 128 pagina's | Uitgeverij Meulenhoff | november 2004
Uit het Spaans vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu

© Elvira, mei 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer: