Franca Treur

Toon alleen recensies op Leestafel van Franca Treur in de categorie:
Franca Treur op internet:

 

Dorsvloer vol confetti Dorsvloer vol confetti


Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen na alle lovende berichten over dit boek maar het viel mij tegen. Het leest vlot weg en het is zeker niet slecht maar ik had meer verwacht.
Is het omdat na de hype over het boek 'Knielen op een bed violen' van Siebelink de boeken over gezinnen die strengelovig zijn erg populair zijn geworden dat dit boek, en andere boeken met dit onderwerp, zo geprezen worden? 


Franca Treur vertelt over een  meisje Katelijne die als middelste kind opgroeit tussen zes broers in de jaren tachtig/negentig van de vorige eeuw. Ze woont op een beetje afgelegen boerderij en heeft weinig contact met haar klasgenoten uit het dorp. Ze stinkt een beetje vinden zij, bovendien is Katelijne streng gelovig, ze mag niet veel en moet 's zondags naar de kerk, 's winters twee keer en 's zomers drie keer. Met haar altijd drukke moeder wil  het contact niet erg lukken, als moeder al eens tijd heeft dan besteed ze dat aan haar tuin, dat is haar lust en leven.
Gelukkig woont oma naast hen en daar is Katelijne graag, de oma heeft altijd tijd voor haar en ze praten veel met elkaar ook al zijn oma's woorden doorspekt met bijbelteksten.
Het is een verhaal over een meisje dat langzamerhand vraagtekens gaat zetten bij bepaalde dingen zoals het geloof maar nog steeds alles wel aanvaardt zoals het gebracht wordt. Ze heeft nergens moeite mee hoewel ze wel graag wat meer aandacht, eens een aai over haar hoofd of een écht persoonlijk gesprek zou willen hebben. Ook haar seksuele gevoelens  beginnen te ontluiken, haar lichaam groeit en ze geneert zich daarvoor. Ze kijkt eens stiekem naar een pak maandverband dat onderin moeders kast ligt maar snapt niet goed wat iemand daar mee moet, voorlichting krijgt ze niet maar op een boerderij wordt vanzelf wel duidelijk waar de kindjes vandaan komen.
Als een broer het over kunstmatige inseminatie van de koeien heeft omdat de stier niet zoveel achter elkaar kan snapt ze ineens hoe het allemaal werkt.
Als haar broer moet trouwen weet ze ook waarom dat moeten is. Verbazingwekkend vond ik het vrij rustige gedrag van de zo enorm gelovige ouders na het vernemen van dit nieuws. In die tijd moet dat toch erg schandalig zijn geweest.
Maar alles wordt vrij afstandelijk beschreven, Katelijne praat over de moeder, de oma, de vader.
Zo leven de mensen ook met elkaar, ieder gaat zijn gang, de jongens moeten op de boerderij aanpakken en Katelijne helpt in en om het huis en als het even kan zit ze tot ergernis van de moeder te lezen. Die boeken zijn uiteraard gecontroleerd op geschiktheid. Televisie is uit den boze, evenals muziek. Ze is dan ook stomverbaasd dat haar ouders het  liedje Yellowsubmarine van de Beatles kennen. Volgens de dominee was dit een voorbeeld van muziek waar niet naar geluisterd moest worden.
Dankzij het strenge geloof en het wonen buiten het dorp groeit Katelijne een beetje wereldvreemd op, maar ze is niet opstandig. Het verhaal kabbelt eigenlijk een beetje voort en dan is het boek uit en vraag je je af wat nu zo bijzonder is. Het is een verhaal over een gelovig boerengezin zoals er, zeker in die tijd, zoveel waren, een verhaal van een meisje dat daar opgroeit, er gebeuren geen echt schokkende dingen, het zet je niet aan het nadenken... wat moet je er eigenlijk mee?
Dit soort verhalen heb ik vroeger veel gelezen maar toen werden het streekromans genoemd. Het enige verschil tussen een streekroman en dit is dat het door een kind verteld wordt.

Wat misschien echt mooi genoemd kan worden is de symboliek van de confetti, gemaakt uit stichtelijke blaadjes. De letters en woorden vallen op de grond, worden door elkaar gegooid en waaien de deur uit...


De schrijfster vertelt in eeninterview dat ze opgegroeid is in een dergelijk gezin en nu niet meer op die manier gelooft.
"Toch houd ik ontzettend veel van de wereld die ik beschrijf. Het is mijn wereld. De tale Kanaäns is mij even dierbaar als het Zeeuws. Tegelijk besef ik dat ik iets heel wezenlijks, het geloof, niet deel met mijn familie. Dat maakt me tot een buitenstaander. De ironie wil dat ik dat ook ben in mijn huidige vriendenkring. Als ze uit een soort jeugdsentiment een film van vroeger gaan kijken of popmuziek uit hun puberjaren draaien, dan heb ik daar niets mee. Ik blijf een eenling.” (Lachend:) „Maar dat is goed voor het schrijverschap.”

Al met al vind ik het een aardig boek maar meer ook niet. Ik zal het niet afraden maar ook niet aanraden.


ISBN 9789044610239 | Paperback | 219 pagina's | Uitgeverij Prometheus | oktober 2009

© Dettie, 25 maart 2010


Lees de reacties op het forum en/of reageer: