Erna Schröder
Spoel mij schoon
Erna Schröder
'Niemand die me hier hoort of ziet . Als het moet gebeuren, dan nú. Zég het.
Spoel mij schoon! Maak mij nieuw!’
Twee mannen, ooit studiegenoten, ontmoeten elkaar weer na ruim vijfentwintig jaar in de spreekkamer van de verteller. Dat is Arthur, psychiater van beroep. Victor, neurochirurg, komt met het dringende verzoek naar hem te luisteren. Arthur heeft er helemaal geen zin in, hij heeft na een lange dag genoeg aan zijn eigen besognes: zijn hond, die àlles voor hem is, is namelijk in een onbewaakt moment de deur uitgeschoten en niet meer teruggekomen. Arthur zoekt hem al ruim drie maanden, en wil ook nu weer een rondje gaan doen. Maar dan zit Victor daar.
‘Ik wou dat ik niet gekomen was.’
Ja, dat wenste ik ook. Het was een lange dag geweest, ik had de dossiers
gesloten en was alleen nog voor een paar cliënten die avond en nacht
bereikbaar. Toen zag ik de sporen: zijn ongeschoren kin, de onuitgeslapen
blik in zijn ogen het overhemd dat verfomfaaid om zijn lijf hing.
‘Maar je moest wel,’ zei ik. ‘Iets dwong je daartoe.’
Victor laat zijn gehavende voet zien, waar geen tenen meer aan zitten, en vertelt hoe die voet symbool staat voor de demonen uit het verleden die hem maar blijven achtervolgen. Iedere ochtend gaat hij met zijn snelle auto naar de kust en rijdt in volle vaart over de duinweg, in een poging zijn nachtmerries te verdrijven. Maar die ochtend werd er een onverwachte patiënte op de operatietafel gelegd, een vrouw die ook Arthur nog kent: Hélène van der Wereld. Met deze vrouw blijkt Victor een soort samenwerking gehad te hebben in de jaren ’80. Zij was als fotografe in Palestina en Victor was als arts meegegaan. De ellende die ze daar gezien hebben, achtervolgt Victor nog steeds. En nu is Hélène, die altijd oorlogsgebieden is blijven bezoeken en fotograferen, zijn patiënte. Ze is in kritieke toestand. Beide mannen zijn eenzaam en alleen, ieder op een heel andere manier. De gesprekken die ze voeren confronteren hen allebei met de situatie, van vroeger en van nu.
Deze gesprekken vormen het merendeel van deze indrukwekkende roman. Er zijn ook herinneringen van Arthur, en terwijl hij in zijn achterhoofd nog steeds de hoop heeft dat hij Mus terug zal vinden, vertelt Victor over zijn hoop en verwachtingen, terwijl Hélène nietsvermoedend op de intensive care ligt. De kern is het verhaal van Sabra en Shatila. Dat waren gevangenkampen voor Palestijnse vluchtelingen, waar zich in 1982 een drama afspeelde, dat een
onbekend aantal slachtoffers kostte, men weet nog steeds niet of het er 700 of 3500 waren.
De gebeurtenis is in september herdacht.
Ik was er even stil van…je zou het alleen al van het verhaal van de kampen zijn, maar de manier waarop Erna Schröder het heeft opgeschreven is er zeker ook debet aan.
ISBN 9789491535031 | Paperback | 175 pagina's | NAU|Nederlandse Auteurs Uitgeverij | september 2012
© Marjo, 28 november 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
