Dimitri Verhulst
De kamer hiernaast
Toch: vaderdag komt er aan, en al ligt zijn vader in het ziekenhuis na een maagoperatie:
"Toch horen vaders gevierd te worden. Ziek of niet ziek. Ook mijn vader hoorde gevierd te worden. Hij vooral. Omdat hij werkte. Voor vrouw en kind. Als postbode door weer en wind. Brenger van liefdesparolen, belastingen en pensioenen. Mijn vader zwoegde de kloten van tussen zijn benen om zijn gezin de kost te geven. Om de pot iets te laten schaffen wat ik tien tegen één niet door mijn strot kreeg. Zoals prei bijvoorbeeld. Hij labeurde opdat we niet in onze blote piezewiet op straat hoefden. Om het keukengerei dat in een bui werd stukgesmeten te vervangen; het gebeurt in de beste huishoudens. Een woord van dank was daar op zijn plaats. Hij die werkt voor vrouw en kind en wordt bemind: 't is vader!"
Als zijn moeder weg is en zijn vader steeds meer gaat drinken, gaat Dimitri naar een internaat, waar hij door zijn onverzorgde uiterlijk en zijn tegendraadse gedrag een buitenbeentje is. Hij is er dus niet rouwig om als hij eraf gestuurd wordt als blijkt dat zijn vader de rekeningen niet betaalt.Maar zijn verdere leven is ook geen succes:
"Al spoedig bleek dat ik geen talent had om pralines in een doos te mikken, kilometers textiel door een strijkmachine te jagen, stopcontacten te verpakken. Ik bediende benzinepompen, bracht pizza's aan huis en verkocht Big Macs. Alles tot groot ongenoegen van mijn respectievelijke werkgevers die mijn twee linkerhanden telkenmale vol ontslagbrief stopten."
Het is een somber boekje, maar de stijl van Verhulst brengt menige glimlach teweeg, tot en met het vrij tragische titelverhaal, waarin hij ongeduldig zit te wachten tot in de kamer hiernaast zijn beste vriendin en zijn beste vriend klaar zijn met hun vrijpartij...
Dimitri Verhulst debuteerde in 1999 met de verhalenbundel De kamer hiernaast. Sindsdien heeft hij heel verschillende paden bewandeld. Voor zijn tweede boek Niets, niemand en redelijk stil ontwikkelde hij een bijzondere, extreem literaire stijl. Daarna maakte hij een bocht van (minstens) 90° en schreef een tragikomische voetbalroman, De verveling van de keeper. In 2003 liet hij zich door het Vlaamse literaire tijdschrift Deus ex Machina opsluiten in het Asielcentrum van Arendonk. Wat hij daar zag, levend tussen de asielzoekers, leidde tot Problemski Hotel: weliswaar fictie, maar dan fictie waar de harde realiteit bovenop is gaan zitten. Spek naar Verhulsts bek. Zijn taalgebruik is direct. Humor is er ook, nogal wrang en cynisch, maar zeker aanwezig.
(Bron:www.abc2004.be)
ISBN 9025414079 | Hardcover | 144 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | april 1999
© Marjo, april 2005
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
