De helaasheid der dingen
Dimitri Verhulst

In zijn zesde roman gaat Dimitri Verhulst op autobiografische toer. De hoofdpersoon heet tenminste net als de schrijver, maar ik mag hopen dat hij niet zijn eigen jeugd beschrijft. Het speelt in Reetverdegem, een dorp bij Aalst.
Ergens beschrijft hij hoe nieuwe "import" de bewoners van Reetverdegem bekijkt.

"Zij hebben zich geen enkele maal aan ons voorgesteld als zijnde onze nieuwe buren, bezochten onze feesten noch onze kroegen, namen nergens aan deel. Ze bleven weg van onze kermissen, zetten hun geld veilig op de bank en dropten het niet, als wij, in de spaarkas van het café tot we voldoende bij elkaar gepot hadden om de opbrengst op een veel te korte avond in één keer te verbrassen. Je zag hen bedenklijk naar ons kijken wanneer wij geheel traditioneel bezopen wederkeerden van een kaatswedstrijd, of angstig naar binnen hollen wanneer wij onze overspelige vrouwen in het kruis trapten of een deel van het meubilair op de straatstenen keilden. Maar had men over ons een televisieserie gemaakt, dan zouden zijn daar wel geamuseerd naar gekeken hebben."

Dit stukje is tekenend voor de toon in het boek: cynisch tot sarcastisch, ik hoor de hoon in de stem van Verhulst (ik heb hem mogen ontmoeten, jaren geleden, toen vertelde hij overigens ook over zijn asociale familie). Het zal mede zijn doordat die stem in mijn hoofd klonk, toen ik het boek las, waardoor het zo'n indruk gemaakt heeft. Niet zozeer de belevenissen van het asociale gezin of de sfeer in een Vlaams dorpje. Er klinkt ook weemoed in de verhalen, en mededogen ten aanzien van zijn grootmoeder, die hem bij gebrek aan moeder toch grotendeels heeft grootgebracht. Aan zijn vader, die een dappere poging waagde om van de alcohol af te komen.
Het is niet na te vertellen dit boek, je moet het proeven...

ISBN 9025427731 | Paperback | 206 pagina's | Uitgeverij Contact | 2006

© Marjo, februari 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer: