Arjen Lubach

Toon alleen recensies op Leestafel van Arjen Lubach in de categorie:
Arjen Lubach op internet:

 

Magnus Magnus




‘Wat ik het meest had gemist sinds Caro weg was, waren de momenten die zich tegelijkertijd het moeilijkst en simpel lieten omschrijven. De momenten om vijf uur ’s morgens, als het al half licht was geworden en ik slaapdronken uit bed stapte, de trap af liep, naar het toilet ging, even de keuken in liep en zag waar de zon op zou komen als we maar bleven ademen, terwijl ik luisterde naar de vogels in de binnentuinen en ik heel stil even stilstond, heel even alleen was, met mijn blote voeten op het hout in de gang. En dat het allemaal goed was, omdat ik zeker wist dat wanneer ik de trap weer op liep en de donkere slaapkamer binnen zou gaan, dat ik in bed zou gaan liggen en er een onbewuste zicht zou klinken uit het lichaam dat er al lag, en dat dat lichaam zich zou omdraaien en haar benen over mijn benen zou slaan, een arm op mijn borst leggen, zonder wakker te worden, zonder iets te zeggen, haar neus in mijn hals zou steken en dat het lichaam weer verder zou slapen.’


Merlijn schrijft toneelstukken en kan daar wel van rondkomen, maar een echte kaskraker heeft hij nog niet geschreven. Zijn vriendin Caro gaat bij hem weg.  ‘Het was steeds zo hetzelfde,’ zegt ze.
Merlijn is altijd degene die te vroeg op een afspraak is, altijd degene die wacht op de ander, tot er iets gebeurt. En dat is niet te wijten aan zijn lichamelijke conditie, al heeft hij al sinds zijn jeugd epileptische aanvallen waardoor hij stukken tijd kwijtraakt. Een kwaal die zijn leven dan wel beperkt en misschien bepaald heeft, maar toch... Hij is een loser en dat weet hij:

‘Het was zo ongeveer het tegenovergestelde van hoe ik door de wereld kruip: in de ruimtes die me geboden worden, waar niemand anders is. Ik praat in de lege minuten, als anderen zwijgen. Ik adem de lucht in die anders toch door niemand geademd zou worden.’


Als Caro bij hem weg is gegaan begeeft hij zich een periode niet onder de mensen.
Het is een vreemd telefoontje dat hem opschrikt. Zijn creditcardmaatschappij belt:  kloppen de uitgaven die hij met zijn creditcard heeft gedaan? In Zweden, in een pretpark?
‘Was u dat?’
‘Ja,’ zei ik. ‘Dat was ik’.’


Op dit punt in zijn leven maakt het allemaal niets meer uit. Hij neemt een besluit en gaat naar Zweden. Op zoek naar degene die zijn voorschot voor een nieuw toneelstuk aan het opsouperen is. Terwijl hij terugdenkt aan het verleden, met en zonder Caro, dwaalt hij door Stockholm, ontmoet mensen, en vindt een ingenieuze manier om de dief te betrappen. Hij verwacht niet dat het werkt, maar dat doet het wel. Wat volgt is een bizar avontuur, dat zijn tentakels in alle richtingen uitslaat.

Een boek dat je in één adem uit wil lezen. Arjen Lubach weet hoe hij een karakter neer moet zetten, hoe hij de details van een verhaal zodanig doseert, dat je als lezer nieuwsgierig blijft. En de prachtige vergelijkingen die hij in zijn verhaal verwerkt. Een prachtig geschreven verhaal, waarin je een heimwee proeft, en waar humor niet ontbreekt, en dat daarom smaakt naar meer.

‘Alleen maar nieuwe mensen. C.  verdrong de rest, legde alle andere voorwerpen in een lade, waar je rommeltjes verzamelt die je anders nergens kwijt kunt en die je in een schoonmaakwoede een paar jaar later gewoon weggooit.’ (fig.)

‘In Amsterdam wurmde ik me die tweede zomer dat ik er woonde door het leven als een fan door een menigte om maar vooraan bij het podium te komen, terwijl ik geen flauw idee had wat er stond te spelen.’


ISBN 9057595249 | Paperback | 318 pagina's | Uitgeverij Podium | februari 2012

© Marjo, 03 juni 2013


Lees de reacties op het forum en/of reageer: