Magnus
Arjen Lubach

‘Wat ik het meest had gemist sinds Caro weg was, waren de momenten die zich tegelijkertijd het moeilijkst en simpel lieten omschrijven. De momenten om vijf uur ’s morgens, als het al half licht was geworden en ik slaapdronken uit bed stapte, de trap af liep, naar het toilet ging, even de keuken in liep en zag waar de zon op zou komen als we maar bleven ademen, terwijl ik luisterde naar de vogels in de binnentuinen en ik heel stil even stilstond, heel even alleen was, met mijn blote voeten op het hout in de gang. En dat het allemaal goed was, omdat ik zeker wist dat wanneer ik de trap weer op liep en de donkere slaapkamer binnen zou gaan, dat ik in bed zou gaan liggen en er een onbewuste zicht zou klinken uit het lichaam dat er al lag, en dat dat lichaam zich zou omdraaien en haar benen over mijn benen zou slaan, een arm op mijn borst leggen, zonder wakker te worden, zonder iets te zeggen, haar neus in mijn hals zou steken en dat het lichaam weer verder zou slapen.’

Merlijn schrijft toneelstukken en kan daar wel van rondkomen, maar een echte kaskraker heeft hij nog niet geschreven. Zijn vriendin Caro gaat bij hem weg.  ‘Het was steeds zo hetzelfde,’ zegt ze.
Merlijn is altijd degene die te vroeg op een afspraak is, altijd degene die wacht op de ander, tot er iets gebeurt. En dat is niet te wijten aan zijn lichamelijke conditie, al heeft hij al sinds zijn jeugd epileptische aanvallen waardoor hij stukken tijd kwijtraakt. Een kwaal die zijn leven dan wel beperkt en misschien bepaald heeft, maar toch... Hij is een loser en dat weet hij:

‘Het was zo ongeveer het tegenovergestelde van hoe ik door de wereld kruip: in de ruimtes die me geboden worden, waar niemand anders is. Ik praat in de lege minuten, als anderen zwijgen. Ik adem de lucht in die anders toch door niemand geademd zou worden.’

Als Caro bij hem weg is gegaan begeeft hij zich een periode niet onder de mensen.
Het is een vreemd telefoontje dat hem opschrikt. Zijn creditcardmaatschappij belt:  kloppen de uitgaven die hij met zijn creditcard heeft gedaan? In Zweden, in een pretpark?
‘Was u dat?’
‘Ja,’ zei ik. ‘Dat was ik’.’


Op dit punt in zijn leven maakt het allemaal niets meer uit. Hij neemt een besluit en gaat naar Zweden. Op zoek naar degene die zijn voorschot voor een nieuw toneelstuk aan het opsouperen is. Terwijl hij terugdenkt aan het verleden, met en zonder Caro, dwaalt hij door Stockholm, ontmoet mensen, en vindt een ingenieuze manier om de dief te betrappen. Hij verwacht niet dat het werkt, maar dat doet het wel. Wat volgt is een bizar avontuur, dat zijn tentakels in alle richtingen uitslaat.

Een boek dat je in één adem uit wil lezen. Arjen Lubach weet hoe hij een karakter neer moet zetten, hoe hij de details van een verhaal zodanig doseert, dat je als lezer nieuwsgierig blijft. En de prachtige vergelijkingen die hij in zijn verhaal verwerkt. Een prachtig geschreven verhaal, waarin je een heimwee proeft, en waar humor niet ontbreekt, en dat daarom smaakt naar meer.

‘Alleen maar nieuwe mensen. C.  verdrong de rest, legde alle andere voorwerpen in een lade, waar je rommeltjes verzamelt die je anders nergens kwijt kunt en die je in een schoonmaakwoede een paar jaar later gewoon weggooit.’ (fig.)

‘In Amsterdam wurmde ik me die tweede zomer dat ik er woonde door het leven als een fan door een menigte om maar vooraan bij het podium te komen, terwijl ik geen flauw idee had wat er stond te spelen.’

ISBN 9057595249 | Paperback | 318 pagina's | Uitgeverij Podium | februari 2012

© Marjo, 03 juni 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend
Arjen Lubach

Er zijn mensen die bijna alles aan het leven interessant vinden, maar ik heb  besloten ergens een grens te trekken.(-) Ondertussen sta ik in het kleine cirkeltje van dingen die ik interessant vind. Zo af en toe stapt er eens iemand bij me in het cirkeltje. Meestal is het Lotte, maar vaak blijft ook zij een paar meter verderop.'

De eerste zin is: 'Dit is het verhaal van mijn schuldgevoel'
Maar het boek is bijna uit voor de lezer te horen krijgt waarom de ik-persoon zich schuldig voelt. Benjamin zit in Kopenhagen het verhaal van zijn leven te schrijven. Het is het verhaal dat de lezer meekrijgt, en waarbij we af en toe teruggaan naar het heden. Flashbacks naar Spanje, en verder terug, naar zijn verleden en het verleden van zijn ouders vormen een geheel dat best lastig leest.

'Zoals de meeste verhalen kent dit verhaal grotere en kleinere schakels. Schakels die wanneer je ze weghaalt het verhaal in stukken zouden doen vallen en schakels die niemand ooit zou missen, hoe vaak het verhaal ook verteld wordt.'

Naast die schakels zijn er ook de lijstjes, zoals die eerste die voor op het boek staat: 'het lijstje van de mensen die ik ken die mijn moeder gekend hebben'. Dat zijn niet veel mensen! De oorzaak daarvan is dat Benjamins moeder al snel uit zijn leven verdwenen is. Toen ze stierf, stuurde ze hem naar haar broer, oom Otto, die de enige familie was. Benjamin was een kind, en had geen idee wat zijn komst betekende voor zijn oom. Als hij daar achter komt vertrekt hij naar Barcelona, waar hij lange tijd bivakkeert. Waar ook een groot deel van het verhaal speelt. Op een dag krijgt hij een briefje van Lotte dat ze binnenkort zal komen. Het brengt hem van zijn stuk, wat moet hij nu met het meisje dat bij hem is?

'In elke andere situatie had ik mijzelf in de badkamerspiegel goedkeurend toegeknikt wanneer er een meisje op mijn bed haar chocolade liet smelten, maar nu kwam het verleden op bezoek en zat het heden op mijn kamer. Dat kon niet goed gaan.'

'Ik verwachtte van dit meisje helemaal niets. Ik verwachtte dat ze verdween uit mijn herinnering op het moment dat ze de deur uit zou stappen. Er zijn meer mensen geweest die uit mijn herinnering zijn gestapt op het moment dat ze verdwenen. Zo werkt het.'

Lotte is een meisje dat 'een andere schakel' wordt genoemd. Hij leerde haar kennen toen hij bij oom Otto woonde. Het blijft lang onduidelijk of haar rol uiteindelijk een belangrijke rol is. Zolang ze beiden nog kind zijn, is zij echter naast oom Otto de enige persoon van betekenis. Zijn eerste grote liefde. Maar net als zijn moeder verdween ook zij. Haar briefje dat hij ontvangt in Barcelona brengt hem terug in de tijd. Zal ze komen? En wat betekent dat dan voor Benjamin?
De lezer weet dan nog niet waarom hij in Barcelona zit, en ook niet waarom hij later in Kopenhagen zijn verhaal zit te schrijven. Ik ga het ook niet verklappen.
Dit boek is een tragisch verhaal, maar wordt op een wrang-komische manier verteld. Dat maakt de schok des te groter. Het is een eenzame jongen, die Benjamin, een jongen die je hart raakt.

ISBN 9789041708120 | Paperback | 252 pagina's | Uitgeverij Maarten Muntinga | maart 2010

© Marjo, 11 september 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: