Stefan Boonen
Categorie: Recensies 6-9jr
Mammoet
over Theo, een van de beste jongens ooit
Het verhaal begint gewoon nu, op een vrijdag. Hierzo. Theo zit op een houten vlot van boomstammen. De krokodillen liggen lui te slapen op een zandbank, en de vogeltjes... Vliegen weg want er grauwt iets. Is het een boszwijn of een mammoet? Theo pakt gauw zijn pijl en boog, bang is hij niet, zegt hij tegen zichzelf. Hij ziet een enorme schaduw met dikke poten en een bobbelneus. En die schaduw maakt geluid! Is het toch de mammoet? Theo spant zijn boog... de schaduw komt dichterbij...
'Theo, het is vijf na acht. Kom uit bad.' Het is Nannie Beenhaar. De pijl heeft doel getroffen. Plop op haar voorhoofd, zoals altijd.
Nannie is Theo's oppas, zijn coach, zijn zwaardvechtpartner, zijn reken-, taal-, dans- en zanglerares, kortom, Nannie houdt Theo de hele dag bezig, ze volgt een strak schema, en leert Theo alles wat hij moet leren van zijn ouders, die hij overigens zelden ziet.
Theo's ouders zijn rijk. Zijn moeder is baas van een koekjesfabriek en zijn vader is een filmster. Sinds kort wonen Theo en zijn ouders in een huis met zesendertig kamers, in de garage staan vier auto's en zeven fietsen. Naast het huis is een groot zwembad en een tuinhuis met zolder, waar Theo graag komt. Het ontbreekt Theo materieel aan niets.
Maar eigenlijk is hij heel eenzaam, hij mist Ada. Aan haar vertelt hij alle spannende dingen die hij meemaakt. Want tijdens het middagdutje en 's avonds als Nannie naar huis is, begint de dag pas echt voor Theo. Elke middag ontsnapt hij uit het raam van zijn slaapkamer en rent dwars door de tuin, hup over het hek, het oerwoud en de oertijd in. Daar beleeft hij pas échte avonturen met de Ruigtalerstam en hun vijand de Kraggkaken... hij ziet heuse sabeltandkonijnen. Soms ziet hij een enome drol, van de mammoet. Elke keer is hij, drijfnat van het zweet, net op tijd terug voordat Nannie hem roept. Thuis tekent hij een sabeltandkonijn, voor Ada...
Maar 's avonds is het vaak écht spannend, ook dan verdrijft hij zijn eenzaamheid met avonturen in het oerwoud. Samen met een Ruigtalermeisje gaat hij op zoek naar de Mammoet, want zij weet waar hij is, zegt ze... en met zijn tweeën strijden ze tegen de akelige Kraggkaken. Maar heeft Nannie hem wel genoeg geleerd? Kan hij die vervelende Kraggkaken wel aan?
Uiteindelijk wordt het een best wel gevaarlijk, Theo doet wat hij kan, maar is het genoeg?
Natuurlijk kennen we Stefan Boonen van zijn vele prachtige boeken vol fantasierijke taal. Hij weet altijd zo beeldend te schrijven dat je de door hem gecreëerde karakters helemaal voor je ziet. Maar deze keer is het anders. We hoeven ons Theo, Nannie, de dieren en de krijgers niet voor te stellen, want ze worden weergegeven in het boek. Het hele verhaal is namelijk getekend in rood met zwart tinten, een beeldverhaal dus. Theo is een klein jongetje met een spits neusje, grote uitpuilende ogen en een flinke bos zwart haar. Nannie is een struise, stoere vrouw met een enorme kin.
Het verhaal zelf is razendsnel, humoristisch en fantasievol, maar er zit ook een zachtaardige en serieuze ondertoon in. Nannie is wel stoer en stipt maar ze blijkt ook een goed mens te zijn, die erg gek op Theo is. Zij begrijpt zijn avonturen en gaat er in mee. Heel ver in mee zelfs.
En wie is Ada? Waarom ziet Theo haar niet zo vaak?
Aanvankelijk moest ik wennen aan dit boek, ik miste de mooie taal van Stefan Boonen, ondanks dat zijn woordvindingrijkheid ook veelvuldig in dit boek voorkomt. Ik wist niet zo goed wat ik van het boek moest vinden, door de enorme vaart in het verhaal ontging het me soms waar het nu uiteindelijk om ging. Ik werd teveel afgeleid door de drukke, levendige afbeeldingen om alles helder voor ogen te krijgen. Het kon natuurlijk aan mijn stemming van dat moment liggen, het kon eraan liggen dat ik moeite heb om een verhaal in beelden te verwoorden.
Maar nadat ik het verhaal een paar keer gelezen en bekeken heb, lijkt het wel alsof het open is gebloeit. Je ziet steeds meer details en ontdekt hoe grappig en apart het verhaal eigenlijk in elkaar zit.
Dus uiteindelijk kan ik niets anders doen dan een dikke pluim geven aan de schrijver én tekenaar. Heel knap gedaan.
ISBN 9789462911710 | Hardcover | 107 pagina's | Uitgeverij De Eenhoorn | oktober 2016
Leeftijd: 8+
© Dettie, 31 maart 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Hier waakt oma
Het verhaal zelf is knotsgek. Het gaat over oma en haar kleinkinderen die weer een weekendje bij haar mogen logeren. Oma woont in het huis dat vroeger van een reus was. Hij heeft een tree van de trap stukgemaakt dus je moet goed opletten waar je loopt anders donder je 'in het zwart van de reus'. het grote bed van de reus staat er nog en daar slapen ze in. Maar eerst vertelt oma zoals altijd een verhaal dat soms eng, of vies of eng én vies is.
En als je hoofd nog niet moe is dan neemt oma je mee naar de dakgoot en vertelt ze over opa of de maan en soms zegt ze niet en zit je gewoon lekker te zwijgen.
Oma is oma en ze barst van de fantasie, ze geeft de kleinkinderen steeds een weekend om nooit te vergeten. Ze maakt alles lekker spannend, zelfs van het ontbijt weet ze iets bijzonders te maken, en als je dat niet leuk of lekker vindt dan is dat ook niet erg, want zo is oma. Haar jongste kleinkind (kleintje) vindt het bij oma wel heel leuk maar is ook nog een klein beetje bang voor de dingen die ze vertelt en doet.
Oma durft namelijk alles, ze loopt zomaar door de beek zonder schoenen aan, ze klimt in bomen 'en dan durven wij het ook' maar lukt het kleintje niet dan is het ook niet erg. Dan helpt oma hem gewoon. Oma weet alles en vertelt de kinderen dat die grote afdrukken in de modder van het boszwijn zijn... misschien kunnen ze hem vinden. Oma verzint het waar je bij staat, maar leuk en lekker griezelspannend is het ook!
Opa wordt tijdens zo'n weekend nooit vergeten. Zoals altijd gaat oma met de hele stoet kleinkinderen op avonturentocht naar het graf van opa en dan vertelt oma hem wat ze allemaal voor leuks gedaan hebben, dan weet opa dat ook tenminste. En daarna... gaan ze met z'n allen een ijsje kopen bij Helga met de groene tanden maar dan moet je wel betalen met knars en dat ligt op de bodem van het diepe meer waar het water bijna zwart is... En zo gaat het door tot ze jammer genoeg weer naar huis moeten.
En ook al zijn ze nog bij oma, oma mist ze allemaal nu al, zegt ze...
De, zwart met oranje gekleurde, afbeeldingen en de tekst gaan naadloos in elkaar over. Ze vormen een prachtig geheel. De afbeeldingen zitten, net als het verhaal, vol humor. Geweldig om te zien is ook de humeurige meneer Bordjes die met al zijn verbodsborden een grappig contrast vormt met de vrijgevochten, blije, vrolijke oma.
Bij het lezen en kijken hoor je de kinderen in gedachten al giechelen om die gekke, leuke, lieve, aparte, bijzondere en geweldige oma!
Chapeau voor zowel Stefan Boonen als Melvin (Wout Schildermans)
ISBN 9789058389695 | Hardcover | 88 pagina's | Uitgeverij De Eenhoorn | oktober 2014
Genoteerd op de Tiplijst Kinderjury 2015 | Leeftijd: 8+
© Dettie, 01 februari 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De jacht op Jozef Tentelaar
Ze wonen met zijn tweeën in Koffiehuis Tentelaar. Het huis is piepklein en heeft wielen en pedalen en een stuur. In het koffiehuis zelf, eigenlijk een hokje waar vader Tentelaar precies in past, wordt de lekkerste koffie die je ooit geproeft hebt gemaakt. Op woensdag en zaterdag kun je ook chocolademelk kopen, met schuim waarin papa Tentelaar de prachtigste figuurtjes tovert.
Moeder Annabella Victoria is weggegaan toen Jozef twee jaar was. Volgens papa hield ze teveel van Jozef en kon ze niet tegen het wonen in een stad. Mama is nu kapitein op een schip en stuurt twee keer per jaar een kaart naar Jozef. Al die kaarten hangen natuurlijk in Koffiehuis Tentelaar.
Mevrouw Elfrida, de schooldirectrice, vindt het koffiehuis maar vies en Jozefs' leven triest. Jozef kan 100 keer zeggen dat hij het fijn heeft bij papa, dat papa altijd leuk dingen bedenkt. Dat papa vindt dat je elke dag iets bijzonders moet doen - en lukt dat niet dan minstens één keer in de week. - Dat hij houdt van papa én het koffiehuis.
Maar mevrouw Elfrida luistert niet, ze houdt niet van bijzondere dingen. Kinderen moeten netjes zijn en naar school gaan en in een huis wonen. Ze praat met papa Tentelaar en stelt voor dat Jozef in het Vladdernaat gaat wonen, zodat hij een nette jongen zal worden en een goede opleiding krijgt. Natuurlijk wil papa niet dat Jozef daar gaat wonen ze hebben het veel te leuk samen.
Het Vladdernaat is van meneer Vlad, de rijkste man van de stad, hij heeft wel zeven fabrieken en 2 hotels, een gouden bed en nog wat dingen. Deze meneer Vlad heeft nu ook een raket laten bouwen en die vrijdag zal bekend worden wie daarmee naar de maan mag vliegen. Tot vaders eigen verbazing staat de naam van Marcel Tentelaar op het winnende briefje!
Marcel wordt bejubeld, hij is een held, maar 's avonds zegt hij tegen zijn zoon 'Ik ga niet echt hoor. [...] dacht je dat ik jou alleen zou laten? Dat kan toch niet. Kwibus.'
Maar alles loopt heel anders. Wat volgt is een prachtig, grappig, avontuurlijk, ontroerend verhaal over een vader en zoon, die stapelgek op elkaar zijn. Je snapt dat Jozef zoveel van zijn papa houdt want papa daalt steeds af naar zijn wereld. Jozef hoeft niet te voldoen aan al die vreemde regels van volwassenen. Hij mag kind zijn en papa is kind met hem, papa is de grote grappenmaker, papa verzint spannende avonturen, maar is gelijk Jozefs grote beschermer en levensleraar.
Papa is ook altijd eerlijk. Alles Tentelaar? vraagt Jozef dan als hij denkt dat papa zomaar wat verzint. En als papa knikt dan is het waar, maar soms is het leven niet uit te leggen. Als Jozef zijn vader iets vraagt waar geen antwoord op te geven is zegt vader Tentelaar zachtjes:
'Dat weet ik niet'.
'Dat weet je niet?'
'Nee'.
Het bleef even stil. 'Sorry. het is nu eenmaal zo', zei vader Tentelaar. Op fluistertoon ging hij verder. Dat het vaak leek alsof de wereld helemaal logisch was. En dat mensen, vooral grote mensen, precies wisten wat ze deden. Dat ze alles konden uitleggen. Dat ze over alles nadachten en dan verstandige beslissingen namen.
Volgens vader Tentelaar klopte dat niet.
Vaak deden mensen zomaar wat. Deden ze dingen die ze zelf ook niet begrepen. 'Ik ook', besloot hij. 'Snap je?'
Hiermee luidt vader Tentelaar zijn eigen beslissing in, die hij uit grote liefde voor zijn kind neemt. De beslissing is voor Jozef loodzwaar, het doet hem enorm pijn, maar uiteindelijk is Jozef de enige, juist omdat vader Tentelaar Jozef met heel zijn hart en ziel liefheeft, die precies begrijpt waarom vader die beslissing genomen heeft.
'Omdat hij dat graag wou... het is typisch Tentelaar.'
Dit is zo'n kinderboek dat je wilt bewaren en waar je later als volwassene vol liefde over praat. Een kinderboek zoals een kinderboek moet zijn. Vol vrolijkheid en grappen en fijne en bijzondere dingen maar ook ontroerend mooi.
Stefan Boonen laat de jonge lezer in zijn waarde, hij bereidt in zijn verhaal het kind wel voor met kleine zinnetjes en verwijzingen zodat het aanvoelt dat het niet aldoor vrolijk blijft en er iets moeilijks staat te gebeuren maar zakt niet af naar kinderlijke taal of vals sentiment.
Ook Jozef laat hij helemaal heel als hij het moeilijk heeft. Jozef wordt geen stakker, maar een jongen met gevoelens zoals gevoelens kunnen zijn. Met zijn enorme inlevingsvermogen weet Stefan Boonen deze door elkaar gesmeten emoties op zijn eigen mooie manier weer te geven om ons daarna samen met Jozef naar het fonkelende, ontroerend einde te leiden.
Een prachtig, liefdevol, indrukwekkend boek.
ISBN 9789022329863 | Hardcover | 169 pagina's | Uitgeverij Manteau | oktober 2014
Met mooie kleurrijke, toepasselijke illustraties van Tom Schoonooghe | Leeftijd: 9+
© Dettie, 04 december 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De Vindeling van Wammerswald
"Toen ze bij het Wapperstrand kwamen, was het meisje niet meer dood. Ze had haar koffer naar de oude wilg gesleept en haar jurk aan aan een tak gehangen.
Het was een meisje met donker krullend haar en een vrolijke brede mond. [...]
'Ahum!' deed agent Willy.
Het meisje keek om. 'O, hallo', zei ze.
Ze wreef haar ogen uit en hield haar hoofd scheef.
'Is er iets?' vroeg ze.
Mevrouw Kardoes grinnikte. 'Ik dacht dat je dood was', zei ze.
'Nee hoor, ik ben alleen maar nat.'
Agent Willy rechtte zijn rug. 'Zo, eh' zei hij streng.
Een meisje in haar ondergoed, zo 's morgensvroeg op het strand.
Hij wist niet of dat kon in Wammerswald."
Het meisje weet niet meer hoe ze heet. Alleen dat ze gisteren nog in een tentje zat en nu hier is. Ze heeft alleen een rood koffertje bij zich. Mevrouw Kardoes neemt haar mee en bakt pannenkoeken. Heel Wammerswald weet binnen de kortste keren dat er een meisje aangespoeld is en dat meisje heeft een hut gebouwd en daar woont ze nu. Ze vertelt dat haar moeder dood en haar vader kwijt is en dat ze bij tante Idaliek woonde, zij is De Ergste Tante van de Hele Wereld. Ze moest van die tante in een tentje in de tuin wonen en op een nacht regende het zo dat ze gauw wat spullen in haar rode koffertje stopte en op de koffer ging zitten, ze spoelde weg en spoelde weer aan op het Wapperstrand. De burgemeester vraagt 'Is dat de waarheid, kleine Vindeling? en vanaf die tijd heet het meisje Vindeling. Dokter Hendrik onderzoekt haar en verklaart dat Vindeling helemaal gezond is. Hij vindt dat de mensen van Wammerswald goed voor Vindeling moeten zorgen.
Vindeling vindt het heerlijk in Wammerswald. Iedereen is aardig tegen haar. Ze raakt bevriend met Mathilda, de dochter van de glazenwasser en ze vindt een baantje bij Grote Jos, de garagist van Wammerswald. Maar de burgemeester en de Denkraad hebben besloten dat Vindeling onderdak moet krijgen, ze moet bij iemand gaan wonen die als een vader... of moeder... of beide... voor haar zal zorgen.
Al gauw melden zich mensen zich kandidaat. De vrouw van de bakker wil wel een dochter na haar elf zonen, de dokter wil wel weer een kind in huis en Grote Jos vindt zo'n meisje om zich heen ook wel gezellig.
Maar niet iedereen is blij met Vindeling... Kan ze wel blijven? Ze zorgde wel voor een hoop gedoe met die beer uit het Wammerse woud. En waarom zoekt haar tante haar niet? En wat deed ze toen heer Waltz een pretpark wilde? En die keer dat het hele dorp in paniek was toen Vindeling verdwenen was... Willen de mensen uit Wammerswald wel zo'n meisje in hun dorp?
Opnieuw een heerlijk fantasievol verhaal van Stefan Boonen. Je blijft lezen tot het boek uit is. De bewoners van het dorpje hebben elk een heel eigen karakter en het is erg leuk om ze te leren kennen. Je moet bijna al bij voorbaat lachen als agent Willy er aan komt fietsen, wat zal hij nu weer te zeggen hebben in zijn eigen taaltje. Hij 'prut nogal vriemd' (praat nogal vreemd) En de burgemeester Meneer Santori, die zo graag plechtig spreekt, hoe zal hij aankondigen dat ze verzorgers voor Vindeling zoeken. En zal Willem, de zoon van de bakker, weer blozen als hij Vindeling ziet? En mevrouw Kardoes, die vlotte schipper (schipster zegt ze zelf), hoe zal ze omgaan met die rare heer Waltz?
Bij het verhaal over Vindeling en de Wammerswalders staan zeer bijzondere, gekleurde afbeeldingen, gemaakt door Tom Schoonooghe, die de sfeer van het boek uitstekend weergeven.
Al met al een geweldig leuk boek waar kinderen vast heel erg van gaan genieten.
ISBN 9789022325971 | Hardcover | 168 pagina's | Uitgeverij Manteau | maart 2011
Leeftijd: 7+
© Dettie, 04 april 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De Vindeling van Wammerswald
Je gaat gauw verder, en leest over een meisje van een jaar of tien dat op een koffer aanspoelt in Wammerswald. Het hele dorp staat op zijn kop. Wat moeten ze met dat vreemde kind? Al snel blijkt dat niet alleen de manier van arriveren vreemd is, het kind vertoont ook een erg eigenzinnig gedrag.
Agent Willy vindt het maar niks. Hij wil de indringer opsluiten of dan toch verjagen, zeker als ze hem aanrijdt met een tractor!
Bij de burgemeester, die moet bepalen wat er gaat gebeuren, stroopt hij zijn mouwen al op ‘zal ‘k moaken dat ze subiet verdwene is?’. Maar de burgemeester vindt het verhaal dat het kind vertelt over haar verleden te vreselijk voor woorden, en ze mag voorlopig blijven. Hij is degene die haar ‘Vindeling’ doopt, en omdat ze zegt dat ze haar naam niet meer wil horen, blijft ze zo heten.
De dokter verklaart haar gezond van lijf en leden en hij en zijn vrouw zijn een van de eerste kandidaten, als het er om gaat het meisje onderdak te bieden. Want ze moet toch ergens wonen, vinden de dorpelingen. De burgemeester heeft een oproep gedaan. De bakkersvrouw meldt zich ook. Zij heeft al elf zonen, en een dochter erbij lijkt haar wel leuk. Maar ook Jos, de garagehouder, zou het leuk vinden als Vindeling bij hem komt. Ze heeft al een baantje bij hem, dus waarom niet? Bij wie zal ze gaan wonen...
Zeker niet bij degenen die haar weg willen hebben: niet alleen de agent, ook de boswachter vindt het maar niks die nieuweling. Want dat vreemde kind gaat zo maar in haar eentje het Donkere Bos in, en vat sympathie op voor de beer, die de boswachter graag weg wil hebben.
Eigenlijk valt het boek uiteen in twee delen. Eerst het verhaal van haar aankomst en de beer, daarna het verhaal van het pretpark en de tante.
Het is een prachtig fantasieverhaal, met heel veel leuke vondsten. Veel humor. Het leest ook prettig door de vaak grappige dialogen, de prettige bladverdeling en de mooie tekeningen van Tom Schoonooghe.
Je moet Vindeling wel aardig vinden, ze is een heel lief kind, dat open staat voor de wereld en zijn bewoners, en nieuwsgierig van aard. Ze lijkt vaak ook verstandiger dan de volwassenen die haar omringen. Het lijkt me ook een heerlijk boek om voor te lezen, vooral in de scènes waarin de agent een rol heeft. En die vlamingismen zijn best te begrijpen en voegen toe aan de jus van het verhaal.
‘Bij de kapper waren er maar liefst twee dames die er aan dachten een flauwte te krijgen’
‘Volgens mij ben jij gesnoeid in je hersenpan!’
ISBN 9789022325971 | Hardcover | 168 pagina's | Uitgeverij Manteau | maart 2011
Leeftijd: 7+
© Marjo, 11 oktober 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Mijn mama is een cowboy
Ik schuif snel een stoel onder de deurklink.
“Tessa, laat me binnen,” roept mama. Een woeste schim aan de andere kant van het ribbelglas. Scherp staal dat over het hout krast.
” Alleen als jij die bijl weglegt. “ De wind giert om het huis. Regen klettert tegen de ruiten.
Nou. Tja. Wat nu? Jullie vertellen waar het verhaal over gaat?
Dat zou toch jammer zijn. Het zou het verrassingsaspect helemaal weghalen. Want je bent als lezer na dit beginnetje heel erg benieuwd: wat gebeurt daar? Waarom staat die vrouw buiten in de regen met een bijl te zwaaien? Hoe komt het dat de dochter zich binnen schrap zet om haar binnenkomen te voorkomen?
Nee, ik vertel niet wat er aan de hand is. Wel wil ik vertellen dat het verhaal gaat over een bijzondere vrouw, en een moedig meisje. Over een stelletje mannen dat in hun vrije tijd graag cowboytje speelt, met echte paarden en tenten. Over een onroerendgoedmakelaar die een vies spelletje speelt.
Maar vooral over vriendschap, en je niet laten kisten!
Het is een leuk en spannend verhaal, met veel spitse dialogen, in korte hoofdstukken verdeeld.
Vol humor, ja, natuurlijk, Stefan Boonen zonder humor, dat bestaat niet. En nog een vleugje romantiek ook. Lijkt me een prima recept voor de jonge lezer! Ook voorlezen is leuk.
‘Paarden zijn zo…groot.
Nogal wiedes. Op een konijn kun je niet zitten.’
ISBN 9789068228175 | Hardcover | 122 pagina's | Clavis Uitgeverij | april 2001
Leeftijd: 9+
© Marjo, 06 april 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Tunnelbeest
Maar er gebeuren genoeg dingen die hem afleiden van de problemen. In zijn huis duikt ineens een meisje op, dat net zo plotseling weer verdwijnt. Er wordt steeds vaker ingebroken in de buurt, en de politie staat voor een raadsel, want er zijn geen sporen van braak. En de eerste droom in zijn nieuwe huis is een akelige nachtmerrie over een tunnelbeest. Zegt zijn moeder ook nog dat sommige dromen uitkomen! Als hij, klaarwakker na die droom, in de vensterbank zit, ziet hij buiten een schim met een zaklamp rondlopen. Dat moet dat meisje zijn! Maar ze is ineens weer weg.
De volgende dag wil hij weg van huis, weg van die vervelende Erik, waar zijn moeder nu iets mee heeft. Hij gaat hardlopen in het park, zonder zijn vader deze keer. Hij weet niet eens of ze nog wel samen zullen lopen. Alles is anders. En terwijl hij daar over piekert, wordt hij ineens beentje gelicht en staan twee oudere jongens lachend boven hem. Ze beginnen te schoppen, en Pieter laat het maar gebeuren. Tot hij, en natuurlijk de twee jongens ook, een stem horen. Het is het meisje, die de knullen weg weet te jagen. Miro, want zo heet ze, staat duidelijk haar mannetje wel. Als hij haar nader leert kennen, hoort hij dat ze niet zo’n leuk leven heeft. Ene mevrouw Cools, de huishoudster, terroriseert haar terwijl ze erin slaagt Miro’s vader de indruk te geven dat alles op rolletjes loopt.
Maar Miro kent een geheime gangenstelsel, en samen met Pieter gaan ze op onderzoek uit. Zo komen ze zelfs bij de burgemeester, en ook Pieters vader wordt erbij betrokken als stadsarchitect. En Miro blijkt Erik te kennen…
Wat een saaie zomer leek te worden, is er een vol geheimen en avonturen.
Petjiepeltjes, dit is een spannend boek, in de zin van een echt avontuurlijk jongensboek. Er kan van alles, echt realistisch kun je het niet noemen. Nu hoeft dat ook niet, het is gewoon een lekker leesboek, zonder veel diepgang.
ISBN 9789068227758 | Hardcover | 162 pagina's | Clavis Uitgeverij | oktober 2000
Leeftijd: 9+
© Marjo, 02 mei 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: