Billy en het geheim onder de trap
Tekst: Krista Okma
Illustraties: Chris Vosters

De moeder van Billy heeft een ernstige vorm van smetvrees. Ze vindt het bijvoorbeeld vreselijk om vreemde mensen een hand te moeten geven, want wie weet wat die mensen gedaan hebben. Zelfs hun naam heeft ze veranderd. In plaats van Modderman heten ze nu Brandschoon. Haar echtgenoot blijft er slank bij, want hij is gaan hardlopen: voor hij naar zijn werk gaat, en weer ’s avonds na het eten, een magnetronmaaltijd. Koken is ook zo vies…

Billy Brandschoon vindt dat allemaal niet zo erg, ook niet dat hij op zaterdag het huis moet schoonmaken. Met voor iedere klus een andere emmer, een ander doekje, ander schoonmaakmiddel.
Maar wat hij wel erg vindt is dat ze nu al twaalf keer verhuisd zijn, omdat zijn moeder het in de plaats waar ze woonden te vies vond! Een buurvrouw met zweetoksels? Hup, het huis gaat in de verkoop!

‘Boos kijkt hij richting zijn moeder. Jij laat ons letterlijk stikken denkt hij. Je bent gewoon een schoonmaakheks. Hij ziet zijn moeder op een bezemsteel door de lucht vliegen. Met een plumeau als toverstaf – zo’n verending waarmee je kunt afstoffen – en de BIF in haar andere hand die ze onderweg tegenkomt mee schoon te sproeien terwijl ze een nare heksenlach lacht.’

Misschien gaat het deze keer lukken, kan hij voorkomen dat ze weer verhuizen. Want Billy heeft op een heel bijzondere manier zijn buurmeisje leren kennen. In de trapkast heeft hij een vreemd deurtje ontdekt, de toegang tot een geheime ruimte, die de huizen van de straat met elkaar verbindt. Billy en Rosa richten een club op, en bedenken een plan. Een heel bijzonder plan om er voor te zorgen dat Billy’s moeder dat bord ‘te koop’ weer uit de tuin haalt…

Een grappig verhaal, waarin de kinderen en hun ouders neergezet worden als typetjes, allen herkenbaar aan een bepaalde eigenschap. Rosa en haar gezin staan voor rommelig, Sfeder voor ‘nooit thuis’, en Aurora heeft hippie-ouders. Natuurlijk is er ook een pestkop, en die doet dan ook niet mee in het clubje. Maar deze Ted zal nog een belangrijke rol spelen in het verhaal.

De ontknoping is bijzonder, en al zitten er enkele losse draadjes aan dat gedeelte, het is toch goed gevonden.
Iedereen is anders, en iedereen moet ook anders kunnen zijn.

Krista Okma (1976) is adviseur opvoeden & opgroeien. Ze is gepromoveerd in de ontwikkelingspsychologie met een onderzoek naar de belevingswereld van (pleeg)kinderen. Haar expertise ligt op het gebied van trainen en ondersteunen van beroepskrachten en ouders bij vragen over (zorgintensief) opvoeden.
Dat zij zelf drie kinderen heeft, voegt nog meer levenservaring toe. Dit verhaal past dus precies in haar straatje.

ISBN 9789044829716 | Hardcover | 146 pagina's | Clavis Uitgeverij | maart 2017
Leeftijd: 9+

© Marjo, 24 juni 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Opa en oma Zuurkool
Tekst: Krista Okma
Illustraties: Madelon Koelinga

Piet gaat vaak met zijn opa naar de dierentuin. Dat is heel anders dan je je waarschijnlijk voorstelt, want de dierentuin is oud en vervallen. Je kan er zo naar binnen lopen, er zit niemand meer bij de kassa. In de winkeltjes is niets meer en eigenlijk zijn er ook nog maar nauwelijks dieren. De kooien zijn leeg en vervallen. Waarom Piet er dan toch heen wil?

Een van de achterblijvers is een Basu, een grote Beo. En dat is een prachtige vogel die nog praten kan ook.
Opa vindt het niet erg om met Piet de dierentuin te bezoeken, want hij kent de eigenaar, Sjef, heel goed. En hij regelt voor Piet dat hij iedere dag de vogel mag bezoeken. Hij maakt de kooi schoon en voedert hem.
En dan op een dag moet hij tot zijn grote schrik constateren dat de kooi leeg is. Het deurtje staat open, Basu is weg. Piet is erg verdrietig, vooral omdat hij ook al zijn opa moet missen. Die is intussen overleden.

Samen met zijn vriendinnetje Maartje gaan ze op onderzoek uit. Ze beginnen als heuse detectives, met een lijst van wat ze allemaal kunnen doen. Een van die punten staat hen alle twee wel aan: zelf op onderzoek gaan. Hij wil er met iemand over praten en de enige die in aanmerking komt is oma, die sinds de dood van opa in een verzorgingshuis zit. Wie daar ook zit, is het echtpaar dat zo naar zuurkool ruikt. Opa en oma Zuurkool noemen Maartje en hij hen. Als ze besluiten het verzorgingshuis van kamer tot kamer te onderzoeken of Basu daar zit – want het is net of ze hem horen! – slaan ze die vies ruikende kamer maar over… Oma zegt trouwens ook dat ‘die zuurkoolmensen niet te vertrouwen zijn.’

Het avontuur van Piet en Maartje blaakt niet van originaliteit en ook de titel dekt de lading niet echt, maar kinderen kunnen zich vast goed verplaatsen in de twee kinderen. Ze zijn kinderen met fantasie en lef. Ze leren dat je niet altijd op de eerste indruk af moet gaan, dat je soms gewoon er op moet vertrouwen dat het goed is. En er zit volop humor in het verhaal.
Zullen ze Basu terug vinden?

Krista Okma is opvoeddeskundige. Ze heeft al verschillende opvoedboeken geschreven en schrijft daarnaast columns, blogs en kinderboeken.

ISBN 9789044827910 | Hardcover | 102 pagina's | Clavis Uitgeverij | augustus 2016
Leeftijd: 8+

© Marjo, 17 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: