Kate DiCamillo
De zomer van Winn-Dixie
Maar de hond is helemaal niet van haar! Opal is gelijk helemaal gek van Winn-Dixie en hoopt dat ze hem mag houden...
Haar vader is niet zo gek op honden en Winn-Dixie is vies en hij stinkt. Maar als ze het haar vader vraagt lijkt het net of Winn-Dixie lacht en eindelijk ziet ze haar vader ook weer eens lachen. Daar is ze blij om want sinds haar moeder zeven jaar geleden weggelopen is lacht haar vader haast niet meer.
Ze maakt de hond helemaal schoon zodat zijn vacht glanst en hij heel lekker ruikt.
Dankzij Winn-Dixie leert ze steeds meer mensen in haar nieuwe woonplaats kennen... Juffrouw Franny Block van de bibliotheek en de lieve Gloria Dump, die haar leren dat sommige mensen anders (beter) zijn dan ze lijken. Ze leert Ortis van de dierenwinkel kennen die zo mooi gitaar kan spelen dat zelfs de dieren stil worden. En... de vervelende broertjes Dewberry.
En... doordat haar vader toegankelijker wordt dankzij de hond durft ze ook eindelijk te vragen waarom haar moeder weg is.
Het is een beetje zielig verhaal over een meisje dat erg eenzaam is en loopt te piekeren over haar verdwenen moeder. Door de nieuwe mensen die ze leert kennen ontdekt ze dat iedereen wel iets heeft meegemaakt wat moeilijk is en afstand heeft moeten doen van iets of iemand waar ze veel van hielden. Zo leert ze de dingen te aanvaarden zoals ze zijn.
Winn-Dixie zou je zelf wel als hond willen hebben. De vulnisbakkenhond heeft de eigenschap te kunnen grijnzen. Dat ontwapent iedereen en zo wordt het voor Opal ook makkelijker om contact te krijgen. Gelukkig eindigt het verhaal heel vrolijk! Mooi boek, maar niet zo mooi als De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane.
ISBN 9045100517 | Hardcover | 96 pagina's | Querido Kinderboeken | juni 2002
vertaling A. Jorna | Leeftijd: 9-12 jaar
© Dettie, juni 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
