Kate DiCamillo

Toon alleen recensies op Leestafel van Kate DiCamillo in de categorie:

Kate DiCamillo op internet:

Categorie: Recensies 6-9jr

Bobbi Bolhuis, redder in nood
Tekst: Kate DiCamillo
Illustraties: Loes Riphagen

Het varken Bobbi woont bij meneer en mevrouw Bolhuis. Zij zijn dol op hun huisdier, en hebben er helemaal geen moeite mee dat hij ’s nachts tussen hen in komt liggen. Maar op een nacht gaat dat niet goed: het bed kraakt, de vloer kraakt, en ineens zakt het bed door de vloer! O jee, meneer en mevrouw Bolhuis durven zich niet meer te bewegen, maar Bobbi springt uit bed. Ze gaat vast de brandweer halen, denkt mevrouw Bolhuis.
Maar goed dat ze niet weten dat Bobbi alleen maar denkt aan een geroosterde boterham meteen heleboel boter… Hoe gaat dit aflopen?

Een verhaaltje dat prima in de serie Tijgerlezen past: lekker spannend, en met humor. Een duidelijke bladspiegel, leuke tekeningen, maar ook wel langere zinnen. Een uitdaging dus voor jonge lezers. Maar zij willen vast en zeker weten hoe de avonturen van het gekke biggetje verder gaan! En zal Bobbi haar baasjes redden? Dat is maar de vraag, want ze ruikt iets lekkers bij de buren, Elsa en Kleintje!

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Elsa.
Kleintje wees naar het raam.
‘Er staat een monster buiten,’ zei ze.
‘Dat is geen monster,’ zei Elsa. ‘Dat is dat varken van hiernaast.‘
’Bobbi?‘ zei Kleintje.
Elsa zwaaide met haar vuist.
‘Ik vind dat varkens op de boerderij horen,’ zei Elsa.’

Het boek behoort tot de serie "Tijgerlezen', waarin plezier in lezen voorop staat.
De deeltjes zijn er in verschillende moeilijkheidsgraad:

- Voor als je net kunt lezen zijn er leesboeken met weinig tekst en eenvoudige zinnen, die ook fijn zijn om voor te lezen.

- Voor wie al een beetje geoefend heeft, zijn er échte leesboeken met langere verhalen.

De boeken met het Tijgerlezenlogo zijn veelal geschreven door bekende schrijvers en illustratoren. Bij alle boeken is bovendienlesmateriaal ontwikkeld. Ook zijn er filmpjes gemaakt van alle afzonderlijke boeken.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane
Kate DiCamillo

Een pareltje van een boek. Niet alleen qua inhoud maar ook qua uitvoering. Hardcover met een schitterende tekening voorop maar ook in het boek zelf staan prachtige zwart-wit tekeningen van Bagram Ibatoulline, het lijken soms wel foto's.

Het verhaal:
Ooit woonde er in een huis aan de Egyptestraat een konijn dat bijna helemaal van porselein was gemaakt. Alleen zijn oren en staart waren van echt konijnenbont. Het konijn heette Edward Tulane, en hij was groot. Van zijn tenen tot aan de punt van zijn oren was hij wel haast een meter lang.
Edward is gemaakt door een meesterpoppenmaker in opdracht van Pellegrina, de grootmoeder van Abeline. Vanaf de dag dat Abeline Edward heeft gekregen is ze stapelgek op haar konijn. Zij verzorgt hem, kleedt hem iedere dag om in prachtige kleren van zijde. Hij krijgt mooie leren schoenen aan, kortom Edward wordt vertroeteld door haar. Maar Edward vindt het eigenlijk helemaal niet bijzonder dat er zo van hem gehouden wordt. Hij IS toch ook mooi en geweldig? Edward is arrogant, hij heeft kapsones.
Abeline houdt zoveel van hem dat ze het niet ziet, alleen Pellegrina heeft hem door: "Jij valt me tegen" zegt ze tegen hem.

De avond voordat de familie vertrekt naar Engeland vertelt Pellegrina een verhaaltje over een prinses die van niemand hield... Edward zal nog vaak aan dit verhaal terug moeten denken want tijdens de bootreis wordt hij door twee jongetjes in het water gegooid en ligt bijna een jaar op de bodem van de zee. Edward is bang dat hij voor eeuwig daar moet blijven liggen. Maar gelukkig wordt hij opgevist en wordt hij liefdevol verzorgt door Nell. Ook dit geluk duurt niet eeuwig en zo komt Edward bij verschillende mensen terecht die allemaal een gevoel dat hij niet kende bij hem oproepen... Zo leert Edward liefde, verdriet, troost, angst en verlies kennen. Kortom, Edward krijgt gevoel en daar wordt hij een beter konijn van...

"Ik wil niet meer dat er van me gehouden wordt," legde Edward haar uit. "Ik wil geen liefde meer. Het doet te veel pijn."
"Foei," zei de oude pop. "Heb je dan helemaal geen moed?"
"Die ben ik kwijtgeraakt, geloof ik," zei Edward. "Je valt me tegen," zei ze. "Je valt me bitter tegen. Als je niet wilt liefhebben, als jij niet wilt dat er van je wordt gehouden, dan is de hele reis zinloos."(...)
"Doe je hart weer open," zei ze zachtjes. "Er komt heus wel iemand. Er komt iemand om je. Maar eerst moet je je hart weer opendoen."
(...) Nee zei hij tegen zichzelf, nee. Geloof er niet in, je mag er niet in geloven.
Maar het was al te laat.
Er komt heus wel iemand.
Het hart van het porseleinen konijn stond al op een kiertje...

Het mooie is dat Edward, ondanks zijn menselijke trekjes, wel een porseleinen konijn blijft met de beperkingen en fysieke kwetsbaarheid die daarbij horen. Dat maakt het verhaal ook zo goed.
Het boek is opgedeeld in 27 korte hoofdstukken maar deze lopen heel vloeiend in elkaar over. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een tekening die op het voorafgaande hoofdstuk slaat.
Iemand schreef over dit boek "Het is een kinderboek, in de echte traditie van het kinderboek. Zoals kinderboeken bijna niet meer gemaakt worden." en dat is precies juist uitgedrukt. Prachtig verhaal!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De zomer van Winn-Dixie
Kate DiCamillo

De tienjarige Opal Buloni is net samen met haar vader (de predikant) verhuisd en ze vindt het moeilijk in haar nieuwe woonplaats. Als ze op een dag in de supermarkt is, rent er een hond door de winkel. De bedrijfsleider is boos op de hond en vraagt van wie de hond is. "Van mij" flapt Opal eruit, "en hij heet Winn-Dixie".
Maar de hond is helemaal niet van haar! Opal is gelijk helemaal gek van Winn-Dixie en hoopt dat ze hem mag houden...

Haar vader is niet zo gek op honden en Winn-Dixie is vies en hij stinkt. Maar als ze het haar vader vraagt lijkt het net of Winn-Dixie lacht en eindelijk ziet ze haar vader ook weer eens lachen. Daar is ze blij om want sinds haar moeder zeven jaar geleden weggelopen is lacht haar vader haast niet meer.
Ze maakt de hond helemaal schoon zodat zijn vacht glanst en hij heel lekker ruikt.

Dankzij Winn-Dixie leert ze steeds meer mensen in haar nieuwe woonplaats kennen... Juffrouw Franny Block van de bibliotheek en de lieve Gloria Dump, die haar leren dat sommige mensen anders (beter) zijn dan ze lijken. Ze leert Ortis van de dierenwinkel kennen die zo mooi gitaar kan spelen dat zelfs de dieren stil worden. En... de vervelende broertjes Dewberry.
En... doordat haar vader toegankelijker wordt dankzij de hond durft ze ook eindelijk te vragen waarom haar moeder weg is.

Het is een beetje zielig verhaal over een meisje dat erg eenzaam is en loopt te piekeren over haar verdwenen moeder. Door de nieuwe mensen die ze leert kennen ontdekt ze dat iedereen wel iets heeft meegemaakt wat moeilijk is en afstand heeft moeten doen van iets of iemand waar ze veel van hielden. Zo leert ze de dingen te aanvaarden zoals ze zijn.

Winn-Dixie zou je zelf wel als hond willen hebben. De vulnisbakkenhond heeft de eigenschap te kunnen grijnzen. Dat ontwapent iedereen en zo wordt het voor Opal ook makkelijker om contact te krijgen. Gelukkig eindigt het verhaal heel vrolijk! Mooi boek, maar niet zo mooi als De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Despereaux, of Het verhaal van een muis, een prinses, een schoteltje soep en een klosje garen Despereaux, of Het verhaal van een muis, een prinses, een schoteltje soep en een klosje garen
Kate DiCamillo

illustrator Philip Hopman

Afgezien van de moeilijke namen die gebruikt worden in dit boek -maar vooruit, een beetje uitdaging kan geen kwaad!- is dit een heerlijk leesboek voor de jeugd. En voor mij..ik heb genoten, kon het niet wegleggen tot ik wist hoe het met Despereaux afliep.

Hij is een piepkleine muis, de enige overlevende van een worp. "wat een geploeter, voor niets, "zucht de muizenmoeder. "welk een teleurstelling".
Hij is piepklein, maar heeft wel grote oren. En die oren zijn gevoelig voor muziek. Zo nieuwsgierig is hij naar dat geluid, dat alleen hij schijnt te horen, dat hij op onderzoek uitgaat in het grote paleis waar hij met zijn familie woont. Het is de koning die gitaar speelt voor zijn dochter, prinses Erwt. Despereaux kan het niet tegenhouden, hij glipt zo het muizengat uit en staat met open mond te luisteren. Natuurlijk ziet de prinses hem, en ze glimlacht. Op slag is de kleine muis verliefd.
"ja het is belachelijk. Natuurlijk is het belachelijk. Liefde is belachelijk. Maar liefde is ook heerlijk. En krachtig. En Despereaux' liefde voor prinses Erwt was alle drie, zoals later zou blijken: krachtig, en heerlijk en belachelijk."
De broer van Despereaux, Furlough, ziet hoe belachelijk hij zich gedraagt, en hoort dat hij praat tegen de koning en de prinses. Dat is voor een muis absoluut verboden en Furlough meldt het bij de muizenraad. Daarop wordt de kleine muis verbannen, naar de kerkers onder het paleis. Hij ontmoet daar de rat Chiaroscuro, ook een buitenbeentje tussen de ratten, maar niettemin een gevaar voor de muis.
En dan is er nog het meisje Zeugje Modder, dat een grote rol zal spelen in het avontuur dat Despereaux gaat beleven.
Dat, zoals een goed sprookje betaamt, goed afloopt... want zo heeft Despereaux het in een boek gelezen: het begint met "er was eens" en eindigt met "ze leefden nog lang en gelukkig"...

Een heerlijk verhaal, vol spanning en humor. Af en toe onderbreekt de verteller het verhaal en spreekt de lezer direct aan. Om dingen uit te leggen, of ergens op te wijzen. Ik denk dat deze tactiek het nog leuker maakt om dit boek voor te lezen. Maar ook zelf lezen is een avontuur!

ISBN 9045101424 | Hardcover | 184 pagina's | Querido Kinderboeken | 2005
Oorspronkelijke titel: The tale of Despereaux Vertaler: Martha Heesen Met zwart-witillustraties van Philip Hopman Leeftijd: vanaf 9 jaar

© Marjo, oktober 2006

Lees de reacties op het forum en/of reageer: