Jaap Robben

Toon alleen recensies op Leestafel van Jaap Robben in de categorie:

Jaap Robben op internet:

De zuurtjes
Tekst: Jaap Robben
Illustraties: Benjamin Leroy

Verpakt in een kleurrijke en vrolijke omslag vind je het verhaal van twee mannen die je het liefst niet zou willen leren kennen. Maar gelokt door deze prachtige vormgeving sla je toch het boek open, om verrast te worden: net als zuurtjes uit een zakje: zuur maar wel lekker!

Op de eerste pagina’s van dit boek staat de Selderijstraat afgebeeld: een rijtje kleurige huizen, waar je mensen bezig ziet met hun dagelijkse beslommeringen. Er is een bakkerij, en er staan twee huizen te koop. En tussen die twee huizen ingeklemd staat een grijs, troosteloos huisje.
In dat huisje wonen de grootste zuurpruimen die je je kunt voorstellen: Harry en Huibert Zuur.

‘Binnen bij de Zuurtjes verandert nooit iets. Behalve dat de kamers ongemerkt krapper worden. Nog even en ze zijn zo smal als gangen. Dit komt doordat de Zuurtjes elke maand opnieuw behangen. Harry en Hubert zijn namelijk zo zuur dat zelfs hun bloemetjesbehang verwelkt.’

Ze bewaren hun kunstgebit in azijn; ze eten alleen zure haring, en zure augurken, en ze drinken witlofthee’. Ze vullen hun dag met het stoepje vegen en de buurt in de gaten houden zodat ze iedere dag om vijf uur als ze trouw naar de gemeente bellen, hun klachten kunnen spuien:

‘U spreekt met H. Zuur. Mijn broer H Zuur en ik hebben klachten. Om twaalf uur tien vloog er een ongewenste vlinder door de straat. Tegen het verkeer in notabene! Vanochtend floten de vogels alweer vroeger dan gisteren…enz. enz..’

Terwijl je leest over de wekelijkse ruziedag, over de vreemde envelop die ineens hun huis binnendringt, en over de andere persoon die aan de klachtentelefoon zit, vraag je je wel af hoe het komt dat deze broers zo zijn. Waar is die moeder waarvan het portret steeds opduikt, gebleven? En wat is het geheim van dat stukje gras in hun achtertuin dat ze zo angstvallig kort houden, en dat ze zo graag zouden betegelen?

Een ondanks alles grappig verhaal, maar wat het vooral zo apart maakt is dat niet alles in tekst verteld wordt. Er zijn hele stukken beeldverhaal, waarvan eentje als een soort fotoalbum in het boek zit. Daar staat het geheim van de Zuurtjes in. ‘Maar hou het voor jezelf! Want als een geheim verdwaalt, weet je nooit bij wie het terecht komt.’
Er wordt continu gespeeld met de ruimte die beschikbaar is, met vorm en kleur. De gezichten van de twee broers blijven bijvoorbeeld altijd zwart-wit, terwijl de rest fleurig en kleurig is. De tekeningen zijn soms plakwerkjes, soms gewone tekeningen, of een spel met letters.
Het geheel is een prachtig boek geworden.
Genomineerd voor de Brabantse Jeugdliteratuurprijs 2011. En voor de Kinderjury.