Mislukt
Iris Boter

Het boek begint met het verhaal van hoofdpersoon Loïs. Zij heeft zo snel zij kon haar ouderlijk huis verlaten, waar ze zich nooit echt geaccepteerd voelde. Het duurt even voor de lezer ontdekt wat er met haar aan de hand is, waardoor ze zich mislukt voelt. Deels komt dat door een gebeurtenis uit haar vroege jeugd, waar zij niets aan kon doen, en deels door hoe zij en haar ouders daarna het leven weer oppakten. Ze heeft een tijd in het ziekenhuis doorgebracht, en toen ze weer thuis kwam was er een nieuwe baby. Haar ouders hebben nooit doorgehad hoe dat voor de driejarige Loïs was: ze dacht dat ze vervangen werd. Met haar was immers iets mis, met haar nieuwe zusje niet.
Is er sprake van schuld? Tja, onbegrip, miscommunicatie, maar van schuld kun je niet echt spreken.

Niettemin heeft het Loïs uit huis gedreven, ze zit nu op de kunstacademie in de stad, waar ze ook een kamer heeft. Als ze uit die kamer moet, vindt ze gelukkig weer snel een andere woonruimte, bij de oudere mevrouw De Vogel. De kamer waar ze mag wonen is blijkbaar de kamer van een dochter. Ze mag er niets veranderen. Nu heeft ze weinig spullen, dus dat geeft niets, maar de huisregels zijn best streng: geen lawaai, zorgen dat niet te merken is dat ook zij de badkamer gebruikt en natuurlijk vooral geen herenbezoek! En dat is wat lastig, want Loïs heeft net Giel, een jongen die ze al jaren leuk vindt, opnieuw ontmoet. Hij blijkt ook op de kunstacademie te zitten. Hij doet architectuur, zij tekent. Maar doordat ze 'mislukt' is, zit ze nu met een groot dilemma: ze zou graag meer willen met Giel, maar ze durft hem niet toe te laten. En aangezien ze niet praat, begrijpt hij daar niets van.
Er is een ongelukkige val...

En dan verandert het verhaal volledig. Het lijkt wel alsof er ineens een ander boek begint! Het is ineens 1990, het meisje is helemaal anders. Hoewel: voor zichzelf is zij nog wel Loïs, maar ze bevindt zich in het lijf van een ander meisje, Emma, en iedereen denkt dan ook dat zij die Emma is. Wat is er aan de hand? Heeft ze ineens de herinneringen van dat andere meisje? Ligt ze in coma of zo? Maar als ze zichzelf knijpt doet dat gemeen zeer. Dus toch echt? Hoe kan dat?

Loïs wil maar een ding: terug naar wie ze was. Terug naar Giel. Maar dan ineens bedenkt ze dat ze in dit nieuwe leven er misschien voor kan zorgen dat ze niet ‘mislukt’ in haar volgende, of huidige leven…

Een eigenaardig verhaal, dat moge duidelijk zijn, en dat hindert niets, als er meer verband was geweest. De verandering is erg abrupt en daardoor ongeloofwaardig. Als Iris Boter voor een andere indeling had gekozen, met flashbacks misschien, of verhaallijnen naast elkaar, was het verhaal misschien echter overgekomen. De enige verbinding tussen de twee verhaallijnen, behalve het meisje zelf, is de kat in het huis van mevrouw Vogel die haar enthousiast verwelkomt, hetgeen volgens de hospita heel vreemd is. (daar klopt iets niet, de kat zou 17 jaar zijn, terwijl de duik in het verleden 25 jaar is). En wat ook vreemd is, is dat Loïs ineens prachtig piano kan spelen, en dat blijkt de gave van Emma te zijn.
Er is dus wel een poging gedaan om de verhalen aan elkaar te linken, maar helaas werkt het niet echt om er een geheel van te maken.
Dat je niettemin het boek uit wil lezen, is dan wel weer een goed teken!
Want je wil wel weten of de schrijfster het voor elkaar krijgt de dromen van het meisje uit te laten komen. Zal de nogal depressieve Loïs toch nog gelukkig worden? Of loopt dit allemaal verkeerd af...

Eigenlijk vind ik dat Iris Boter haar jonge lezers onderschat. Ik denk dat die best een wat ingewikkelder verhaalstructuur aankunnen!

ISBN 9789000347759 | Paperback | 265 pagina's | Uitgeverij Van Goor | augustus 2016
Leeftijd: 15+

© Marjo, 12 februari 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer: