Wij, twee jongens
Aline Sax

Een Vlaams boerengezin gaat emigreren. Vader, moeder, een jongenstweeling en een dochter gaan naar Amerika, waar alles beter is. Ze zullen er werk hebben, een boerderij kunnen kopen en een goed leven hebben. Maar het gaat al fout voor ze op de boot kunnen. Er is een gezondheidscontrole en het jongste zusje heeft longontsteking: ze mag niet mee. Dus blijft moeder ook thuis. De jongens en hun vader gaan verder.

Op de boot, waar ze tussen honderden anderen in een veelal bedompte ruimte zonder enige vorm van luxe moeten zien dat ze zich staande houden.
"Iedereen had zijn hele leven bij zich"

Eenmaal in New York blijkt dat er opnieuw een controle komt! Op Ellis Island wordt vader uit de rij gehaald: ziek, hij moet terug. De jongens zijn nog maar alleen. Maar het is net als de tien negertjes: een van de jongens misdraagt zich en moet ook mee terug met de boot.
Adriaan blijft alleen achter. In New York, een stad met hoge gebouwen en mensen die hij niet verstaat. En die hem niet verstaan, en ook geen geduld hebben met zo'n boerenjongen. Toch moet hij zich zien te redden.

Tot dusver is het een McCourtverhaal over Vlamingen, prima allemaal, historisch verantwoord en best wel aardig. Maar dan wordt het verhaal meer en meer een kloon van Floortje Zwigtman, en het boeit me steeds minder. Dit tweede gedeelte is ook een coming-of-ageroman, en dat vind ik prima, maar waarom moet dat met zulke expliciete beschrijvingen van seks?
Leuk voor de jeugd of zo? Ik knap er op af, het bedierf het toch wel aardige begin.
Wil ik dat vervolg nog lezen? Pff.

ISBN 9044807935 | Hardcover | 296 pagina's | Clavis Uitgeverij | oktober 2007
Leeftijd: 15+

© Marjo, april 2008

Lees de reacties op het forum en/of reageer: