Aline Sax

Toon alleen recensies op Leestafel van Aline Sax in de categorie:
Aline Sax op internet:
  Categorie: Recensies 10-12jr

Het meisje en de soldaat Het meisje en de soldaat


prenten: Ann de Bode
tekst: Aline Sax

Schrijven is schrappen, show don't tell, zijn de adviezen die veelal aan schrijvers gegeven worden. Het is Aline Sax wonderwel gelukt.
In bijna poëtische, verstilde taal vertelt ze over het blinde meisje dat met haar moeder en tante in een herberg woont. Buiten is het mooi weer, eindelijk is hij er, die eerste zonnige voorjaarsdag.

Het meisje schuift haar stoel naar achter en staat op. Ze wil niet binnenblijven met dit mooie weer. Door de keukendeur loopt ze naar buiten. Zelfs het hout van de deur is al opgewarmd door de lentezon. [...]
Het meisje steekt de weg over. Met vaste pas loopt ze naar het houten bankje dat recht tegenover de herberg staat. Het is haar bankje. Hier kan ze uren zitten.[...] Zeventien stappen. Het meisje strekt haar handen en inderdaad, daar is het bankje. Ze gaat helemaal tegen de leuning zitten. En dan merkt ze het.

Er zit nog iemand op het bankje, Een soldaat. Hij ruikt naar zweet en modder en bloed. Zoals alle soldaten. Maar daaronder, heel diep, noch amper merkbaar, ruikt ze een andere geur. Een geur die zie niet kent. Ze snuift diep. Een warme geur zoals van gebrande noten. Maar noten die ze nog nooit geroken heeft.


De soldaat komt terug van het front, uit de loopgraven. De Eerste Wereldoorlog woedt in alle hevigheid. De soldaten moeten zes dagen op en mogen drie dagen af.

Aanvankelijk zijn het meisje en de soldaat stil, zeggen niets tegen elkaar. Maar de soldaat komt telkens terug en langzamerhand ontstaat er een band. Hij vertelt haar over zijn leven in Afrika, over zijn vrouw en zoontje. Het meisje luistert en vertelt over haar papa die ze zo mist. Ook hij zit ergens aan het front.

Het meisje wacht trouw elke dag dat 'haar' soldaat vrij is op zijn komst. Maar op een dag komt hij niet, ze wacht en wacht en wacht en dat terwijl ze samen met mama een brood voor hem gebakken heeft. Ook de volgende dag komt de soldaat niet en het meisje staat op, gaat de weg op, het brood onder haar arm, en loopt richting het front, ze móet hem vinden.
Het verhaal van het onschuldige, zonnige, kleine meisje is op wit papier afgedrukt. Maar ook de soldaat doet zijn verhaal, aanvankelijk over dezelfde situatie, maar zijn verhaal is op donker papier afgedrukt. Er is niets vrolijks aan een oorlog... Helemaal niet als hij niet meer naar het bankje met het meisje kan.

Het weinige wat er gezegd wordt, de korte zinnen, het mooie taalgebruik maken van het boekje een klein juweeltje.  Door het boek heen staan sobere zwart-wit prenten, die op een subtiele, ingetogen manier een impressie geven van de oorlog die gaande is. 
Het boekje is voor kinderen vanaf 10 jaar maar ook volwassenen zullen zeker geraakt worden door dit kleine meesterwerkje.


ISBN 9789058388421 | Hardcover | 85 pagina's | Uitgeverij De Eenhoorn | april 2013
Afmeting 13,8 x 19 cm | Leeftijd 10+

© Dettie, 28 juli 2016


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Het meisje en de soldaat Het meisje en de soldaat


Het meisje en de soldaat
Aline Sax


Voor me ligt een heel mooi vormgegeven boekje, klein en dun. Een mooie omslag waarop een bankje getekend staat. Er zit niemand op. Een deel van de omslag is wit, en ik interpreteer dat als een verwijzing naar een van de hoofdpersonen in het verhaal: een jong blind meisje, dochter van een herbergierster. De eerste wereldoorlog woedt, de herberg staat niet ver van het front. Niet dat ze een idee heeft van dat front, zoals ze evenmin weet waar haar vader, die ten strijde is getrokken, precies is. Haar wereld is beperkt tot het bankje. Ze weet precies hoeveel passen ze moet zetten om er te komen en ze weet dat haar moeder haar door het raam in de gaten houdt.
Op een dag ruikt ze een vreemde geur: er zit iemand op het bankje.

‘Een soldaat. Hij ruikt naar zweet en modder en bloed. Zoals alle soldaten. Maar daaronder, heel diep, noch amper merkbaar, ruikt ze een andere geur. Een geur die ze niet kent. Ze snuift diep. Een warme geur van gebrande noten. Maar noten die ze nog nooit geroken heeft.
Hij zegt niets. En zij zegt ook niets. Ze draait haar hoofd naar de zon en voelt dat de soldaat naast zich hetzelfde doet.’


Even later volgt het verhaal van de soldaat, op zwartgekleurde pagina’s vertelt hij het zijne, steeds om en om met het meisje.

‘De soldaat kijkt haar aan. Over haar ogen ligt een melkwit waas. De soldaat vraagt zich af of hij soms iets moet zeggen. Weet ze dat hij hier zit? Maar hij zegt niets. Hij leunt achterover en sluit zijn ogen. Hij probeert, net als zij, de zon te voelen en de geluiden van de omgeving te proeven.’


De volgende dag, als ze er weer allebei zitten begint het meisje te praten. Langzaam ontwikkelt zich een vriendschap. Hij vertelt over het warme Afrika, over zijn vrouw en kind die hij achtergelaten heeft. Zij vertelt over haar vader. Soms moet de soldaat naar het front, maar het meisje weet dat hij terug zal komen. Na elke zes dagen krijgen de soldaten drie dagen rust, en de soldaat komt trouw.
Tot hij op een dag niet verschijnt. Het meisje heeft net die dag, omdat ze hem verwachtte, een brood voor hem gebakken. Wat nu? Ze besluit hem te gaan zoeken.
Een grimmig sprookje lijkt het wel, deze vriendschap van een blind meisje en een zwarte soldaat tegen de achtergrond van een gruweloorlog. Ann de Bode maakte er illustraties bij, waarbij ze een voorbeeld nam aan foto’s die er uit die tijd zijn, beelden dus van de oorlog.
Zoals ik al zei: een mooi boekje met een mooi verhaaltje, een kleinood om te koesteren.


ISBN 9789058388421 | Hardcover | 96 pagina's | Uitgeverij De Eenhoorn | april 2013
Illustraties van Ann de Bode Leeftijd vanaf 10 jaar.

© Marjo, 13 mei 2013


Lees de reacties op het forum en/of reageer: