Sector 20
Paul Dowswell

Het is voor ons heel normaal om zelf te kiezen welke kleding we dragen en naar welke muziek we luisteren. Vrijheid van meningsuiting staat bij ons hoog in het vaandel. Vanzelfsprekend toch? Staan we er wel eens bij stil hoe fijn het is om deze vrijheid te hebben?

Alex had deze vrijheid namelijk niet. In de jaren zeventig van de vorige eeuw groeide hij op in Oost-Berlijn. De koude oorlog was toen nog volop aan de gang en de Berlijnse muur zou pas jaren later tegen de grond gaan. De Stasi, de Oost-Duitse inlichtingendienst, zag er streng op toe dat de communistische regels nageleefd werden. Wie in Oost-Duitsland woonde kon de staat niet zomaar verlaten. En wie het toch probeerde kon de dood of een lange gevangenisstraf tegemoet zien.

Wie zich aan de regels hield en zich voegde naar de gewenste levensstijl had niets te vrezen. Modelburgers kregen goede opleidingen en later goede banen aangeboden. Het communisme hield in dat iedereen min of meer gelijk was. En dat elke inwoner zijn of haar steentje bijdroeg om ervoor te zorgen dat iedereen in de staat een goed leven kon leiden. Niemand hoorde meer te nemen dan nodig was en omdat iedereen in dezelfde kleding liep viel niemand uit de toon. Ook was er geen werkeloosheid. Sommige mensen houden van regels en stellen nooit vragen. Voor hen was het leven best prettig in de DDR. Maar wanneer je er andere ideeën op nahield of bijvoorbeeld hield van Westerse muziek of kleding dan werd je al snel in de gaten gehouden door de Stasi. Dan werd je als vijand van het volk aangemerkt.

Alex liet zijn haren groeien en speelde gitaar. Hij keek graag naar Westerse televisie en flapte er soms een eigen mening uit die niet strookte met de algemene mening. Samen met zijn zus Geri luisterde hij stiekem naar verboden muziek. Verboden? Inderdaad, want leven in een communistische staat betekende ook dat de staat bepaalde wat goed was voor het volk. Daar had je zelf niets over in te brengen. Vrijheid van meningsuiting bestond niet.

De ouders van Alex waren keurige modelburgers. Dat betekende dat er voor Alex en Geri goede opleidingen in het verschiet lagen en daarna uitstekende banen. Ook had de vader van Alex een mooi zomerbaantje voor hem weten te regelen. Maar helaas was niet onopgemerkt gebleven dat Alex en Geri niet in het gelid liepen. De opleiding was niet langer beschikbaar en de aanstaande baas van Alex stuurde een briefje dat het vakantiebaantje niet meer doorging. Het leven in de DDR nam een steeds dreigender vorm aan. Toen Alex korte tijd in de jeugdgevangenis belandde was de maat voor zijn ouders vol. Ze vreesden zo erg voor het welzijn van hun kinderen dat ze geen andere uitweg meer zagen dan te vluchten naar het westen. Maar vluchten was levensgevaarlijk en velen brachten het er niet levend vanaf.

Dit boek is geweldig. Ik ben laaiend enthousiast. Het zou op elke middelbare school gelezen moeten worden. Het goed geschreven en spannende verhaal zal erin gaan als koek. Tieners zullen sympathie opvatten voor Alex en zijn zus Geri. Al lezend wordt er veel opgestoken over de koude oorlog, het communisme en de geschiedenis van de DDR. De lezer krijgt alle vrijheid om zelf de voor- en nadelen van het rijke westen tegenover de communistische staat te bepalen. Auteur Paul Dowswell heeft dit heel goed aangepakt. Hij heeft zo waarheidsgetrouw mogelijk het leven in de DDR neergezet zonder al te veel zijn eigen mening of oordeel door te laten schemeren.

Het is een boek voor young-adults maar eigenlijk vind ik het boek geschikt ook geschikt voor volwassenen. Lezen dus!

ISBN 9789026601255 | Hardcover | 304 pagina's | Uitgeverij Callenbach | november 2011
Vertaald door Ernst BergboerVanaf 14 jaar

© Annemarie, 09 december 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: