Joyce Pool

 

Groeten uit Londen Groeten uit Londen


Klas 5 VWO bereidt zich voor op een werkweek in Londen. Ze gaan vooral musea bezoeken, culturele kennis opdoen.
Sanne, een serieus meisje dat viool wil spelen in het Concertgebouworkest, en haar vriend Jim verheugen zich op de week samen. Jim heet eigenlijk Jamal, hij is van Marokkaanse afkomst. Hij is een goede leerling, met een fotografisch geheugen, maar ook een grote mond.
De reis gaat voorspoedig en de eerste dag duiken ze al het Brits Museum in. Als ze eigenlijk al moeten verzamelen bij de klaarstaande bus, gaat Sanne nog even naar de wc. Jim wacht, en wacht. Waar blijft ze nou? Hij gaat kijken, en moet haar helpen de klemmende deur open te krijgen. Ze rennen..maar de bus rijdt net weg. Dan maar met de bus.
En daar wacht het noodlot: een groepje kleurlingen spreekt Jim aan, hij krijgt een pakje in handen geduwd. Hij wil het niet aannemen, maar Sanne dringt er op aan dat hij het wel doet. En dan zijn de mannen ineens weg, en blijkt het pakje een bom te bevatten. Grote paniek natuurlijk, de aanslagen op metro en busstation ligt Londen nog vers in het geheugen. Sanne en Jim worden gearresteerd en opgesloten.
Sanne, als blank meisje, is snel weer vrij, maar de Engelse politie laat Jim niet gaan., Ze blijven hem verhoren, blijven vragen stellen. Over zijn vriendjes van de basisschool, over het geloof, over zijn familie. Over zijn connecties met de terroristen die in Nederland aanslagen gepleegd hebben. En dan schrijft Sanne hem in haar briefjes ook nog over zijn concurrent, Vincent... Arme Jim...
Zijn woede slaat om in ongeloof en wanhoop, als hij beseft dat hij eigenlijk zelf niet weet hoe het allemaal zit. Is hij Jim? Of is hij toch meer Jamal?
Het is natuurlijk een schokkend verhaal. Het zal je maar gebeuren. En het kan gebeuren, dat is het erge ervan. Mensen worden op hun huidskleur aangekeken. Joyce Pool weet het heel overtuigend te brengen, hoe de gevoelens dan Sanne en Jim veranderen in de loop van de gebeurtenissen. Er zijn wel een paar onzuivere dingen. Als je een fotografisch geheugen hebt, en daar wordt nog al op gehamerd, is het dan niet vreemd dat je je de naam van een klasgenoot niet kan herinneren?
Als Sanne's moeder zegt dat ze vast wel een briefje mag schrijven aan Jim, is het dan niet vreemd dat nog geen twee bladzijden verder Sanne 'onthutst' reageert als de mevrouw van de ambassade het inderdaad voorstelt? Het irriteert een beetje, maar valt eigenlijk wel in het niet bij het verhaal. Dus het zijn Pool vergeven.


ISBN 9056379437 | Hardcover | 168 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | 2007

© Marjo, mei 2008


Lees de reacties op het forum en/of reageer: