Joyce Pool
Kate Howard: Bloedlijn
In 1536 wordt Joan Bulmer aangesteld als gouvernante van maar liefst zes jonge vrouwen. Kate is met haar veertien jaar de jongste. Joan is zelf nog maar 18, haar twijfels of ze deze meisjes wel onder de duim kan houden zijn terecht. Maar ze heeft weinig keuze. Thuis is ze getrouwd met een bruut. De man ziet haar als zijn eigendom, er is geen greintje liefde in het spel. Haar vader heeft haar ‘verkocht’, om zijn vrouw tevreden te kunnen stellen.
Deze aanstelling bij de hertogin van Norfolk moet haar echtgenoot wel accepteren. Hij is van veel lagere rang. Rangen en standen zijn natuurlijk erg belangrijk in de zestiende eeuw. Het verklaart ook de kruiperigheid die aan het hof heerst. Dat roddelen en konkelfoezen aan de orde van de dag is, is ook begrijpelijk. Eén verkeerd woord kon je de kop kosten.
Joan maakt er het beste van. Als blijkt dat er behalve de zes jongedames ook drie jonge mannen zijn die ze onder controle moet zien te houden, moet ze al haar inventiviteit aanwenden. Gaandeweg slaagt ze er in de genegenheid van de meisjes te winnen, vooral die van Kate.
Kate is spontaan op het brutale af. Ze is een levendige jonge meid, die van het leven wil genieten. Daardoor valt ze op als ze de koning ontmoet. En helaas voor haar is hij haar niet vergeten. Als hij voor de vierde keer een huwelijk aangaat, nu met de Duitse Anna van Kleef, wordt Kate ontboden. Joan gaat mee. Zij worden de hofdames van Anna, en zijn getuige van het mislukken van het huwelijk. En als de scheiding een feit is, duurt het niet lang. Kate trouwt met de koning.
Joan vertelt het verhaal: over haar eigen mislukte huwelijk. Over het leven aan het hof. Over de arme Kate, die juist door haar spontaniteit haar eigen ondergang veroorzaakt.
Joyce Pool (1962) schreef meerdere historische jeugdboeken, en besloot dat haar eerste boek voor volwassenen over Kate Howard moest gaan. Voor volwassenen, dat lijkt me geen enkel probleem. Maar jongeren kunnen net zo goed van dit boek genieten. Het is een erg leesbare, fijne historische roman.
ISBN 9789047707424 | Hardcover | 271 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | oktober 2015
© Marjo, 07 februari 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kate Howard: Bloedlijn
Het huwelijk met Bulmer jr. is een regelrechte ramp, Joan kan nauwelijks meer lopen dankzij Williams genadeloze 'strelingen' van haar onderlijf, ze is bont en blauw. Ze besluit te vluchten. Dit keer is haar vader onverzettelijk, zijn vrouw heeft niets in te brengen, Joan hoeft niet meer terug naar William, die overigens een scheiding weigert.
Joan wordt 'weggestuurd', ze gaat als gouvernante werken bij de welvarende hertogin Agnes van Norfolk, weduwe van Thomas Howard. De hertogin-douairière geeft een aantal jonge vrouwelijke verwanten een adellijke opvoeding om hen voor te breiden op een goed huwelijk met hoge Engelse edelen of een functie aan het hof van koning Henry (de Achtste).
En zo gebeurt het dat Joan vlak na haar achttiende verjaardag vertrekt naar Chesworth House in Horsham. Haar vader waarschuwt haar: 'Wees je bewust van alle duivelse smerigheid om je heen'. Hij vertelt haar dat de vrouw van de koning, Anne Boleyn, het jaar daarvoor onthoofd is en dat Anne een van de kleindochters was van de hertogin waar ze nu bij gaat werken. Door die bloedlijn is de hertogin een een slecht daglicht komen te staan bij de koning. Ze is niet meer welkom bij hem. 'Ze vreten elkaar op als ratten', waarschuwt haar vader.
Tot Joans schrik zijn de zes meisjes die zij les moet geven nagenoeg van haar eigen leeftijd. De oudste is zeventien de jongste, Lady Katherine - Kate - is veertien. Kate is, net als Anne Boleyn, eveneens een kleindochter van de hertogin. De adellijke dametjes hebben de afgelopen twee jaar elf gouvernantes stuk voor stuk weten weg te treiteren. Joan neemt zich voor dat haar dat niet zal overkomen, ze wil nooit meer terug naar William, en die houding redt haar voorlopig.
De meisjes maken het Joan of Mrs. Bulmer zoals ze haar noemen niet makkelijk. Vooral de jongste, Kate, is erg bijdehand. We lezen hoe de dames, verwend als ze zijn, zich aanvankelijk weinig aantrekken van Joan en haar lessen. Maar Joan, gewend als ze is aan het grote huiselijke gezin, trekt zich weinig van hun gedrag aan. Langzamerhand groeit er zelfs genegenheid. Het grootste probleem is dat de dames zeer vrij omgaan met de drie jonge 'bedienden' de opperstalmeester en twee secretarissen. Het is natuurlijk van het grootste belang dat de dames 'ongeschonden' het huwelijk in gaan.
De dames weten echter ook dat Joan voor geen goud terug wil naar haar echtgenoot die inmiddels alle moeite doet om haar terug te krijgen.
Het is vooral de mooie wildebras Kate die met haar frisse, vrolijke, impulsieve gedrag de aandacht trekt van iedereen. Uiteindelijk tot die van de koning aan toe. Joan is inmiddels erg gesteld geraakt op Kate en houdt haar hart vast... Anne Boleyn is onthoofd, Anna van Kleef werd bijna onmiddellijk retour gezonden. De flapuit Kate die eerste praat en dan nadenkt, aan het hof, bij de koning? Dat kan nooit goed gaan. Ze herinnert zich haar vaders woorden nog steeds 'Ze vreten elkaar op als ratten'. Joan hoopt dat zijn woorden niet bewaarheid worden...
Dit boek is de eerste roman van Joyce Pool - voorheen schreef ze o.a. historische jeugdboeken - en hoe heerlijk dit boek ook wegleest, voor mijn gevoel is dit ook een jeugdboek, weliswaar voor jongeren vanaf ca. 15 jaar, maar toch. De taal en de sfeer in dit boek zijn nog te weinig volwassen, ondanks alle gebeurtenissen. Het verhaal blijft te vriendelijk en de werkelijkheid wordt teveel met fluwelen handschoenen gehanteerd. Niet dat ik dat niet prettig vind, integendeel, maar een roman voor volwassenen is het niet.
Joan Bulmer, die in dit boek het verhaal vertelt, is een heel vlotte, intelligente meid die weet van aanpakken, ze is iemand die zich niet klein laat krijgen maar een volwassen vrouw wordt ze niet. Ook de zes leerlingen blijven jonge meisjes, geen vrouwen die zich voorbereiden op het leven wat hen te wachten staat.
Maar ik lees dit boek honderd keer liever dan menige roman voor volwassenen. Het verhaal zit goed in elkaar, de personages komen geloofwaardig over, alles klopt met de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Het verhaal is vlot geschreven en mooi verweven met de werkelijkheid, want zowel Joan als Kate hebben werkelijk bestaan. Je voelt de argwanende sfeer die heerste in de adellijke kringen, een misstap kon je je niet veroorloven en dat weet Joyce Pool ons goed duidelijk te maken in dit verhaal. Je waant je even in het Engeland van de zestiende eeuw. Heerlijk.
Ik heb het boek dan ook met enorm veel plezier gelezen.
ISBN 9789047707424 | Hardcover | 271 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | oktober 2015
© Dettie, 16 november 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Vals beschuldigd
Het boek speelt dus in 1584, de tijd waarin Koning Philips van Spanje zijn greep op de Nederlanden begon te verliezen. Er was al eerder een aanslag gepleegd op de prins, en hij trekt zich terug in Delft omdat hij zich in de Prinsenhof veilig waant. Maar Philips heeft een prijs op zijn hoofd gezet, met als gevolg dat er nogal eens onverlaten opgepakt worden die dachten een poging te kunnen wagen. De troepen van het Spaanse leger zijn immers behoorlijk aan het plunderen en mensen hebben niets meer. Veilig is het er dus niet. Toch weet Balthasar Gerards door te dringen op het Prinsenhof, onder een schuilnaam en onder valse voorwendsels.
Dit verhaal is bekend. Wat Joyce Pool met dit gegeven doet is er een andere verhaallijn tegenover zetten, waarin -het is tenslotte een jeugdroman – de veertienjarige Job Lukasz de hoofdrol speelt.
Hij is nog niet zo lang in Delft. Met zijn ouders en zus is hij hierheen verhuisd. Omdat zijn vader hier stalmeester kon worden. Job helpt hem en zijn vader rekent er op dat hij hem op zal volgen. Job heeft evenwel heel andere plannen, hij zou graag secretaris worden bij de prins, en daarvoor moet hij nog langer naar school. Zijn vader wil daar niets van horen. Zoons volgen hun vader op. Punt.
Zoons verdoen hun tijd ook niet met types als Cornelia, een straatkind.
Job werkt hard, om zoveel mogelijk tijd met zijn vrienden door te brengen. Daar is ook nog Robbert, door Job gered uit handen van Pieter Vis. Als de moord gepleegd is, en Job daar zonder dat hij het wist bij betrokken is geraakt, zal de vijandschap van vader en zoon Vis hem nog duur komen te staan.
Het verhaal zit goed in elkaar. De twee verhalen, van de moordenaar en van Job haken moeiteloos in elkaar. Er wordt een goed tijdsbeeld gegeven. En de feiten voor zover bekend uit de geschiedenis kloppen.
De karakters van de kinderen hadden wat meer uitgediept mogen worden, zodat er sprake zou zijn van een echte goede jeugdroman, maar het voldoet zeker om een verhaal uit onze Vaderlandse geschiedenis begrijpelijk neer te zetten voor de geïnteresseerde jonge lezer.
ISBN 9789056373191 | Hardcover | 152 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2000
Met woordenlijst. Leeftijd vanaf 10 jaar.
© Marjo, 07 juli 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kamp in de jungle
Toen de oorlog uitbrak werden zij opgepakt, samen met mensen die een Duitse achtergrond hadden, of mensen die men niet vaderlandslievend genoeg vond. Je vraagt je af hoe men aan de namen van die laatstgenoemden kwam!
Zoals ik het begrijp uit de uitleg die Joyce Pool achter in het boek geeft, werden er alleen mannen opgepakt. Toen er geprotesteerd werd door de achtergebleven familie van een vader en zijn twee zoons, die in een kamp in Java zaten werden zij en honderddrieëenveertig andere mannen naar Soerabaja gebracht en op een schip gezet. De familie wist vanaf toen niet meer waar ze gebleven waren, en of ze nog leefden.
De gevangenen werden, zo bleek later, overgebracht naar Suriname, dat ook Nederlands bezit was, en niet bedreigd werd door de Japanners.
Eerst verbleven ze in Fort Nieuw Amsterdam, later werden ze naar de Jodensavanne gebracht. Niet alle gevangenen overleefden de oorlog. Zij die dat wel deden, werden in 1946 vrijgelaten.
Dat kamp in de jungle wordt in het boek aldus beschreven:
'In de barakken konden precies vijftig gevangenen en dan bleef er tussen de bedden nog twintig centimeter over om te lopen. Een eindje verderop, buiten het prikkeldraad, stonden op een heuvel eenzelfde barak voor de mariniers en de schutters en een woning voor de kampcommandant. En een beetje achteraan op het omheinde terrein stond de ruïne van een oud gebouw, Een synagoge, zei Dieters vader. Hij had gehoord dat de Jodensavanne vroeger een plantagegebied was geweest waar Joodse mensen hun nederzetting bouwden.'
Dit kamp in de jungle is het laatste station na een aantal andere kampen waar Joyce Pool haar hoofdpersonen de oorlog laat doorbrengen. De jongens Dieter en Kuif zijn fictief, maar hun verhaal is wel gebaseerd op de verhalen die Rudolf Breier haar vertelde.
Het is bepaald geen romantisch verhaaltje dat hier verteld wordt. Het gaat over twee jongens die vrienden zijn, en al proberen zij nog wat avontuurlijks te zien in de gebeurtenissen, ze kunnen niet om ernst van de situatie heen. Ook al laat de schrijfster details achterwege, het is en blijft een schokkend verhaal.
ISBN 9789025855413 | Hardcover | 130 pagina's | Uitgeverij Leopold | februari 2010
Uit de serie ' Vergeten oorlog' Leeftijd: Vanaf 10 jaar
© Marjo, 19 augustus 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Groeten uit Londen
Sanne, een serieus meisje dat viool wil spelen in het Concertgebouworkest, en haar vriend Jim verheugen zich op de week samen. Jim heet eigenlijk Jamal, hij is van Marokkaanse afkomst. Hij is een goede leerling, met een fotografisch geheugen, maar ook een grote mond.
De reis gaat voorspoedig en de eerste dag duiken ze al het Brits Museum in. Als ze eigenlijk al moeten verzamelen bij de klaarstaande bus, gaat Sanne nog even naar de wc. Jim wacht, en wacht. Waar blijft ze nou? Hij gaat kijken, en moet haar helpen de klemmende deur open te krijgen. Ze rennen..maar de bus rijdt net weg. Dan maar met de bus.
En daar wacht het noodlot: een groepje kleurlingen spreekt Jim aan, hij krijgt een pakje in handen geduwd. Hij wil het niet aannemen, maar Sanne dringt er op aan dat hij het wel doet. En dan zijn de mannen ineens weg, en blijkt het pakje een bom te bevatten. Grote paniek natuurlijk, de aanslagen op metro en busstation ligt Londen nog vers in het geheugen. Sanne en Jim worden gearresteerd en opgesloten.
Sanne, als blank meisje, is snel weer vrij, maar de Engelse politie laat Jim niet gaan., Ze blijven hem verhoren, blijven vragen stellen. Over zijn vriendjes van de basisschool, over het geloof, over zijn familie. Over zijn connecties met de terroristen die in Nederland aanslagen gepleegd hebben. En dan schrijft Sanne hem in haar briefjes ook nog over zijn concurrent, Vincent... Arme Jim...
Zijn woede slaat om in ongeloof en wanhoop, als hij beseft dat hij eigenlijk zelf niet weet hoe het allemaal zit. Is hij Jim? Of is hij toch meer Jamal?
Het is natuurlijk een schokkend verhaal. Het zal je maar gebeuren. En het kan gebeuren, dat is het erge ervan. Mensen worden op hun huidskleur aangekeken. Joyce Pool weet het heel overtuigend te brengen, hoe de gevoelens dan Sanne en Jim veranderen in de loop van de gebeurtenissen. Er zijn wel een paar onzuivere dingen. Als je een fotografisch geheugen hebt, en daar wordt nog al op gehamerd, is het dan niet vreemd dat je je de naam van een klasgenoot niet kan herinneren?
Als Sanne's moeder zegt dat ze vast wel een briefje mag schrijven aan Jim, is het dan niet vreemd dat nog geen twee bladzijden verder Sanne 'onthutst' reageert als de mevrouw van de ambassade het inderdaad voorstelt? Het irriteert een beetje, maar valt eigenlijk wel in het niet bij het verhaal. Dus het zijn Pool vergeven.
ISBN 9056379437 | Hardcover | 168 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | 2007
© Marjo, mei 2008
Lees de reacties op het forum en/of reageer: