Ziek
Gideon Samson

 
Geen twijfel mogelijk, gezien de titel en de vooromslag: dit gaat over een meisje dat ziek is. Ze heet Belle en is pas geopereerd. De dokter beloofde dat het iedere dag wat beter zou gaan, maar daar merkt ze niet veel van. Om de haverklap moet ze kotsen, en ze heeft nergens zin in. In al die visites eigenlijk ook niet. Haar ouders zijn gescheiden, en dat heeft ze nog niet echt verwerkt. De ouders zelf ook niet trouwens, al heeft haar vader al wel een vriendin. Haar moeder is boos, en ze gedragen zich als kleuters, vindt Belle. Ook haar vriendinnen komen regelmatig op bezoek, Mek en Brie, maar Belle vindt er weinig aan. Iedereen vindt haar zielig, iedereen straalt medelijden uit, wat heeft ze daaraan? De enigen die ze graag ziet komen zijn haar opa en oma. Met hen kan ze praten, die begrijpen haar.
 
Daar ligt ze dan, en je zou denken dat ze niets meemaakt. Maar dat is het knappe van dit boek: het lijkt wel of die vrij korte periode in het ziekenhuis het kind volwassen maakt. Vanuit haar bed ziet ze meer dan je verwachten zou, en ze schrijft dingen op in een schrift: herinneringen, verhaaltjes en dagboeknotities.Misschien vinden mensen Belle zielig, maar voor de lezer is ze dat niet. Gideon Samsom heeft haar neergezet als een gewone tiener, die de wereld aan het ontdekken is. Een beetje anders, maar toch gewoon.
 
Door de manier van schrijven is dit boek geen ‘zwaar’ boek geworden. Korte snelle zinnen, goede afwisseling van leuke herinneringen en akelig heden, het leest als een trein. De dialogen zijn wat stroef, maar levensecht.
 
Ik ben klaar. Opa is nog steeds stil. Ik hoop dat hij het leuk vond.
‘En?’ vraag ik. ‘Grappig?’’
‘Ik word beroemd, ‘ zegt opa.
‘Hoe bedoel je?”
‘Door jou.’
‘Door mij?’
Opa knikt. ‘Jij wordt toch schrijfster, neem ik aan?’
‘Dat weet ik nog niet, ‘zeg ik.
‘Ik wel, ‘zegt opa.
Als het niet te vermoeiend was, zou ik nu echt een beetje moeten lachen. Mama en opa weten het allemaal zo zeker. Dat ik beter word. Dat ik schrijfster word.
‘Opa, waarom word jij dan beroemd als ik schrijfster word?’
‘Jij gaat enorm over mij opscheppen, ‘zegt opa.  ‘ In de krant en op tv.’
‘Opscheppen?’
Opa knikt en knipoogt weer. ‘Als jij mooie boeken schrijft, ga je aan iedereen vertellen dat ik het altijd al gezegd heb.’
‘Dat je wàt gezegd hebt?’
‘Dat jij schrijfster wordt.’
'heb je dat dan?’
‘Ik zeg het nu, zegt opa. ‘En ik blijf het vanaf nu zeggen.’
‘Dan moeten we nog wel leven,’floep ik eruit. Ik schrik er een beetje van. Opa niet.
‘Uiteindelijk gaat iedereen dood,’zegt opa en daar heeft hij natuurlijk gelijk in. ‘Een onherstelbaar verlies.’
‘Wat? ‘
‘Dat wij doodgaan.’
 

ISBN 9789025853327 | Hardcover | 124 pagina's | Uitgeverij Leopold | maart 2009
Vanaf 13 jaar

© Marjo, 14 september 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: