Do Van Ranst
Mijn vader zegt dat wij levens redden
‘Je rijdt ontelbare kilometers op een kaarsrechte, eentonige weg langs dorre bomen en cactussen. Dan klimt de weg langzaam naar een punt vanwaar je in de verte de steigers van een brug kan zien. Vanaf dat moment fixeren je ogen zich op die brug, recht voor je, omdat het eindelijk voor afleiding zorgt na het urenlange turen naar niks dan een zon in een wolkeloze lucht. Je denkt dat je rechtdoor moet om de brug te bereiken. En je blijft dus gewoon voor je uit staren, maar ineens maakt de weg een gemene bocht van bijna negentig graden naar links. Net in die gemene bocht wonen wij.’
Al zeven keer heeft een auto zich in het huis geboord, maar het staat nog overeind. De eerste keer dat de gevel geramd werd, werd de bestuurder opgenomen in het huis en verzorgd tot hij beter was. Maar hij ging nooit meer weg, want het is de vader van de ik-figuur. En al stelt het huwelijk nu niet veel meer voor, althans dat denkt de vertelster, ze blijven er wonen met zijn allen. Tot grootvader komt te overlijden. Hij valt van de brug uit bovenstaand stukje, die overigens nooit afgebouwd is, en slechts een halve brug is. Een ongeluk?? Grootmoeder zegt sindsdien geen woord meer, en gaat achteruit qua gezondheid. Ze moet naar een verzorgingshuis. Het meisje voelt zich eenzaam, ze heeft wel een vriendin, Sue, maar die is lesbisch en wil meer van haar dan ze geven kan en wil. Of is ze toch lesbisch? Ze fantaseert wel over jongens, maar hoe weet ze nou waar haar voorkeur naar uit gaat als ze nooit iets meemaakt. En dan ramt opnieuw een auto de gevel…
Het is niet zo’n diepgaand verhaal, maar aardig genoeg om jongeren te boeien, denk ik. De kwestie van de seksuele voorkeur is er een waar menige tiener mee zal zitten. De oplossing is hier nogal ongewoon. Of misschien ook niet...
ISBN 9059081161 | Paperback | 80 pagina's | Davidsfonds Uitgeverij | januari 2006
© Marjo, 20 september 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
