Stefan Boonen

Toon alleen recensies op Leestafel van Stefan Boonen in de categorie:

Stefan Boonen op internet:

Honderd procent Lena
Tekst: Stefan Boonen
Illustraties: Greet Bosschaert

Dat heb je nou als je tevoren geen flapteksten leest. Bovendien had ik de boekjes van een andere 100 % serie in mijn hoofd, toen ik dit boek van Stefan Boonen begon te lezen. En dus kreeg ik een klap in mijn gezicht toen op pagina zeventien gebeurde waar een ander dat al zou verwachten.

Bas, een jongen van twaalf vertelt het verhaal. Het begint allemaal heel blij, hij komt net kijken op het pad van de ontluikende puber, en kijkt op tegen zijn oudere zus Lena. Het is het verhaal van een gewoon doorsnee gezin, totdat Lena zomaar, zonder aankondiging in wat voor vorm ook, een einde aan haar leven maakt.

Het begint er al mee dat Bas uit de klas wordt gehaald door de directeur, en natuurlijk dat eerst op zichzelf betrekt. Wat heeft hij gedaan? Waarvoor krijgt hij op zijn donder? Maar als tot hem doordringt wat er gebeurd is, staat zijn wereld op zijn kop. Lena? Dat kan niet! Zijn zus had hem ’s morgens nog gevraagd ‘Speel straks een liedje voor me, Bas.’

Dan volgt het verhaal van de verwerking. Gewoon doen kan niet meer. Het is alsof er een stempel op hem gedrukt is. Iedereen is gespitst op zijn reacties. Als hij lacht, voelt hij dat men naar hem kijkt. En toch moet het allemaal doorgaan: school, gitaarlessen, zwemmen, spelen met zijn vrienden. Bas heeft het met zichzelf al moeilijk, en dan komt er ook nog het verdriet van zijn ouders bij. Thuis is de sfeer om te snijden. Moeder huilt, vader zegt niets, en Bas houdt ook zijn mond. Ze zijn de familie Zielig.

Gelukkig is er de hond Mozart. De buurman vraagt hem met de hond te wandelen, en dat doet Bas steeds vaker. Met Mozart kan hij ellenlange gesprekken voeren. En onverwacht krijgt hij steun van Kirstin, die haar vader verloren is. Aan haar vraagt hij: ‘hoe lang duurt verdriet?’
Lena sterft op 25 april, het boek eindigt 4 augustus. Het verdriet is nog lang niet over, zoals Kirstin al zei. Maar ze moeten een weg vinden.

Het is een ontroerend boek, een zwaar verhaal ook. Kun je vertellen hoe je moet omgaan met verdriet? Stefan Boonen doet een poging in een fraaie stijl, met treffende zinnetjes, zonder aanstellerij, zonder opsmuk. Gewoon eenvoudig en mooi. Ook de veelvuldige witregels, de korte hoofdstukken werken daar aan mee. Je kan steeds op adem komen.
Het is waarschijnlijk voor kinderen die een geliefd persoon verloren hebben erg indringend en aangrijpend, want dat is het ook als je niets van dat hebt meegemaakt. Er staan dus adressen waar je terecht kunt, voor vragen of als je hulp wilt, achter in het boek, maar Stefan Boonen is een Vlaming, dus die adressen zijn allemaal in België.

‘Midden in de nacht. Tien over drie. Ik lig klaarwakker in mijn bed. Als ik mocht kiezen, zou ik nu baantjes trekken in het zwembad. Heen en weer, heen en weer.
Waarom huil ik niet?
Beneden hoor ik pa stommelen. Ma slaapt, dankzij de slaappillen die de dokter haar gegeven heeft. Als ik wil, mag ik bij haar in bed gaan liggen. Ik wil niet.
De komende dagen hoef ik niet naar school.
Lena is dood,‘ fluister ik tegen het donker. Wel tien of twintig keer. Speel straks een liedje voor me. Het laatste wat ze tegen me zei. Wist ze toen al wat ze zou gaan doen? Voor een trein springen. Hoe kon ze zo idioot zijn?
Ik knip mijn leeslamp aan en staar naar mijn prikbord. Daar hangt een groenblauw kaartje. Op Lena’s kamer hangt er ook zo een. We mochten samen naar een concert van The Chiefs, een groep waarvan ik maar één liedje ken. Lena heeft er twee cd’s van. De kaartjes waren een cadeautje van pa. Lena was pa om de hals gevlogen en had mij een flinke por gegeven. ‘Dat wordt een superavond, broertje.’