Ellen Stoop

Toon alleen recensies op Leestafel van Ellen Stoop in de categorie:
Ellen Stoop op internet:
  Categorie: Recensies 10-12jr

Ik ken jou ergens van Ik ken jou ergens van


Op de achtergrond van dit gegeven speelt nog de situatie thuis: Sannies moeder is kunstenares en Sannie heeft het gevoel dat haar schilderijen meer aandacht krijgen dan zij. En papa heeft het ook veel te druk. Maar het verhaal draait om wat er in de zomervakantie gebeurd is, iets waar de lezer stukje bij beetje achter komt. Het is eigenlijk een eenvoudig verhaal. Hetgeen dat met meer sensatie verteld had kunnen worden, wordt heel simpel verteld. Er is geen onnodige ophef, het verhaal is gedoseerd met precies genoeg aandacht, en het is compleet duidelijk wat het voor Sannie betekent.

Het verhaal is opgesteld in de ik-vorm. Het voorval uit het verleden wordt in een afwijkend lettertype verteld, en de bladspiegel is heel duidelijk. Het leest dus makkelijk zonder dat daardoor afbreuk wordt gedaan aan de kern van het verhaal.

Ellen Stoop (1962 te Haarlem)  is schrijver van kinderboeken en docent creatief schrijven.
Ze ontving in 2009 voor haar eerste boek - Jade: bijna elf - de Hotze de Roosprijs. 


ISBN 9789025112974 | Hardcover | 128 pagina's | Uitgeverij Holland | september 2015
Leeftijd: 10+

© Marjo, 14 januari 2016


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

De laatste zomer van de club De laatste zomer van de club


‘Ik begrijp niets van volwassenen. Echt niets!’

In de Distelstraat wonen een aantal kinderen die het goed met elkaar kunnen vinden.
Op nummer 5 woont de verteller, Kaat. Zij is 11 jaar en woont er met haar moeder en zusje Lena.  Lin is dertien en woont op nummer 13. Zij heeft iets met David, 14 jaar, van nummer 10. David heeft nog een jonger zusje: Ida. Op nummer 4 wonen Arthur en zijn broer Dickie. Zij hebben een hond: Aslak.
Vanwege Arthur is Kaat heel blij dat ze niet op vakantie gaan: ze heeft een oogje op hem. De anderen blijven ook thuis, en er breekt een lange zomervakantie aan.
De lezer weet al dat het de laatste zomer is: aan het eind van het verhaal zullen alleen Kaat, Lena en hun moeder nog in de Distelstraat wonen.

‘Boven mijn bed hangt een oude zwart-wit foto van de straat. Alles zag er nog nieuw uit. De bomen pas geplant, een lege straat. De foto was gemaakt toen meneer Dadels, onze oude buurman, nog een jongetje was.’


Dit stukje tekst op de eerste bladzijde is tekenend voor het verhaal dat volgt. Niets blijft hetzelfde, alles verandert. Ook voor de nu 82-jarige meneer Dadels is een rol weggelegd. Dickie beweert dat hij een oorlogsmisdadiger is, maar dat zit even anders, ontdekt Kaat.
Het kost haar een zere knie, maar dat valt in het niet, want er zijn nog meer geheimen. Waarom verkoopt haar vader zijn racefiets? En mag de piano van Lena wél blijven?
Toch wel raar: haar vaders verjaardag staat op de kalender bij David! En het is wel erg toevallig dat bij haar vader twee tenen aan elkaar gegroeid zijn, en dat dat bij Ida ook zo is.
Van wie is die vieze oude portemonne die ze vindt?
Oude geheimen en nieuwe geheimen, het is een zomervakantie die ze nooit zal vergeten. Maar vooral niet omdat het de laatste zal blijken te zijn.

Ellen Stoop heeft haar lezertjes hoog zitten: meestal worden in kinderboeken alle vragen beantwoord. Dat is hier niet het geval. Of er moet nog een vervolg komen. Daar lijkt het tot op heden niet op.
Het is een leuk verhaal, een avontuur met historische achtergrond, vermengd met moderne problematiek. Vlot verteld, en dat vleugje romantiek maakt het helemaal af.


ISBN 9789048817443 | Hardcover | 119 pagina's | Uitgeverij Holland | juli 2013
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 20 september 2013


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Moederruil Moederruil


‘Bij de voordeur zag Bloem pas dat het T-shirt van Raaf achterstevoren zat.’ 

Als in de verdere alinea duidelijk wordt dat Bloem de oudere zus is van Raaf, en van Wolf, zijn tweelingbroer, is de conclusie snel getrokken dat het niet helemaal goed zit in dat huishouden. Moeder ligt veel op bed, en papa is altijd werken, en Bloem zorgt dus dat haar broertjes op tijd – en aangekleed, en met hun broodtrommeltje gevuld – naar school gaan. Maar Bloem is pas tien! En haar broertjes vijf, dit is niet de manier waarop het hoort te gaan.

Gelukkig gaat ze graag naar school, meester Jeroen is een leuke meneer, die altijd aandacht heeft voor haar, en die net als zij interesse heeft in de natuur. Maar op school zijn ook die trutjes, die alleen naar uiterlijk en jongens kijken, Ze pesten Bloem met haar naam, en willen de aandacht van Daan, de leukste jongen in de klas. Ze zijn dus superjaloers als meester Jeroen Bloem in een groepje zet met Daan!

Intussen blijft haar moeder depressief, het enige dat ze met Bloem doet is televisiekijken. Ze vindt bijvoorbeeld dat programma ‘Moederruil’ heel leuk. En dan ziet Bloem op een dag een brief liggen, van de makers van dat programma! Haar moeder zal toch niet? Niets wil ze meer horen, als ze niet luistert gebeurt het niet. Geen vreemd mens in huis. Alles moet blijven zoals het is. Maar ja, op een dag gaat mama weg, en komt er een andere mevrouw in huis...

'Dus als jullie straks thuiskomnen,' zei mama terwijl ze de bordjes Brinta voor Wolf en Raaf neerzette, 'dan ben ik er niet.'

En alles verandert. Ook op school.

Een leuk verhaal met een diepe bodem. Korte hoofdstukken, duidelijke bladspiegel, en leuke tekeningetjes overal op de pagina’s. Vooral dat kikkertje dat over de bladzijden springt. Behalve dat meester Jeroen er op school mee bezig is, met de wording van een kikker uit kikkerdril, is het ook symbolisch voor de ontwikkeling van Bloem, die aan het eind van het boek elf wordt...


ISBN 9789025111601 | Hardcover | 128 pagina's | Uitgeverij Holland | september 2011
Leeftijd: 10+

© Marjo, 28 oktober 2011


Lees de reacties op het forum en/of reageer: