Tien dagen in een gestolen auto
Anna Woltz

Bij zo'n titel verwachtte ik eigenlijk een lekker spannend verhaal zoals dat van Bonny en Clyde. Anna Woltz heeft er veel meer van gemaakt. Het gaat over liefde en kameraadschap, en is ook nog een Bildungsverhaal. Zeker is het ook spannend en gebeuren er dingen waarvan je niet verwacht  dat het kan, maar ach, de werkelijkheid is soms vreemder dan een verzonnen verhaal!

We hebben een ik-persoon, Camilla heet het meisje, ze is elf jaar oud en zit -onder tijdelijke begeleiding- op een boot naar Zweden.

'Come with me, Camilla!' riep ze stralend.
En dat deed ik toen maar, want ze had mijn paspoort in haar hand en ik ben dus inderdaad Camilla.'

Ze vergelijkt haar situatie met de boeven die naar Australië gestuurd werden, bedoeld als straf, maar misschien, denkt ze, was dat helemaal niet zo erg. In haar nog maar korte leventje is duidelijk iets gebeurd waarover zij zich schuldig voelt, maar ze lijkt er niet echt rouwig om te zijn dat ze deze reis moet maken.

'Camilla!'
Dat hadden die boeven in Australië natuurlijk niet gehad; iemand die hun naam riep wanneer ze de haven binnenkwamen. Iemand met magere bruine armen die naar hen zwaaide en op hen stond te wachten. Man, wat wilde ik op dat moment graag zo'n misdadiger van vroeger zijn.'

Wat er allemaal gebeurd is, dat ontdekken we in stukjes en beetjes naarmate het verhaal vordert.
Ze laat in Nederland haar moeder achter, met een nieuwe man, die samen een kind verwachten. Ze schijnt al te weten dat het een meisje zal zijn, want ze heeft het steeds over een zusje. In Zweden moet ze naar het gezin van een goede vriendin van haar moeder. Die vriendin is al drie jaar dood, en haar man met haar twee zoons zullen Camilla voor drie weken huisvesten. Degene die haar roept is Ben, dertien jaar. Zijn broer Jonas, zestien jaar, wacht in de auto. Een felblauwe cabriolet waar Camilla meteen voor valt. Maar haar enthousiaste commentaar wordt genegeerd. Er is iets aan de hand, begrijpt ze uit het raar klinkende Nederlands dat de jongen nu met elkaar spreken omdat zij erbij is. En in de auto wacht een verrassing op haar: er ligt een baby in een verhuisdoos!

'Ik leunde tegen de cabrio en streek met mijn wijsvinger zachtjes over de blauwe lak. Ik kon n iet geloven dat ik een uur geleden nog had gedacht aan moordenaars en boeven van lang geleden. Wat nu gebeurde was veel beter. De vader van Ben en Jonas was weg. En in zijn schildersatelier hadden de kinderen een baby gevonden. Prima begin van een vakantie.'

En meer ga ik niet verklappen. Het is inderdaad een prima begin van een haast ongelooflijk avontuur. De laconieke toon - waarin humor niet  ontbreekt - die Anna Woltz haar hoofdpersoon laat hanteren maakt het geheel nog smeuïger. Je hoort echt een meisje van elf. Hoe ze de wereld bekijkt en haar ideeën steeds bijstelt.  Het is een ontzettend leuk verhaal!

'Ik zuchtte. Tien minuten onderweg en we waren al getrouwd. Want dat ben je dus, wanneer je ruziemaakt over de kaart. Fedde snauwt echt nooit naar mijn moeder, behalve in de auto. Dan doet ze opeens alles fout. En nu was ik dus de vrouw met de kaart die altijd de schuld krijgt'

ISBN 9789025852238 | Hardcover | 169 pagina's | Uitgeverij Leopold | mei 2008
Leeftijd: 10+

© Marjo, 30 augustus 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: