Guido van Genechten
Superbeesje is al onderweg
Flaptekst:
Van overal ter wereld stromen de hulpoproepen binnen bij Superbeesje. Een olifant die vastzit in de Afrikaanse modder, een hond die boven een afgrond hangt te bengelen in de Grand Canyon, een kameel die droogstaat in de Sahara, een verwarde slang ergens in de jungle… Allemaal doen ze een beroep op de superheld. Gelukkig heeft die een heleboel supermegakrachtige turboredmiddelen én een dosis gezond beesjesverstand. De onvoorstelbare reddingsacties van een piepklein beesje met een supergroot hart.
Het is natuurlijk grappig dat een piepklein lieveheersbeestje enorm grote dieren kan redden, maar toch heb ik betere boeken gezien van Guido van Genechten.
De olifant lijkt enorm plezier te hebben in de modder en helemaal niet vast te zitten.
De dorstige kameel staat in het zand, het is dat in de tekst staat dat het beest uitgedroogd is maar aan de afbeelding, die zoals alle afbeeldingen twee pagina's beslaat, zie je dat niet. De kameel lijkt te lachen in plaats van te snakken naar water.
Ook de walvis die aangespoeld is op het strand lijkt eerder lekker in de zon te liggen dan in moeilijkheden te verkeren.
Het enige dier dat werkelijk in nood lijkt te zijn, is de hond.
Een kameel die water in zijn bulten krijgt toegediend via een wonderbaarlijke watertank dat uit het lijf van superbeesje komt is leuk bedacht, maar de afbeelding zelf is vrij stijfjes. De tank kan overigens ook met lucht gevuld zijn, dat er water in zit lees je in de tekst...
Ook de verhoudingen op de afbeeldingen zijn een beetje zoek. Je ziet superbeesje met een soort kurkentrekker door de lucht vliegen nadat hij een slang uit de knoop heeft gehaald. Ergens in het Amazonewoud beneden hem zie je een geel streepje waarbij in piepkleine lettertjes staat 'Sssuper bedankt, ssssuperbeesssje.' Maar dat streepje, wat dus de slang voorstelt, en die letters zag ik pas later. Het is té klein afgebeeld. Daartegenover staat de walvis die gered wordt, zo enorm groot afgebeeld dat je nauwelijks in de gaten hebt dat superbeesje ook op de afbeelding voorkomt. Als bij toeval valt je oog op hem.
Ik snap dat Guido van Genechten heeft willen weergeven hoe klein en groot de dieren in verhouding tot elkaar zijn maar door dit teveel te willen benadrukken valt één van de twee dieren weg. Die valt niet meer op.
En ook bij de walvis zie je pas na een paar keer de afbeelding gezien te hebben piepklein bij de bek van de walvis staan 'Wow, superbeesje wat ben jij sterk!'
Dit is zo bij alle dieren die gered worden, pas na een aantal keren de afbeeldingen bekeken te hebben zie je dat de geredde dieren iets zeggen.
En nu ik het toch over die tekst heb. Een gedeelte staat schuin geschreven en dik afgedrukt, zoals in het geval van de kameel bijvoorbeeld: "Met zijn wonderbaarlijke watertank vult hij de kamelenbulten bij." Waarom moet dat schuin en dik afgedrukt? Wat is de bedoeling daarvan? Het werkt storend. Moet een kind die woorden leren of zo?
Het hele boek mist iets en dat is een kop en een staart om in dierentermen te blijven. Er wordt niets opgebouwd qua tekst en tekeningen. Eerst zie je een serie tekeningen van dieren in nood, die niet echt in nood lijken. En daarna zie je superbeestje in actie en dat is het, het eind is ook niet bijzonder. Het sprankelt niet, de kracht van superbeesje spat niet van de bladzijden. Het is allemaal erg vriendelijk en lief en kleurig maar niet bijzonder.
Jammer, Guido van Genechten heeft veel erg mooie boeken gemaakt maar dit boek vind ik persoonlijk een van de mindere boeken van hem.
ISBN 9789044815986 | Hardcover | 32 pagina's | Clavis Uitgeverij | augustus 2011
Formaat 270 x 280 mm | Leeftijd: 3+
© Dettie, 20 augustus 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
