Guido van Genechten

Toon alleen recensies op Leestafel van Guido van Genechten in de categorie:

Guido van Genechten op internet:

http://www.guidovangenechten.be

Categorie: Recensies 0-3jr

Hoogdringend
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Er is niemand in kinderboekenland die zo gezellig kan vertellen over poep als Guido van Genechten. Zijn boek het GROTE poepconcours is al heel humoristisch met al die poepkunstwerken maar ook erg leuk is het boekje Mag ik eens in je luier kijken? waarin een muis ontdekt dat elk dier andere poep heeft, we komen langs muizenkeutels en koeienvlaaien en ontdekken verder allerlei vormen en maten van poep.
Guido van Genechten is ook dé schrijver als het om potjes gaat. Potjes om op te plassen welteverstaan. Daar heeft hij al meerdere erg leuke boekjes over geschreven. Bijvoorbeeld over billen die niet op het potje passen.

En nu is er dit boek getiteld Hoogdringend. De titel zegt al genoeg. We zien op de kaft een benauwd kijkend hondje met een rol wc papier naar een potje hollen. Maar... wat blijkt? Het potje is bezet! Zijn kleine zusje zit al op zijn potje, want Muis zit op háár potje! Gauw holt hondje verder maar op het potje van Muis zit kikker te plassen en op het groene potje van kikker probeert Zebra een hoopje te draaien. Hondje holt maar door maar alle potjes zijn bezet... Wat nu? Hij moet zo vreselijk nodig en kan alleen nog maar naar de grote-mensen-wc. Hij pakt gauw een krukje en gaat met zijn kontje op de rand van de grote stenen pot zitten. Hehe dat lucht op! Dat was net op tijd. Daarna is Hondje supertrots, hij heeft geen potje meer nodig!! Hij is nu een groot hondje!

De afbeeldingen zijn geweldig leuk. Het is een grappig gezicht al die dieren die bezig zijn op een potje en daarbij die benauwde kop van Hondje die aldoor maar sorry roept omdat hij ze stoort. Op het laatst rent hij met zijn poot tegen zijn hondenkontje naar de grote wc, hij heeft het echt benauwd! De opluchting is daarna van zijn hondensnoet af te lezen. De taak is goed volbracht!

Natuurlijk is het boek bedoeld om kinderen te leren op een potje te plassen of te poepen. Bij het boek zit dan ook een fraaie vlotte poster met een Giraf op een potje - haar witte onderbroek bungelt onderaan haar lange poten- . Op die poster kun je de eveneens bijgeleverde beloningsstickers plakken. Je zou bijna willen dat je het zelf allemaal nog moest leren, zo leuk zijn die stickers.
Kinderen zullen het verhaal helemaal te gek vinden, want wat is er op die leeftijd leuker dan verhaaltjes over poep en pies...! (Ik hoor ze in gedachte al giechelen).

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Nieuwe laarzen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Jan heeft nieuwe laarzen, en wat voor laarzen! Heel mooie, grote, rode, laarzen met gele blokjes. Jan is helemaal blij. Met grote stappen loopt hij al zingend in het rond en kijkt wat hij allemaal met die laarzen kan doen... Natuurlijk kan hij ermee door een plas water lopen en lekker in het rond spatten. Maar met laarzen kun je ook op één been staan en klimmen, en springen, en rennen, en schoppen. Het zijn gewoon superlaarzen!

Guido van Genechten heeft zich helemaal ingeleefd in de kinderwereld. Nieuwe laarzen krijgen is natuurlijk een hele belevenis en dan merken dat je met die nieuwe laarzen aan zoveel kunt doen is helemáál super!

Op de eveneens door Van Genechten gemaakte paginagrote, heldergekleurde afbeeldingen zien we Jan met zijn grote 'zevenmijlslaarzen' door de wereld stappen. Alles is natuurlijk veel leuker met van die mooie laarzen aan. De paarden kijken er vrolijk van en de poes en de hond vinden dat geklim en gespring en geren van Jan ook wel heel leuk, zelfs de kippen en kuikentjes doen mee en gaan op één poot staan als Jan op zijn ene been gaat staan. Het is echt geweldig, Jan kan álles met die laarzen!

Zulke fijne laarzen - en zo'n fijn boekje - wil iedereen wel hebben!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het grote billenboek
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Jaren geleden liep Guido van Genechten in een supermarkt en ineens kwam het zinnetje 'iedereen heeft twee billen' in zijn hoofd op. Hij wist gelijk dat hij met dat zinnetje aan de slag moest. Hij kocht gauw een notitieboekje en een pen om die zin op te schrijven voordat hij het zou vergeten.
Eenmaal thuis ging hij ermee aan de slag en het resultaat werd Het grote billenboek . Het boek is nu, zo'n 10 jaar later, nog steeds geliefd en inmiddels een van zijn succesvolste prentenboeken gebleken. Daarom is het nu als klassieker op groot formaat herdrukt. Zo zie je maar, wat één klein ideetje, één zinnetje, voor enorme gevolgen kan hebben!

Het waarom van dat succes is goed te begrijpen. In dit boek zien we namelijk, paginagroot, verspreid over de eerste twee bladzijdes, kleine Jos afgebeeld die een plasje moet doen. Het jochie heeft een leuke, olijke snoet. Het mooie rode potje staat naast hem en Jos roept om zijn mama, zij moet hem even helpen want hij moet met zijn blote billen op die pot, en dat kan hij nog niet zo goed alleen. Bij deze eerste afbeelding staat de tekst die bij Guido opkwam in de supermarkt "iederéén heeft twee billen".

Slaan we de pagina zien we hoe Guido van Genechten voortgeborduurd heeft op dat zinnetje. We zien namelijk een enorme olifant op het rode potje van Jos. Daarbij staat de tekst "sommigen hebben dikke billen" En bij deze olifant klopt dat zeker, het potje is nauwelijks meer te zien! De giraffe met zijn dunne billen past beter op de pot van Jos en zo zien we allerlei soorten billen - en dieren - voorbij komen die op het potje van Jos een plasje doen. De een heeft zachte billen, en andere hebben gestreepte, gevlekte, groene, beresterke billen. Muis heeft zulke piepkleine billen dat hij op moet passen niet in de pot te vallen. Hij zit op het randje en piept er helemaal van.
En Jos? Jos heeft natuurlijk blote billen als hij op het potje zit. En als hij klaar is dan is hij supertrots!
'Flink zo Jos!' zegt zijn moeder blij.

Kinderen zullen dit boek met al die billen natuurlijk geweldig vinden. De afbeeldingen beslaan telkens twee pagina's en de dieren zijn met losse hand geschilderd en omkaderd met een stevige zwarte lijn. Sommige woorden die de kenmerken van de billen aangeven zijn ook aangepast. Het woord gestreept is bijvoorbeeld in gestreepte letters afgedrukt, dat geeft aan alles nog iets extra's.
Dankzij dit boek zullen de aankomende potjesgangers gelijk zin hebben om zelf ook op het potje te plassen. Want wat die dieren kunnen dat kunnen zij natuurlijk ook!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Hondje Hondje
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Hondje is zijn baasje kwijt, hij snuffelt en zoekt overal. Maar zijn baasje is nergens te vinden.
Er komen allemaal mensen voorbij met gele schoenen, rode schoenen, bruine laarzen, groene laarzen, dichte schoenen, open schoenen maar geen enkele schoen lijkt op die van zijn baasje. Baasje heeft zwarte, grote schoenen, bovendien ruikt baasje heel lekker, niet naar blote tenen!
Langzamerhand kijkt hondje meer omhoog, misschien herkent hij baasje aan zijn sokken maar droeg hij vanmorgen nou rode sokken met witte stippen of witte sokken met rode stippen?
Hondje weet wèl zeker dat baasje een gele broek met ruiten droeg. Maar ook zo'n broek ziet hij nergens.
Waar is baasje nou?
Hondje zoekt en snuffelt, hij ruikt peren en ziet bloemen en raakt er bijna van in de war. Hij zoekt en zoekt en kijkt naar de gezichten van mensen, ze hebben witte en bruine neuzen, maar niemand heeft zo'n mooie rode glimmende neus als zijn baasje...
Zal hondje zijn lieve, leuke, grappige baasje vinden?

Het leuke van dit verhaaltje en de tekeningen is dat wij steeds een beetje meer van baasje te weten komen.
Wij kunnen ook steeds op de gekleurde afbeeldingen een stukje van baasje zien, daardoor kunnen kinderen alvast mee gaan zoeken met hondje.
- Hondje zelf kan door de drukke mensenmassa zijn baasje niet zien. -
We zien hondje eerst tussen allemaal voeten en benen door lopen en langzamerhand zoomen de beelden uit zodat we op het laatste complete mensen zien in al hun variëteiten.
Opnieuw een erg leuk bedacht en fraai uitgevoerd verhaal van Guido van Genechten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

het Meisje en de Pony
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

In een wei vol vrolijke bloemen staat een pony, maar hij is helemaal niet blij. Dat is wel een beetje raar want er wordt heel goed voor hem gezorgd. Hij heeft elke dag vers water en sappig gras en de koekoek zegt hem altijd heel vriendelijk gedag, en het is ook lekker warm buiten want de zon staat heerlijk te schijnen.
Is het een beetje verwende pony? Dat zou je bijna denken maar dat is het niet.
De pony voelt zich nogal eenzaam, daarom is hij niet blij.

Maar dan komt er een meisje aan de hand van haar opa voorbij wandelen. Ze vindt dat kleine paardje wel heel lief en leuk en ze ziet gelijk dat de pony verdrietig is. Ze aait hem en praat tegen hem. Daarna komt ze elke dag en geeft de pony gras en speelt met hem, en de pony? Hij is nu héél blij en vrolijk!

Een aardig klein verhaaltje voor de jongsten onder ons. Het verhaaltje zelf is niet echt spannend of heel boeiend, gewoon een eenvoudig verhaaltje over een meisje en een pony. Maar de afbeeldingen, verspreid over twee pagina's, zijn wel mooi van kleur en zijn vriendelijk, fleurig, zacht en doen heel zonnig aan. Daar word je vanzelf al vrolijk van en het meelevende, kleine meisje met haar blije snoet en enorme blauwe ogen doet de rest.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Een geweldig cadeau
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Het was een mooie dag in mei.
Olifantje weet het nog goed, want hij was er zelf bij.
'We hebben een cadeautje,' zei mama.
En papa zei: 'Voor een grote jongen zoals jij!'

Nieuwsgierig pakt Olifantje zijn cadeautje uit en kijkt dan verbaasd zijn vader en moeder aan want hij heeft geen idee wat hij gekregen heeft.
Is het een hoedje? Nee schudden papa en mama. Een grote drinkbeker dan? nee, ook niet. Een stuur van een racewagen? Een minizwembadje voor Igor de vis? Nee schudden papa en mama weer.
Het is een piepsie-poepsie-potje! En dan nog weet Olifantje niet wat het is. Papa moet lachen en gaat op het potje zitten.
Nu snapt Olifantje het eindelijk! Gauw gaat hij op het potje zitten, het zit nog lekker ook!
Op diezelfde mooie dag in mei, doet Olifantje er zijn eerste piepsie plasje in. En de volgende dag doet hij er zijn eerste poepsie-hoopje in! In zijn eigen potje!
Wat een geweldig cadeau!

Lief, grappig verhaaltje voor beginnende potjesgebruikers. Bij het boek zit een groot vel met 30 'op-het-potje-beloningsstickers' Elke keer als het plasje of hoopje in het potje beland is, kan daardoor het kleintje beloond worden met zo'n leuke sticker.

Kinderen zullen vooral moeten lachen om het olifantje die steeds aan het raden is wat hij nu eigenlijk gekregen heeft. De helder gekleurde afbeeldingen zijn eenvoudig en aansprekend. Het verhaal zelf is in duidelijke letters gedrukt.

Erg leuk boekje, ook prima om cadeau te geven aan (ouders van) kinderen die aan het leren zijn hun piepsie-poepsie in het potje te doen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Igor Stippelkampioen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Kleine Igor doet voor het eerst mee met de Stippelspelen en daarom mag hij de vlag met de gestippelde ringen het stadion binnendragen, dat is geweldig natuurlijk.
De Stippelspelen zijn namelijk de belangrijkste spelen voor gestippelde atleten. Iedereen heeft er keihard voor getraind en nu is het zo ver! 'Het gaat om het meedoen, niet om te winnen' zegt de voorzitter van het Stippelcomité en verklaart de spelen voor geopend. Het publiek juicht de topspelers toe en dan kunnen de Stippelspelen beginnen, de atleten zijn er helemaal klaar voor.

Maar wat voor sport doet kleine Igor eigenlijk? Hij doet niet aan hoogspringen, daarvoor is hij te klein, turnen aan de ringen is wel heel moeilijk en die salto's op de evenwichtsbalk zien er ook niet erg makkelijk uit. De pingpong tafel is te hoog en voor gewichtheffen heeft hij nog te weinig spieren...
Wat doet Igor dan eigenlijk bij die Stippelspelen als hij overal te klein of ongeschikt voor is?
Gelukkig is er één ding wat Igor wel heel goed kan, hij wint er zelfs de eerste prijs mee! Maar waarmee dan? Dat kun je als je heel goed nadenkt misschien zelf wel raden, en anders kun je het lezen in dit boek.

In oktober begint de kinderboekenweek weer en deze heeft dit keer als thema sport en spel. Dit verhaal haakt daar mooi op in. Natuurlijk is het verhaal een knipoog naar de Olympische spelen maar het is verder wel lekker fantasievol gedaan.
Op de afbeeldingen zie je de gestippelde atleten bezig en kleine Igor staat alles vol bewondering te bekijken en moedigt al de topsporters aan. Igor is een stoer 'ventje' maar heeft ook iets aandoenlijks. De ontknoping is verrassend, ik had niet verwacht dat het daar op zou uitdraaien, erg leuk bedacht.

Guido van Genechten heeft weer een mooi uitgewerkt grappig verhaal geleverd. De illustraties zijn, net als in zijn boek Circus 1*2*3*, in zwart/wit met roodaccenten. Ik houd erg van deze eenvoudige maar doeltreffende afbeeldingen. Hoewel de gekleurde illustraties in de boeken over bijvoorbeeld olifantje Kai Mook of spin Jonnie of in het boek de wiebelbillenboogie ook erg leuk zijn.
Alle boekjes van deze schrijver stralen iets vrolijks uit en dat maakt ze ook zo prettig om te lezen en te zien.

Opnieuw een mooi verzorgd hardcoverboekje van deze veelschrijver en -tekenaar.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Buitenbeentjes op en in & Buitenbeentjes dik en dun
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Twee boekjes vol met tekeningen waarop kinderen iets moeten zoeken.

In het boekje Buitenbeentjes op en in zie je op de hardkartonnen pagina's allemaal dieren die je voornamelijk in de tuin kunt aantreffen zoals slakken, egeltjes, lieveheersbeestjes, muisjes. De krabben, schildpadjes en zeepaardjes vormen daarop natuurlijk een uitzondering.
Dankzij dit boekje leert een kind niet alleen het verschil tussen op en in maar o.a. ook het verschil tussen, achter en voor oven, onder of boven etc.

Op elke twee pagina's zien we een heleboel dieren van één soort afgebeeld, bijvoorbeeld een heleboel slakken en het lijkt alsof ze allemaal hetzelfde zijn maar dat is niet zo. Je moet zoeken welke slak afwijkt van de rest. Want bij de afbeelding staat de vraag: Wie is zijn huisje kwijt? Dan volgen nog twee vragen: Wie verstopt zich achter het muurtje? En wie wil naar een feestje?
Bij de bijen staat: Wie zoemt er boven de zonnebloem? Wie heeft een ander jasje aan? En wie wil naar een feestje? Deze laatste vraag wordt steeds gesteld.

In een enkel geval zijn de antwoorden wel moeilijk te vinden omdat het te zoeken verschil wel erg klein is afgebeeld. Ik vraag me af of kinderen dat wel zullen zien. Op de laatste pagina zijn de dieren feest aan het vieren.

ISBN 9789044818673 | Hardcover | 20 pagina's | Uitgeverij Clavis | maart 2013
Afmeting 22,1 x 21,0 cm | Leeftijd: Vanaf 30 maanden

Het boekje Buitenbeentjes dik en dun volgt het zelfde principe. Deze keer is de laatste vraag steeds Wie mag naar een feestje? Ook hier is deze vraag bij twee afbeeldingen moeilijk te vinden voor een kind. Als volwassene snap je nog wel dat iets een versiering moet voorstellen maar zullen kinderen bijvoorbeeld bij een varkentje dat een dun gekruld draadje in zijn hand houdt de associatie maken dat het verband houdt met een feestje?

Toch is dit boekje verder wel duidelijker, humoristischer en leuker dan het eerste boekje. Dit keer staan er dieren in die je voornamelijk in een dierentuin kunt tegenkomen en leren de kinderen o.a. de woordjes groot, klein, dik, dun, vies, schoon, open, dicht.

De afbeeldingen zijn verder, zoals altijd bij Guido van Genechten, vrolijk en goed verzorgd.
Maar als ik eerlijk ben heb ik wel eens leukere en betere boekjes van hem gezien.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De allereerste zoen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Flamingo komt aanvliegen en landt op de neus van Giraf. Hij heeft een vraag maar weet het antwoord niet. Misschien dat Leeuw, IJsbeertje, Kameel, Olifantje, Zebra of Giraf het antwoord weten. En die vraag is: 'Wie heeft de allereerste zoen gegeven?' Iemand moet er toch ooit mee begonnen zijn.
Giraf weet niet eens wat een zoen is...
Flamingo probeert uit te leggen wat je voelt als je een zoen krijgt.

Je hart gaat er sneller van slaan.
Een zoen geeft kriebels in je buik
en je krijgt het helemaal warm van binnen
Van een zoen kun je ook slappe benen krijgen, en dan is het alsof je zweeft.
Een zoen geven is net zo leuk als er een krijgen.

Maar wie heeft de allereerste zoen gegeven? vraagt hij zich af.
Alle dieren denken na, en allemaal weten ze niet wat zoenen is maar kennen ze dat gevoel dat Flamingo beschrijft wel. het kleine leeuwtje denkt dat het spelen met papa is. En Zebra denkt dat het met hun billen tegen elkaar schurken is maar Flamingo vertelt ze dat dát geen zoenen is.
Alle dieren vertellen daarop wat volgens hun zoenen is, is het neuzen, knuffelen, rollen door de modder of hoofden wrijven? Want daar gaan ze ook van zweven of krijgen ze slappe benen van. Maar nee, dat is geen zoenen zegt Flamingo steeds. Zou hij toch een antwoord op zijn vraag krijgen?

Duizendpoot Guido van Genechten heeft opnieuw een enorm leuk boekje geschreven en geïllustreerd. De kriebels, warmte en zweverigheid spatten van de afbeeldingen af. Alles is even vrolijk en liefdevol weergegeven.
Kijk uit met dit boek want het werkt aanstekelijk, je zou er zomaar spontaan van in het rond gaan zoenen!

Voor zoeners vanaf 3 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Circus 1*2*3
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

De titel verraadt het misschien al, dit is een boekje waarmee kinderen kunnen leren tellen. Dat wordt gedaan door middel van optreden in een circus door vrolijke lieveheersbeestjes, rood met zwarte stippen. Ze zijn heel knap want ze kunnen van alles.
Twee lieveheersbeestjes doen de gekste kunstjes op hun fietsjes. Zes grote, zware lieveheersbeestjongens tillen samen 600 kilogram en doen daarbij ook nog eens aan acrobatiek! En een lieveheerbeestwaaghals probeert onder luid tromgeroffel over zeven lieveheersbeestjes heen te springen! Ze proberen hun persoonlijk record te verbeteren. Lieveheersbeestje nummer tien mag in het midden staan van de kring met lieveheersbeestjes, die galopperen als paarden.
Aan het eind van de voorstelling is het publiek laaiend enthousiast. De mensen klappen heel hard in hun handen en roepen bis, bravo en wow, zo mooi vonden ze het...

Eenvoud is soms het allermooiste wat er is. In dit boekje zie je alleen lieveheersbeestjes met enkele kleine toevoegingen in potloodlijnen en meer is er eigenlijk ook niet nodig. De lieveheersbeestjes hangen aan een trapeze, lopen over een koord, draaien met ringen en bordjes op een stokje en deze attributen zijn dus allemaal in enkele potloodlijntjes getekend en het is prachtig. Erg leuk zijn de lieveheersbeestjes die als paarden zijn uitgedost. Hoe verzin je het! Dit alles is afgedrukt op stevige pagina's die qua kleur lijken op oud perkamentpapier.
Doordat er steeds op de volgende twee pagina's een lieveheersbeestje bij komt wordt het op het laatste gezellig druk in de piste.
Guido van Genechten heeft weer volop zijn fantasie gebruikt en er een erg leuk en origineel telboekje van gemaakt.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Jonnie Jonnie
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Als je het boek openslaat zie je een heel groot spinnenweb met daarin een gezellige, lachende, ronde spin met rode wangen. Hij heet Jonnie en is een heel lieve spin... maar niemand weet dat! Arme Jonnie want overal waar hij zich laat zien, rent alles en iedereen gillend weg. Ze vinden hem heel eng. De sprinkhaan, de bij, de vlinder... en ook de worm gilde 'euk! en dook snel weer onder de grond toen hij Jonnie zag.
Arme, arme Jonnie, hij wilde steeds wat zeggen maar kwam niet verder dan i... .

'Ik wilde alleen maar wat vragen', riep Jonnie nog door het holletje van de worm. En wat hij wilde vragen was héél érg lief! Maar de spin kon jammer genoeg aan niemand zijn vraag stellen.
Dan maar niet, dacht Jonnie en at de taart helemaal zelf op!

Vertederend prentenboek over een 'griezelige' spin
Je ziet de spin Jonnie met zijn vrolijke, ronde snoet steeds heel enthousiast op allerlei dieren afstappen en deze kijken angstig en slaken een kreet als 'eeek, 'aaak, 'iek, 'baah, en hup weg zijn ze... Wel een beetje zielig want niemand wil naar Jonnie luisteren. Toch is Jonnie uiteindelijk een heel tevreden spin en zegt op het eind nog vriendelijk gedag.

Alle dieren en dingen zijn in mooie kleuren met duidelijke zwarte contouren weergegeven. Heel eenvoudig allemaal, maar dat maakt ze juist zo leuk om te zien..
Dit boek is een heruitgave en terecht, het is een zeer prettig, mooi opgebouwd verhaal met fraaie afbeeldingen. Goed cadeau voor de komende feestdagen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Kai-Mook gaat verhuizen
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Kai-Mook is het olifantje dat geboren is in de Antwerpse Zoo. In het eerste boek over Kai-Mook kwamen alle dieren van de dierentuin het kleine olifantje begroeten. Maar het olifantenverblijf is nu te klein geworden, of Kai-Mook te groot, dat kan ook. Feit is dat de olifanten moeten verhuizen.
Mama olifant had al her en der rondgevraagd bij de dierentuindieren of zij een grote nieuwe woning wisten maar niemand kon haar helpen. Mama giraf had zelf zes kinderen rondlopen dus bij haar gaan wonen was ook geen goed idee. Het holletje van Muis was te klein, en bij de apen gaan wonen kon ook al niet, de olifanten konden moeilijk in een boom gaan zitten. Gelukkig had Ooievaar een heel mooi leegstaand huis gezien, daar breng ik jullie wel naar toe, zei ze.
De volgende dag ging Kai-Mook met mama en tante op weg naar hun nieuwe huis. Ooievaar had niets overdreven...
Het is een echt een prachtig huis met een binnen- en buitenbad! En de buren zijn ook heel aardig. Kai-Mook hoopt zelfs dat er nu gauw een broertje of zusje bij komt... plaats genoeg!

De olifanten zijn in het echt ook verhuisd van de Antwerpse Zoo naar Planckendael en Guido van Genechten heeft van deze verhuizing een mooi verhaal gemaakt mét prachtige afbeeldingen. De verhuizing is ook te zien op http://www.kaimookverhuist.be en als je alle informatie bekijkt zie je hoe goed Guido van Genechten het nieuwe verblijf heeft weergegeven. Opnieuw een erg leuk boek over het lieve olifantje Kai-Mook

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Kai-Mook
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Kai-Mook is de eerste olifantje dat in België (de Antwerpse Zoo), werd geboren. Heel de wereld kon de geboorte volgen via de door de Zoo speciaal opgezette website. In het weekend van de geboorte had de website 1,2 miljoen bezoekers. Ook werden er in de stad enkele grote schermen opgezet, waarop de bevalling live was te volgen. De verzorgers gaven commentaar bij de beelden.

En nu is er het boek van Guido van Genechten over dit olifantje. In het boek zie je de dieren van de dierentuin hard naar de olifanten hollen want eindelijk is het zo ver... Het babyolifantje is geboren!

'Het is een meisje,' lacht mama olifant.
'Is ze geen parel van een baby?

(Kai-Mook is een Aziatische olifant en haar naam betekent parel in het Thais)
Tante vindt eigenlijk wel dat Kai-Mook op haar lijkt...
Alle dieren komen het baby'tje apart begroeten en ze zijn het allemaal met elkaar eens, Kai-Mook is snoezig!
Nadat ze door iedereen bekeken en geknuffeld is en voor de zoveelste keer snoezig gevonden wordt is Kai-Mook het zat en roept ze nijdig...
Ik ben niet snoezig, ik ben Kai Mook!
En dat vinden alle dieren weer heel erg snoezig.

Dat Guido van Genechten kan illustreren heeft hij allang bewezen. Ook in dit boek weet hij weer 'snoezige' tekeningen te maken. De illustraties beslaan twee pagina's en op elke afbeelding zie je Kai-Mook die probeert te gaan staan na haar geboorte. Je ziet Kai-Mook wankelen en wiebelen, heel leuk weergegeven! Bij elke afbeelding staat een ander dierentuin-dier dat Kai-Mook verwelkomt wat ook erg leuk gedaan is. De tekst had voor mij iets sprankelender, gevarieerder gekund maar ik denk dat juist de herhaling van het woord snoezig voor kinderen juist wél leuk is. Tijdens het voorlezen kun je er al naar toe werken... Hoe zal Giraf, Leeuw, Aap enz. het nieuwe olifantje vinden... 'snoezig!' zullen kinderen dan roepen.

Per verkocht exemplaar van dit boek gaat 1 euro naar het K-groeiplan. Hiermee bouwt de Antwerpse Zoo een nieuw thuis voor Kai-Mook en haar olifantenfamilie in Plankendael en worden haar broers en zusjes in India gesteund.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Superbeesje is al onderweg Superbeesje is al onderweg
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Flaptekst:
Van overal ter wereld stromen de hulpoproepen binnen bij Superbeesje. Een olifant die vastzit in de Afrikaanse modder, een hond die boven een afgrond hangt te bengelen in de Grand Canyon, een kameel die droogstaat in de Sahara, een verwarde slang ergens in de jungle… Allemaal doen ze een beroep op de superheld. Gelukkig heeft die een heleboel supermegakrachtige turboredmiddelen én een dosis gezond beesjesverstand. De onvoorstelbare reddingsacties van een piepklein beesje met een supergroot hart.

Het is natuurlijk grappig dat een piepklein lieveheersbeestje enorm grote dieren kan redden, maar toch heb ik betere boeken gezien van Guido van Genechten.
De olifant lijkt enorm plezier te hebben in de modder en helemaal niet vast te zitten.
De dorstige kameel staat in het zand, het is dat in de tekst staat dat het beest uitgedroogd is maar aan de afbeelding, die zoals alle afbeeldingen twee pagina's beslaat, zie je dat niet. De kameel lijkt te lachen in plaats van te snakken naar water.
Ook de walvis die aangespoeld is op het strand lijkt eerder lekker in de zon te liggen dan in moeilijkheden te verkeren.
Het enige dier dat werkelijk in nood lijkt te zijn, is de hond.

Een kameel die water in zijn bulten krijgt toegediend via een wonderbaarlijke watertank dat uit het lijf van superbeesje komt is leuk bedacht, maar de afbeelding zelf is vrij stijfjes. De tank kan overigens ook met lucht gevuld zijn, dat er water in zit lees je in de tekst...
Ook de verhoudingen op de afbeeldingen zijn een beetje zoek. Je ziet superbeesje met een soort kurkentrekker door de lucht vliegen nadat hij een slang uit de knoop heeft gehaald. Ergens in het Amazonewoud beneden hem zie je een geel streepje waarbij in piepkleine lettertjes staat 'Sssuper bedankt, ssssuperbeesssje.' Maar dat streepje, wat dus de slang voorstelt, en die letters zag ik pas later. Het is té klein afgebeeld. Daartegenover staat de walvis die gered wordt, zo enorm groot afgebeeld dat je nauwelijks in de gaten hebt dat superbeesje ook op de afbeelding voorkomt. Als bij toeval valt je oog op hem.

Ik snap dat Guido van Genechten heeft willen weergeven hoe klein en groot de dieren in verhouding tot elkaar zijn maar door dit teveel te willen benadrukken valt één van de twee dieren weg. Die valt niet meer op.
En ook bij de walvis zie je pas na een paar keer de afbeelding gezien te hebben piepklein bij de bek van de walvis staan 'Wow, superbeesje wat ben jij sterk!'
Dit is zo bij alle dieren die gered worden, pas na een aantal keren de afbeeldingen bekeken te hebben zie je dat de geredde dieren iets zeggen.
En nu ik het toch over die tekst heb. Een gedeelte staat schuin geschreven en dik afgedrukt, zoals in het geval van de kameel bijvoorbeeld: "Met zijn wonderbaarlijke watertank vult hij de kamelenbulten bij." Waarom moet dat schuin en dik afgedrukt? Wat is de bedoeling daarvan? Het werkt storend. Moet een kind die woorden leren of zo?

Het hele boek mist iets en dat is een kop en een staart om in dierentermen te blijven. Er wordt niets opgebouwd qua tekst en tekeningen. Eerst zie je een serie tekeningen van dieren in nood, die niet echt in nood lijken. En daarna zie je superbeestje in actie en dat is het, het eind is ook niet bijzonder. Het sprankelt niet, de kracht van superbeesje spat niet van de bladzijden. Het is allemaal erg vriendelijk en lief en kleurig maar niet bijzonder.
Jammer, Guido van Genechten heeft veel erg mooie boeken gemaakt maar dit boek vind ik persoonlijk een van de mindere boeken van hem.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

(G)een spook onder mijn bed
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Joachim kan niet slapen, hij ligt over van alles wat hij die dag beleefd heeft na te denken. Maar hij kan ook niet slapen omdat hij wat onder zijn bed hoort! Hij roept gauw papa, want volgens Joachim zit er een spook onder zijn bed. Papa kijkt samen met Joachim onder het bed, natuurlijk is er geen spook! Maar hoe kan het dan dat Joachim dat rare geluid hoorde? Kr... kr... krak. Papa moet lachen, dat is je bed die kraakt zegt hij!
Maar als Joachim weer alleen is hoort hij wat achter de gordijnen, gauw roept hij papa weer. Papa kijkt en vertelt dat het de wind is en gaat weer weg. Maar daarna hoort Joachim iets in de kast en later in zijn speelgoedkist en onder het kleed en achter de deur... Elke keer moet papa komen en elke keer laat papa zien dat er helemaal nergens spoken zijn! Eindelijk kan Joachim slapen.

Een boek van duizendpoot Guido van Genechten, de man tovert het ene na het andere leuke kinderboek te voorschijn. Dit keer over een bang pinguinjongetje Joachim die niet durft te gaan slapen. Op een heel leuke manier laat Guido van Genechten zien dat er nergens spoken zijn. Het grappige is dat op de illustraties ook de knuffels van Joachim proberen te slapen maar ook een beetje bang zijn. Alle knuffels zijn ook blij als papa komt. Vooral het knuffelkonijn leeft heel erg met Joachim mee en haalt knuffelolifant uit de speelgoedkist zodat ze lekker samen kunnen slapen. Opnieuw een geweldig leuk, vrolijk kinderboek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het grote bosorkest
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Het werktempo van Guido van Genechten is ongekend hoog. Bovendien maakt hij zeer uiteenlopende illustraties in zijn boeken. Deze variëren van heel eenvoudig gehouden tekeningen zoals in de Knisperbeestjes-boeken tot zeer gedetailleerde prenten zoals bijv. in zijn mooie boeken Blackie of Kleine kangeroe of de boeken over IJsje, de ijsbeer. Zijn boek De wiebelbillenboogie is een groot succes, en terecht!
Op zijn website kun je al zijn boeken bekijken, het is echt onvoorstelbaar wat de man al allemaal geschreven en geïllustreerd heeft.

Het grote bosorkest is weer een heel ander boek dan bijv. bovengenoemde boeken.
Het begint met twee donkere pagina's, vol met sterren en een maan die de bossen beschijnt.
Op de volgende twee bladzijden 'zoom' je in op de bomen en zie je de uil met zijn gele ogen, druk oehoe roepend. Dat is alles wat je 's nachts hoort, alleen die uil. Maar bij de eerste zonnestralen verandert alles. Dan begint de zanglijster vrolijk met zijn tsjiek-tsjiek tsip sip-sip en de grote bonte specht begint lekker met zijn snavel te kloppen op een boom, en de duif en de kraai worden ook wakker en ook...
... warmt het roodborstje
zijn stembandjes op
fpp
fppt
     wiet
          wiet-wiet
wiet-wiet-wiet
                wiet-wiet-wiet-wiet

Alle vogels komen een voor een tot leven totdat in de verte de haan uit volle borst kukelekuuuuuuu kraait en dan...
is het eventjes heel erg stil in het bos en dan...
barst het hele bostorkest los!

Oehoe-roekoe-kraaa tok tok tokoekoe roekoe oe oe tsjiep kra wiet-wiet... Wat een prachtige muziek!

Op elke twee doorlopende pagina's wordt een andere vogel wakker, de vogels zijn redelijk levensecht afgebeeld in hun natuurlijke leefomgeving. Het grappige is dat de lucht ook steeds lichter wordt.
Alles vogels en hun omgeving zijn geverfd met een moderne schildertechniek. De afbeelding van de haan op zijn hok vlakbij het bos is voornamelijk met potlood getekend en ingekleurd. Door deze afwijkende uitvoering is het extra duidelijk dat de haan niet bij de bosdieren hoort.
Aan het einde van het boek is nog een uitklapplaat met daarop... allemaal grote dieren die in het bos wonen, een hert, een zwijn, konijntjes etc. en allemaal staan ze te genieten van de mooie vogelmuziek. Het is echt een verrassing ineens deze dieren te zien. Goed bedacht!

De afbeeldingen hadden van mij iets speelser gemogen maar misschien was Van Genechten gebonden aan bepaalde richtlijnen of een opdracht. Zijn andere boeken zijn vrolijker en levendiger. Maar... doordat de vogels behoorlijk levensecht zijn geschilderd, zullen kinderen wel goed leren hoe bepaalde vogels er uit zien en wat voor geluid ze maken. Het boek lijkt me ook zeer geschikt om in een klas te gebruiken, de afbeeldingen zijn groot genoeg om een groepje kinderen mee te kunnen laten kijken.
Opnieuw heeft Guido van Genechten bewezen dat hij heel wat in zijn mars heeft.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mag ik eens in je luier kijken?
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Muisje is heel nieuwsgierig, hij onderzoekt alles, bijvoorbeeld hoe een speelgoedtreintje in elkaar zit. Maar ook in elk gaatje, holletje, flesje moet hij kijken.
Op en dag vraagt hij aan Haasje:
"Mag ik eens in je luier kijken?"
"Natuurlijk," zegt Haasje, en Muisje ziet wel zeven bruine hazenkeutels.

Nu wordt hij nog nieuwsgieriger en vraagt hetzelfde aan Koetje, Varkentje, Geitje en al zijn andere vriendjes. En die hebben allemaal andere poep! Koetje heeft bijvoorbeeld een vlaai en Hondje een drol met een punt.
Maar nu willen zij ook wel eens weten wat Muisje in zijn luier heeft zitten. Natuurlijk laat Muisje dat zien, maar wat ze zien is een grote verrassing...

Heel erg leuk en mooi verzorgd prentenboek. De tekst is kort en in grote letters afgedrukt. De illustraties zijn vrolijk, helder gekleurd en eenvoudig gehouden. Een peuter herkent het dier direct. Maar het allerleukste is dat je zelf ook in elke luier kan kijken! Ik werd erg vrolijk van dit boek, heb enorm gelachen om deze vondst van Guido van Genechten. Zeker is dat kleine kinderen dit boek ook geweldig zullen vinden. Wat is er voor hen leuker dan praten over poep?

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Omdat ik zoveel van je hou
Tekst en illustraties: Guido van Genechten

Heb jij dat ook wel eens? Dat je zoveel vragen hebt? Het kleine ijsbeertje IJsje weet eigenlijk al best veel, hoe een sneeuwvlokje smaakt en hoe de wind voelt, soms zacht en soms heel koud, en van welke berg je lekker kan afglijden... en hij weet nog veel meer, maar nog lang niet alles. Er is ook zoveel te zien...
Als je een ijsbeertje bent dan wil je natuurlijk ook graag weten waarom een sneeuwvlok eigenlijk wit is en waar komt sneeuw eigenlijk vandaan?
Gelukkig weet mama ijsbeer meestal wel een antwoord op IJsjes vele vragen, maar niet altijd. IJsje wil ook zoveel weten...
Maar op één vraag weet hij eigenlijk het antwoord wel...

Van dit boekje kun je nog een beetje leren. Mama ijsbeer weet heel veel en dat vertelt ze aan IJsje en door dit boek te lezen weet jij de antwoorden ook!

Het boek heeft een mooie stevige kaft, je ziet op de voorkant een vrolijke mama ijsbeer met haar kleine berekind IJsje... en IJsje is heel zacht! Hij is zo zacht als fluweel, net alsof je zijn vachtje voelt! En dat is op alle bladzijden waarop IJsje staat! Je kan hem dus niet alleen zien maar ook voelen (en voorzichtig aaien...) En dat is wel héél erg leuk!
(Je zou het boek alleen al willen hebben vanwege de titel en de aparte uitvoering.)

Lees de reacties op het forum en/of reageer: